Tadeusz Różewicz, wybitny poeta, dramaturg, prozaik i scenarzysta, zmarł dziś w wieku 93 lat.
Swoje pierwsze dzieła
Różewicz zaczął publikować już jako nastolatek. Miłością do literatury zaraził go jego starszy brat, Janusz, z którym w 1944 roku wydał tomik "Echa Leśne" - zbiór wierszy, fraszek i wywiadów. Niedługo później Janusz został rozstrzelany przez gestapo.
Po wojnie
Różewicz rozpoczął studia na wydziale historii sztuki i kontynuował działalność literacką. Przyjaźnił się z członkami awangardy krakowskiej,
Julianem Przybosiem,
Tadeuszem Kantorem czy
Jerzym Nowosielskim.
Bogata twórczość
Różewicza dotyka głównie tematów związanych z osamotnieniem jednostki w powojennym świecie - po doświadczeniach okrucieństwa, w rzeczywistości pełnej zwątpienia i zobojętnienia na cierpienie.
Oprócz licznych tomów poezji ("Głos Anonima", "Matka odchodzi", "Nauka chodzenia"), opowiadań ("Opadły liście z drzew") i dramatów ("Kartoteka", "Białe małżeństwo")
Różewicz pisał także scenariusze filmowe. Jest współautorem dziewięciu scenariuszy do filmów swojego najmłodszego brata
Stanisława, np.
"Świadectwo urodzenia",
"Drzwi w murze". Współpracował także z
Kornelem Filipowiczem, pisarzem i scenarzystą, wspólnie napisali między innymi
"Trzy kobiety" czy
"Miejsce na ziemi".
Różewicz otrzymał w 2000 roku Nagrodę Literacką Nike za tom "Matka odchodzi". Był również kandydatem do nagrody Nobla, którą ostatecznie otrzymał wtedy
Czesław Miłosz.
Ostatnie lata życia
Różewicz spędził ze swoją rodziną we Wrocławiu.