trochę o filmie.... Helen jest młodą, atrakcyjną dziewczyną prowadzącą salon fryzjerski w nadmorskiej miejscowości Heaven. Poznaje 14-letniego niemowę Hondę i jego siostrę Smokey, która jest piosenkarką w lokalnym barze. Honda zakochuje się bez pamięci w Helen i zaczyna śledzić dziewczynę. Posuwa się nawet do potajemnego nagrywania rozmów kobiety. Tymczasem w miasteczku pojawia się tajemniczy mężczyzna Martin, z którym łączy Helen ponura przeszłość. Martin wraca po dziewięciu latach spędzonych w więzieniu, skazany prawdopodobnie za zbrodnie, której nie popełnił. Niebawem wszyscy bohaterowie wezmą udział w dramatycznej rozgrywce.
Pragnę cię to przejmujący dramat psychologiczny, mający za tło kryminalną zagadkę. Reżyser pochyla się nad zwykłymi ludźmi, nad ich wadami, słabościami i wielokrotnymi próbami znalezienia drugiej połówki czy chociażby oddanego przyjaciela. Samotność, niespełnione obsesje seksualne, występki młodości to główne problemy poruszone przez Winterbottoma. Film uderza sugestywnym klimatem smutku, rezygnacji, emocjonalnej szarpaniny głównych bohaterów. Ów szczególny minorowy nastrój podkreślony jest przez znakomite zdjęcia naszego rodaka, wieloletniego współpracownika Krzysztofa Kieślowskiego i Krzysztofa Zanussiego, Sławomira Idziaka. Spatynowane, wyprane kolory współgrają z małymi, jednostkowymi dramatami postaci, nadając całości lekko odrealniony charakter. Pragnę cię wymaga od widza dużej aktywności: fabuła jest mocno zagmatwana, otwarta, a duża część dialogów improwizowana. Nagrodą może być swoiste katharsis. Chwalono pierwszoplanowych aktorów: Rachel Weisz i Alessandrao Nivolę, a także ścieżkę dźwiękową Adriana Johnstona.
Rachel...Ojciec Rachel pochodzi z Węgier, jest wynalazcą, matka jest psychoanalitykiem i pochodzi z Austrii. Ich rodziny przeniosły się do Londynu w latach 30., za czasów dojścia do władzy Hitlera. Rodzice Rachel poznali się właśnie w Londynie, na przyjęciu i od razu wpadli sobie w oko.
Rachel nie od razu wiedziała, że chce zostać aktorką. Początkowo pasjonowała się światem mody. Zazdrościła każdej modelce, dlatego bardzo dbała o figurę, przestrzegała diet, aż w końcu udało się jej schudnąć. Jednak jej matka miała inne plany co do przyszłości córki. Sama w młodości grywała na scenach teatrów amatorskich, co bardzo kochała, stąd pragnęła, aby jej pierworodna córka została sławną aktorką. Uczyła Rachel ładnie mówić, poruszać się, grać ciałem i gestem. Niestety, na drodze kariery stanął ojciec. Gdy dowiedział się, że 14-letnia córka przygotowuje się do zagrania księżniczki w filmie King David u boku Richarda Gere'a (przez co musiałaby na pół roku przerwać szkołę), postanowił wprowadzić we własnym domu porządek. "Ojciec postawił matce ultimatum i zagroził, że odejdzie od nas, jeśli dalej będzie usiłowała zrobić ze mnie aktorkę" - wspomina Rachel. Matka przystała na warunki ojca, który mimo to i tak odszedł, nie podając żadnego powodu. "Bardzo ciężko przeżyłam rozwód rodziców, wpadłam w depresję, nie znosiłam ich, siebie, swojej siostry. Byłam zła na cały świat, a najbardziej na ojca, że pozbawił mnie widoków na przyszłość".
W wieku 21 lat rozpoczęła studia na wydziale filologii angielskiej w Cambridge. Tam założyła grupę teatralną Talking Tongues, z którą udzielała się na wielu festiwalach i przeglądach. W jej dorobku teatralnym znajduje się m.in. głośna sztuka Noela Cowarda Design for Living, która w 1994 roku przyniosła jej nagrodę krytyki dla najlepszej debiutantki.
