Bedřich Smetana 

Kompozytor, dyrygent, pianista oraz krytyk muzyczny, który przeszedł do historii jako twórca narodowej szkoły w muzyce czeskiej. Urodził się 2 marca 1824 roku w Litomyślu jako syn piwowara Franciszka Smetany i jego trzeciej żony Barbory. Ojciec dzierżawił kolejno różne browary, co oznaczało częstą wędrówkę z liczną rodziną. Sam był muzykiem – amatorem i jako skrzypek grywał w zespole kameralnym. Pod jego kierunkiem mały Bedřich, mając 5 lat, rozpoczął naukę gry na skrzypcach. Później uczył się gry fortepianowej u Jana Chmelika. Mając 6 lat w 1830 wystąpił w Litomyślu po raz pierwszy publicznie jako pianista. Rok później zamieszkał z rodziną Jindrzichów w Hradcu, gdzie uczył się gry na fortepianie, skrzypcach i altówce oraz śpiewu. Zaczął też komponować. Jako piętnastoletni chłopiec przebywał przez pewien czas w Pradze, gdzie zetknął się z wykonaniami dzieł Beethovena, Schuberta i Chopina, co wywarło duży wpływ na jego dalszy rozwój artystyczny. Szczególnie silne wrażenie wywarło na nim wysłuchanie koncertującego w Pradze Franza Liszta. W 1839 wstąpił do gimnazjum w Pradze, by wkrótce porzucić naukę w celu poświęcenia się karierze muzyka. W wyniku interwencji ojca kontynuował w 1840 naukę w gimnazjum w Pilźnie. Koncertował i grywał do tańca w salonach Pilzna i okolicznych miejscowości. Po ukończeniu gimnazjum wrócił do Pragi, gdzie został (1844) nauczycielem gry na fortepianie u hr. L. Thuna. Jednocześnie studiował do 1847 r. teorię muzyki. Wkrótce rozpoczął tournee pianistyczne po zachodnich Czechach, ale je przerwał. Pod wpływem praskich wydarzeń w 1948 roku skomponował „Uwerturę uroczystą”. Otworzył przy finansowym wsparciu F.Liszta szkołę muzyczną. W roku 1948 – roku Wiosny Ludów - włączył się jako kompozytor w żywiołowy nurt rozbudzonego życia kulturalnego Pragi. 26 lutego 1855 roku zadebiutował jako dyrygent prowadząc swoją „Symfonię triumfalną”.
Po upadku Wiosny Ludów, wobec nasilającej się fali reakcji, wielu artystów emigrowało za granicę. Smetana na blisko 5 lat osiadł w Goeteborgu, gdzie był kierownikiem miejscowej orkiestry. Powrót do Pragi zbiegł się z powstaniem (1861) chóru Hlahol, krzewiącego czeską i słowacką pieśń chóralną. W 1863 roku został dyrygentem tego chóru i reaktywował swą szkołę muzyczną. Rozpoczął także ożywioną działalność publicystyczną. Otrzymawszy w 1866 stanowisko kapelmistrza opery praskiej starał się wprowadzać na tę scenę opery słowiańskie. Miała wówczas miejsce premiera jego „Prodanej nevěsty”, a także oper M.Glinki. W 1868 gościł w Pradze Stanisława Moniuszkę i wystawił jego „Halkę".
W czerwcu 1874 wystąpiły u kompozytora halucynacje słuchowe, a jeszcze tego samego roku niemal całkowita utrata słuchu. Prawdopodobnie były to powikłania po chorobie wenerycznej. Wobec niemożności kontynuowania dalszej pracy dyrygenckiej złożył dymisję z zajmowanych stanowisk i przeszedł na emeryturę. Wyjechał na wieś, gdzie pomimo głuchoty skomponował wiele utworów, w tym słynny cykl poematów symfonicznych „Moja ojczyzna”.
5 maja 1882 roku z okazji setnego wystawienia „Sprzedanej narzeczonej” (Prodaná nevěsta) odbyły się patriotyczne demonstracje. To samo miało miejsce 5 listopada tegoż roku w związku z wykonaniem całego cyklu „Moja ojczyzna”. Publiczność przyjmowała jego utwory entuzjastycznie. Niestety z czasem stan zdrowia kompozytora ulegał ciągłemu pogorszeniu. 22 kwietnia 1884 roku w wyniku zaburzeń umysłowych został umieszczony w zakładzie dla umysłowo chorych w Pradze, gdzie po trzech tygodniach zmarł. Został pochowany 15 maja 1884 roku na cmentarzu wyszehradzkim w Pradze.
11 czerwca 1884 roku miało miejsce uroczyste otwarcie nowego praskiego teatru operowego Narodni Divadlo. Uroczystość uświetniła premiera opery „Libusza” nieżyjącego już kompozytora.

Twórcy filmowi sięgali do muzyki Smetany ekranizując jego opery, takie jak: „Sprzedana narzeczona” (Prodaná nevěsta), czy „Dalibor”, ale również wykorzystywano niejednokrotnie jego melodyjne, przepełnione słowiańskim klimatem utwory, jako warstwę muzyczną filmów o zgoła innej tematyce, jak np. film Ladislava Smoljaka "Vyšetřování ztráty třídní knihy".