Henryk Wieniawski 

Henryk Wieniawski to polski skrzypek i kompozytor okresu romantyzmu. Urodził się 10 lipca 1835 r. w Lublinie, a zmarł 31 marca w 1880 r. w Moskwie. W wieku 11 lat ukończył klasę prof. Josepha Massarta z najwyższą nagrodą, jako najmłodszy w historii uczelni. Później rozpoczął tournee artystyczne po świecie. Koncertował z dużym powodzeniem w Polsce, Rosji, Niemczech, Francji, Belgii, Holandii, Anglii, najczęściej w towarzystwie swojego brata Józefa, pianisty.W latach 1860-1872 przebywał w Petersburgu, gdzie objął stanowisko nadwornego solisty i równocześnie prowadził klasę skrzypiec w konserwatorium petersburskim. Ważnym momentem w jego karierze było wielkie tournee koncertowe po Ameryce Północnej w towarzystwie Antoniego Rubinsteina i utalentowanej śpiewaczki Pauliny Lucca, w latach 1872-1874. W roku 1874 przyjął na dwa lata posadę nauczyciela skrzypiec w konserwatorium w Brukseli.  Ostatnie 5 lat spędził na podróżach koncertowych. Jako wirtuoz Wieniawski jest porównywany z Paganinim. Jego zdolności twórcze objawiły się wcześnie, bowiem zaczął komponować  w wieku 12 lat. Większość swoich dzieł pisał z myślą o sobie. Twórczość Wieniawskiego obejmuje przede wszystkim utwory na skrzypce z towarzyszeniem fortepianu i orkiestry,a jego główną zasługą jest rozwinięcie faktury skrzypcowej. Do światowych arcydzieł literatury skrzypcowej XIX wieku należą dwa koncerty z orkiestrą: Koncert fis-moll op. 14 oraz Koncert d-moll op. 22. Inne dzieła to m. in: 6 mazurków, 4 polonezy , wtym słynny Polonez D-dur i A-dur, 4 cykle wariacji, 5 fantazji i 7 innych utworów, z czego najsłynniejsze to Scherzo-Tarantella i Legenda g-moll op. 17, Obertas. Wydano również Szkołę gry skrzypcowej obejmującą Etiudy-kaprysy op.10 na skrzypce solo i Etiudy-kaprysy op.18 na dwoje skrzypiec. Wieniawski pisał także fantazje na tematy operowe i pieśniowe. Popularność zdobyła Fantazja koncertowa na tematy z opery „Faust” Gounoda. W swojej twórczości nawiązywał do tradycji narodowych i ludowych.