Charles Ives 

Charles Edward Ives był amerykańskim kompozytorem, który tworzył po koniec XIX i na początku XX wieku. Uważa się, że wyprzedził on eksperymenty Strawińskiego, Debussy’ego, Schönberga, Berga i Weberna.

Ives był znany z fotograficznej pamięci – zapamiętywał wszystko, co usłyszał. W dzieciństwie był on świadkiem spotkania się dwóch orkiestr marszowych, spośród których każda grała inną muzykę. Wywarło to na nim wielkie wrażenie i odcisnęło piętno na jego późniejszych kompozycjach. Ives pracował w dzień jako agent ubezpieczeniowy, później zaś jako współwłaściciel firmy ubezpieczeniowej, nocami pisał swe utwory. Łączył ze sobą: atonalność, politonalność, dysonanse, ćwierćtony i asymetryczne rytmy. Zaprzestał komponowania w wieku pięćdziesięciu paru lat – powody tej niemocy artystycznej są nieznane. Do najwybitniejszych dzieł Ivesa należą jego cztery symfonie.

W 1946 roku Lou Harrison – miłośnik twórczości Ivesa – poprowadził premierowe wykonanie jego III Symfonii. Rok później kompozycja ta zdobyła Muzyczną Nagrodę Pulitzera. Ives zrezygnował z tych pieniędzy, przekazując ich połowę Harrisonowi.

Muzyka Ivesa zaczęła zyskiwać sobie prawdziwą popularność dopiero po jego śmierci. Jego najważniejszą kompozycją jest prawdopodobnie IV Symfonia. Ponieważ wymaga ona użycia bardzo dużych środków, pierwsze jej wykonanie miało miejsce dopiero w 1965 roku – niemal pół wieku po jej powstaniu i ponad dekadę po śmierci kompozytora.