Jacques Brel 

Jacques Brel był belgijskim bardem i autorem piosenek. Na świat przyszedł w Schaarbeck, jednej z dzielnic Brukseli. Mimo flamandzkiego pochodzenia, cała jego rodzina mówiła po francusku. W szkole nie należał do prymusów, nie zaliczając wielu egzaminów. Rekompensował to talentem pisarskim i aktywnością w kółku teatralnym. W wieku 15 lat zaczął grywać na gitarze, a rok 
później założył z przyjaciółmi własną grupę aktorską, dla której pisał sztuki. 
Po osiągnięciu pełnoletności rozpoczął pracę w fabryce ojca. By urozmaicić czas wolny wstąpił do lokalnej młodzieżowej organizacji katolickiej o nazwie La Franche Cordee, skupiającej się na działalności filantropijnej. Szybko stał się wiodąca postacią, a następnie przewodniczącym stowarzyszenia, produkując na jego potrzeby charytatywne przedstawienia. To w La Franche Cordee właśnie poznał swoją przyszłą żonę, Therese Michielsen, zwaną przez znajomych Miche. 

W 1950 para wzięła ślub, by po roku świętować przyjście na świat pierwszej córki Chantal. W 1952 Brel zaczął pisać własne utwory i prezentował je przed rodziną oraz w brukselskich kabaretach. Bliscy nie byli zachwyceni jego mocnymi tekstami oraz emocjonalnym wizerunkiem scenicznym. W tym samym roku pierwszy raz wystąpił w lokalnej rozgłośni radiowej. Na początku 1953 artysta podpisał zawodowy kontrakt z wytwórnią płytową i za namową dyrektora artystycznego firmy przeniósł się do Paryża. Nie spotkało się to z aprobatą najbliższych zwłaszcza, że na świat przyszła wówczas druga córka. 
Jego kariera w stolicy Francji rozwijała się początkowo powoli. By zarobić na czynsz udzielał lekcji gry na gitarze, a wieczorami występował w okolicznych klubach. Kolejne lata mijały na licznych podróżach po Francji, Holandii, północnej Afryce i rodzimej Belgii. Brel koncertował wówczas z takimi wykonawcami jak Darío Moreno, Philippe Clay, Catherine Sauvage czy Suzanne Gabriello. W międzyczasie dołączyła do niego w Paryżu żona wraz z dziećmi. Innymi ważnymi wydarzeniami tego okresu było poznanie Georgesa Pasquiera, znanego jako Jojo, który stał się wieloletnim, oddanym przyjacielem Jacquesa oraz François Raubera, pianisty i głównego akompaniatora piosenkarza. Rauber, będąc odpowiedzialny za aranżacje utworów, pomagał zapełnić luki w muzycznym wykształceniu Jacquesa.

Przełomem w karierze było nagranie utworu "Quand on n'a que l'amour", który zapewnił komercyjny sukces. Do końca dekady Brel zyskał sobie powszechne uznanie krytyków oraz oddaną rzeszę fanów. Jego pozycję gruntowały kolejno wydawane albumy, liczne koncerty na całym świecie i występy z innymi znanymi wykonawcami takimi jak Serge Gainsbourg, czy Charles Aznavour. Do 
historii przeszły zwłaszcza recitale dawane w słynnej hali Olympia, podczas których porywał publiczność swoimi wręcz teatralnymi popisami. By móc w pełni skupić się na odgrywaniu bohaterów swoich piosenek zrezygnował całkowicie z gry na gitarze, a cały ciężar akompaniamentu spadł na towarzyszących mu muzyków, do których z biegiem czasu dołączyli Gérard Jouannest i Jean Corti. Brali oni udział przy tworzeniu wielu z klasycznych kompozycji Brela. Aktywne życie zawodowe odbijało się na rodzinnym. W efekcie Miche wraz z córkami powróciła do Belgii. Również sam Jacques po wielu latach koncertowania zaczynał odczuwać zmęczenie fizyczne i psychiczne. W końcu w 1966 roku podczas jednego z tournée, zakomunikował swojemu zespołowi decyzję o rezygnacji z występów na żywo. W publicznym oświadczeniu wyjaśnił, iż czuje, że nie ma już więcej do zaoferowania muzycznemu światu. Innym powodem była potrzeba skupienia się na nowych pasjach takich jak lotnictwo. Po serii koncertów pożegnalnych poświęcił się całkowicie nowym projektom. Jednym z nich było wystawienie musicalu "Człowiek z La Manchy". Brel wyprodukował całe przedstawienie, pełniąc także funkcję reżysera oraz odtwórcy głównej roli. 

Lata 70. to rozkwit kariery filmowej pieśniarza. Zagrał z powodzeniem w sumie 10 obrazach. Jednocześnie miał już wiedzę na temat swojej choroby. Lekarze wykryli u niego raka płuc. Mając świadomość zbliżającego się końca postanowił odizolować się od świata by móc w spokoju spędzić ostatni okres życia w towarzystwie najbliższych. Idealnym sposobem na to było żeglarstwo, ostatnia z jego wielkich fascynacji. Po zakupieniu jachtu odbył wiele rejsów w otoczeniu dzieci i przyjaciół. Przepłynął Ocean Atlantycki oraz Pacyfik by ostatecznie osiąść na Markizach, a konkretnie na wyspie Hiva Oa. Jego ówczesną towarzyszką była młoda tancerka Maddly Bamy, którą poznał podczas kręcenia jednego z filmów.

W 1977 Jacques postanowił ponownie wejść do studia, by nagrać ostatni album. Poprosił szefów wytwórni, aby nie organizowali wielkiej kampanii reklamowej. Pomimo małego rozgłosu, płyta rozeszła się w ponad milionowym nakładzie.
Chociaż bard żył od lat z dala od medialnego zgiełku jego sława w Europie wcale nie malała, a albumy biły rekordy sprzedaży. Ostatnie miesiące życia Jacquesa przeplatane były częstymi pobytami w szpitalach. Odszedł 9 października 1978 roku. Jego ciało zostało przewiezione na Hiva Oa, gdzie został pochowany. 

Jacques Brel był powszechnie uważany za mistrza nowoczesnej piosenki francuskiej. Mimo że większość utworów nagrał w tym języku, miał również duży wpływ na angielskojęzycznych twórców. Jego piosenki były tłumaczone i nagrywane przez wielu znanych artystów takich jak Ray Charles, David Bowie, Frank Sinatra, Leonard Cohen, John Denver, Marlene Dietrich, Sting, Édith Piaf, Neil Diamond, Tom Jones, Céline Dion, czy Liza Minnelli. Powstało również wiele tłumaczeń na język holenderski, niemiecki, hiszpański czy rosyjski. W Polsce autorem najbardziej znanych przekładów jest Wojciech Młynarski. Brel sprzedał ponad 25 milionów płyt na całym świecie, co stawia go na trzecim miejscu wśród najlepiej sprzedających się artystów belgijskich wszech czasów.