W trakcie studiów Rachel mieszkała razem z przyjacielem, którego bardzo kochała: "Pewnego dnia, bez konkretnej przyczyny, niczym mój ojciec postanowiłam odejść. Do dzisiaj nie wiem, dlaczego. Pamiętam, że chciałam po prostu poczuć się wolna. Być może to jest powód, dla którego tak bardzo lubię swój zawód. Przez pewien czas przebywasz z obcymi, ale przemiłymi ludźmi, zaczynasz coś do nich czuć, a i tak po kilku miesiącach możesz odejść bez żalu." Właśnie za tę dewizę życiową koledzy ze świata show-biznesu uważają ją za modliszkę, która pojawiając się na planie od razu zdobywa serca swoich filmowych partnerów, a gdy praca nad filmem dobiega końca, ona niczym niewzruszona po prostu odchodzi. Po krótkotrwałych związkach z kolegami z branży Alessandro Nivolą i Neilem Morrisseyem spotykała się z reżyserem filmu American Beauty Samem Mendesem. "Ja po prostu za bardzo lubię mężczyzn, przez to nie jestem w stanie trwać wiecznie u boku jednego" - mówi.
Na dużym ekranie pojawiła się w 1995 roku w filmie Death Machine, opowiadającym o eksperymentach na najnowszych cyborgach zaprogramowanych do zabijania. Film nie odniósł znaczącego sukcesu, ale dzięki niemu otrzymała propozycję od samego Bernarda Bertolucciego. W 1996 roku zagrała rolę nieznośnej Mirandy, która bez skrępowania rozbiera się w każdym momencie filmu Ukryte pragnienia. I choć pierwszoplanową rolę otrzymała Liv Tyler, to jednak Rachel Weisz udało się podbić serca krytyków, a widzom mocno zapaść w pamięci. W tym samym roku zagrała w obrazie Andrew Davisa Reakcja łańcuchowa. Jednakże ten wysoko budżetowy film nie odniósł sukcesu kasowego. Produkcja ta pozwoliła jej za to oswoić się z największymi sławami i gwiazdami Hollywoodu. Jej filmowymi partnerami byli Keanu Reeves i Morgan Freeman.
Do jej pierwszoplanowych ról można zaliczyć występ w filmie z 1997 roku Kochankowie sztormowego morza, ciepło opowiedzianej historii romansu rosyjskiego emigranta i służącej w malowniczym XIX wieku. W następnych latach aktorka umacniała swoją pozycję udziałem w takich obrazach jak: Pragnę Cię (1998) w reżyserii Michaela Winterbottoma, gdzie zagrała młodą kobietę, prowadzącą salon fryzjerski, uwikłaną w trójkąt miłosny. W tym filmie partnerował jej Alessandro Nivola, z którym łączyła ją bardzo zażyła przyjaźń.
Mumia (1999) to największy dotychczasowy sukces Weisz. Gra tu roztargnioną panią bibliotekarkę, która spotyka na swojej drodze francuskiego legionistę i wraz z nim, przez przypadek, uwalniają ducha Imhotepa. Jest to remake klasycznego filmu grozy z lat 30. z Borisem Karloffem .
Trzeba przyznać, że Rachel doskonale wie, jak nie popaść w rutynę i nie zostać zaszufladkowaną. Każda jej kreacja różni się od poprzedniej. Raz wciela się w postać fryzjerki, raz służącej z XIX wieku, innym razem jest bibliotekarką , a innym ochotniczką broniącą Stalingradu we Wrogu u bram Jeana Jacques'a Annauda (2000).
Po zakończeniu zdjęć do filmu Wróg u bram miała dwa dni wolnego przed odlotem do Maroka na plan Powrotu mumii - drugiej części hitu kasowego z 1999 roku. Podobno czuła się tam jak u siebie w domu. Jedyne, do czego nie mogła się przyzwyczaić przez kilka miesięcy spędzonych w Afryce, to "karaluchy i wielbłądy. Nie cierpię wielbłądów - prychają, syczą, plują i śmierdzą. Nieustannie trzeba im wydawać polecenia, jest tylko jeden problem - one rozumieją wyłącznie po arabsku i do tego nienawidzą ludzi, którzy na nich jeżdżą."
Mimo karaluchów i wielbłądów podróże po Afryce są - obok planów otwarcia własnej knajpy i pisania sztuk teatralnych do spółki z koleżanką Susan Lynch - wielkim marzeniem Rachel Weisz. Bo Rachel zdaje sobie doskonale sprawę z niebezpieczeństw, jakimi obciążone są sława i kariera w Hollywood i dlatego nie ogranicza się do komercjalnego aktorstwa: "Moje serce bije do małych niezależnych produkcji, ale nie mogę nieustannie występować w trudnych i ponurych filmach. To grozi niespodziewanym atakiem nerwowym i ciężkimi powikłaniami. Zawsze staram się znaleźć równowagę pomiędzy lekkością a ciężarem tematów. A tak naprawdę to lubię pieniądze, a te produkcje mi ich nie dają! - tylko żartowałam."