Jack Conway I

Jack Conway należał do grona kontraktowych reżyserów, jak Sam Wood i Robert Z. Leonard, którzy sumiennie budowali repertuar studia MGM. Zgodnie z wizją Irvinga Thalberga, który postrzegał produkcję filmową jako swego rodzaju fabryczną linię montażową, gdzie nie ma miejsca na artystyczne wybryki, tak i Conway nie rościł sobie pretensji do autorstwa. Był niezawodnym rzemieślnikiem osiągającym komercyjne sukcesy. Kręcił solidne kino z największymi gwiazdami, zawsze na czas i w granicach założonego budżetu.

Urodził się 17 lipca 1887 roku w Graceville w stanie Minnesota. Nie uzyskał formalnego wykształcenia, porzucił naukę w liceum i zajął się pracą na kolei. Szybko uznał, że nie jest to zajęcie dla niego i postanowił zrobić karierę w teatrze. Wstąpił do grupy aktorskiej i przez kilka lat występował na scenie. W 1908 zafascynował go nowy, rodzący się przemysł filmowy. Swoją pierwszą rolę przed kamerą zagrał w "Szkarłatnej literze" (w całej karierze wystąpi w 80 filmach krótkometrażowych). W 1911 dołączył do spółki D.W. Griffitha, gdzie występował głównie w westernach. Grywał także w produkcjach pełnometrażowych, m.in. "Makbet", "The Little Orphan", "Restless Souls".

W 1912 wyreżyserował swój pierwszy film krótkometrażowy, "Her Indian Hero", a rok później debiutował w pełnym metrażu - "The Old Armchair". Szybko się uczył i był wydajnym pracownikiem, dzięki czemu kręcił wkrótce do ośmiu filmów rocznie. Zwrócił na siebie uwagę studia Universal, pracował też dla innych wytwórni. W 1925 wstąpił w szeregi Metro-Goldwyn-Mayer, gdzie spędzi większość swojej kariery, aż do 1948.

Już jego pierwsze produkcje dla MGM spotkały się z ciepłym przyjęciem - dramat o studenckim życiu "Brown z Harwardu" z Clarkiem Gable’em oraz film gangsterski "Bicz boży" z Lonem Chaney’em. W 1928 nakręcił pierwszy dźwiękowy film wytwórni, "Alias Jimmy Valentine" z Lionelem Barrymore’em. Rok później reżyserował Joan Crawford w jej ostatnim filmie niemym, "Our Modern Maidens", oraz pierwszym dźwiękowym, "Untamed". W 1930 nakręcił "The Unholy Three", ostatni i zarazem jedyny dźwiękowy film Lona Chaney'a.

W latach 30. potencjał Conwaya rozkwitł w pełni. Nakręcił przebojową komedię "Żona z drugiej ręki", która uczyniła z Jean Harlow gwiazdę; także ich produkcja "Dziewczyna z Missouri" cieszyła się popularnością. Wielkim sukcesem był western "Viva Villa!", przejęty po Howardzie Hawksie (nominacja do Oscara za najlepszy film, scenariusz i dźwięk). W 1935 stworzył jedno ze swych najlepszych dzieł, "W cieniu gilotyny", adaptację "Opowieści o dwóch miastach" Dickensa (w scenach z paryskim tłumem wykorzystano 17 000 statystów). Rok później premierę miała "Romantyczna pułapka" z gwiazdorską obsadą i nominacją do Oscara za najlepszy film. Dekadę kończył nie mniej popularnymi obrazami "Jankes w Oksfordzie" i "Dwaj rywale".

W latach 40. reżyser kontynuował swoją dobrą passę. Razem z Clarkiem Gable’em święcili kasowe sukcesy filmami "Gorączka nafty", "Honky Tonk" i "Handlarze". Także "Love Crazy" cieszył się uznaniem. W 1948 roku na ekrany weszła "Niesforna Julia", po której Conway przeszedł na emeryturę. Zmarł cztery lata później z powodu choroby płuc. Mieszkał w Pacific Palisades w Kalifornii, gdzie jedną z ulic nazwano na jego cześć - Jacon Way.