Frank Perry I

Choć do dzisiaj pozostaje twórcą zapomnianym i nieznanym przez szerszą widownię, Frank Perry odegrał swoją rolę w historii kina. Jego dzieła pomogły utorować drogę niezależnym filmom, które rozkwitły w latach 80. i 90. Był reżyserem humanistycznym, najbardziej interesował go człowiek, jego uwarunkowania psychologiczne, wewnętrzne zmagania. Jak sam wspominał, humanizm oznaczał dla niego celebrację tego, co czyni nas ludźmi: wrażliwości, omylności, kruchości. Znany był z wielkiej determinacji i wydajnej pracy. Łatwo odnajdywał się w towarzystwie, posiadał urok osobisty, którym zjednywał sobie przychylność współpracowników. W kinie skupiał się na aktorze i odtwarzanej przezeń postaci, reszta środków wyrazu była narzędziem pomagającym kształtować bohatera.

Początkowo pracował w teatrze, był kierownikiem sceny i zastępcą producenta, reżyserii uczył się pod okiem Lee Strasberga. Swój pierwszy obraz, "Dawid i Liza", nakręcił w wieku 31 lat. Gdy wraz z żoną Eleanor, scenarzystką wielu jego filmów, szukali materiału do niskobudżetowego debiutu, przemysłem nadal rządził hollywoodzki system studyjny. Nowością było zbieranie funduszy od małych inwestorów i praca bez wsparcia dużej wytwórni. Nadzieję na powodzenie ich planu niosły sukcesy takich tytułów, jak "Cienie" Cassavetesa. Choć zakładali budżet o wysokości 200 tysięcy dolarów, czekało ich długie odbijanie się od zamkniętych drzwi i życie z zaciśniętym pasem. Wreszcie wspomógł ich producent materiałów włókienniczych, który szukał ulgi podatkowej i z jego wkładem zdobyli pozostałych udziałowców. Mimo, iż niemal wszyscy związani z produkcją stawiali pierwsze kroki w kinie fabularnym, stworzyli dzieło cieszące się uznaniem widzów i krytyków na całym świecie.

Opromieniony sukcesem debiutu, Perry z dnia na dzień stał się sensacją. Jean Renoir nazwał go młodym mistrzem, a film punktem zwrotnym w kinie. Zyskał także swobodę w doborze tematów. "Boża krówko, boża krówko" opowiadał o paranoi i panice doświadczanej przez Amerykanów u szczytu zimnej wojny. Dla telewizji nakręcił świąteczne filmy ze scenariuszami Trumana Capote, później zmontowane w kinową "Trylogię". Produkcję "Pływaka" porzucił ze względu na zaistniałe różnice artystyczne, film dokończył Sydney Pollack. "Ostatnie lato" to historia o dojrzewaniu. "Pamiętnik szalonej gospodyni" przyniósł sardoniczne studium rozpadającego się małżeństwa. "Doc" przyglądał się wydarzeniom wiodącym do słynnej strzelaniny w O.K. Corral, sięgając po poetykę spaghetti westernu. "Graj jak z nut" to kąśliwe spojrzenie na Hollywood lat 70. "Człowiek na huśtawce" inspirowany był prawdziwą historią lokalnego reportera zajmującego się sprawą morderstwa młodej nauczycielki. "Najdroższa mamusia" został oparty na autobiograficznej książce Christiny Crawford, adoptowanej przez aktorkę Joan Crawford.

W 1990 roku zdiagnozowano u Perry'ego raka prostaty. Reżyser podszedł do choroby po swojemu i nakręcił o niej film. "On the Bridge" dokumentuje przebieg nowotworu, spotkania z lekarzami i terapie, metody leczenia i możliwości na przyszłość. Zmarł 5 lat później.