Leonard Schrader 

Leonard Schrader zawsze pozostawał w cieniu swojego młodszego brata, Paula ("Taksówkarz"). Obaj urodzili się w Grand Rapids w stanie Michigan i zostali wychowani w duchu ortodoksyjnego kalwinizmu. Na własnej skórze poczuli "ogień i siarkę" Chrześcijańskiego Kościoła Reformowanego. Wszelkie rozrywki, w tym kino, były uważane za tabu. Spotykały ich także regularne kary fizyczne. Leonard był przez rodziców chłostany kablem i bity kijem od szczotki. Mając już tego dość, postanowił obejrzeć chociaż jeden film w życiu, jako akt grzechu. W gazecie zobaczył reklamę "Anatomii morderstwa" i zebrał się na odwagę, aby kupić bilet, lecz stres graniczący z halucynacjami i wizje Sądu Ostatecznego zmusiły go do ucieczki z kina. Wściekły na samego siebie wrócił i obejrzał film do końca - depczący go przez lata religijny fanatyzm stracił swoją moc.

Po ukończeniu konserwatywnego Calvin Colledge postanowił zostać pisarzem i dołączył do programu kreatywnego pisania na Uniwersytecie Iowa. Studiował m.in. z Kurtem Vonnegutem, Nelsonem Algrenem, Richardem Yatesem, Jorge Luisem Borgesem. Naukę zakończył w 1968 z tytułem magistra. W tym samym roku został powołany do wojska. Chcąc uniknąć Wietnamu, a zarazem zdobyć doświadczenie zawodowe, zdecydował się wyjechać do Japonii. Tam znalazł pracę jako nauczyciel języka angielskiego w szkole wyznaniowej. Dzięki posiadanemu wykształceniu i szybkiej nauce japońskiego, wkrótce zaczął wykładać literaturę amerykańską na prywatnym Uniwersytecie Doshisha oraz na prestiżowym Uniwersytecie Tokijskim. Poznał również swoją przyszłą żonę, Chieko.

Kiedy radykalni studenci z Frakcji Czerwonej Armii doprowadzili do zamknięcia uczelni, dla zabicia czasu kręcił się po barach i zainteresował japońskim półświatkiem. Od tamtej pory nocami zgłębiał subkulturę Yamaguchi-gumi, najpotężniejszej rodziny jakuza w Kioto. Przebywając wśród gangsterskiej familii zebrał materiał, który miał mu posłużyć do napisania książki. Do USA powrócił na początku lat 70. Za namową brata i z jego pomocą, zamiast książki napisał scenariusz "Yakuza", sprzedany za rekordową wówczas kwotę 300 000 dolarów. Razem stworzyli także "Niebieskie kołnierzyki", "Old Boyfriends", "Mishima". Ponadto, Leonard pisał też w języku japońskim: "Taiyō wo Nusunda Otoko", "Otoko wa tsurai yo: Torajiro haru no yume", "Shonben Rider".

Jego relacja z bratem nie była prosta. Leonard chciał robić dobre filmy, Paul miał większy apetyt na sukces i władzę, traktował brata jak pracownika. Przy okazji "Yakuzy" doszło do nierównego podziału gaży, Paul przywłaszczył sobie też autorstwo scenariusza. Leonard wymyślił "Niebieskie kołnierzyki", które następnie Paul przejął i samodzielnie wyreżyserował. Czarę goryczy przelała sytuacja dotycząca "Mishimy". Leonard poznał słynnego pisarza Yukio Mishimę podczas pobytu w Japonii. Gdy Mishima popełnił rytualne samobójstwo w 1970 roku, Leonard przez kolejną dekadę walczył o prawa do jego historii. Wspólnie z żoną i bratem napisał scenariusz, który Paul nie tylko wyreżyserował, ale swymi działaniami wręcz odebrał bratu Japonię. Leonard został zepchnięty na margines, rzadko kiedy przychodził na plan zdjęciowy. Ich relacja zakończyła się, gdy Paul zaprosił Chieko na festiwal w Cannes, aby poprawić swój wizerunek, uczynić się "bardziej japońskim". Po tym zdarzeniu bracia już nigdy ze sobą nie rozmawiali.

Leonard miał też swoje własne projekty. Dzięki doświadczeniu w literaturze latynoamerykańskiej, przekuł powieść Manny'ego Puiga w scenariusz filmu "Pocałunek kobiety pająka", za który był nominowany do Oscara. Film stał się arthousowym przebojem i został włączony do festiwalu w Cannes obok "Mishimy". Próbował swoich sił także jako reżyser. Wespół z Sheldonem Renanem stworzył dokument "The Killing of America" o śmierci i przemocy w USA. Samodzielnie nakręcił romans "Nagie Tango", a kilka lat później porzucił karierę filmowca na rzecz nauczania scenariopisarstwa. Prywatnie był zapalonym kolekcjonerem - w ciągu całego życia zgromadził ponad 100 000 książek, zebrał również blisko 9000 małych plakatów filmowych (lobby cards).