Adriano Celentano 

Piosenkarz, aktor, showman telewizyjny. Urodził się 6 stycznia 1938 roku w Mediolanie. Adres jego przyjścia na świat zna każdy Włoch dzięki autobiograficznemu, nostalgicznemu przebojowi „Chłopak z via Gluck”. Jego rodzice za chlebem przybyli do miasta z rolniczej Apulii. Ponieważ w domu nie przelewało się, młody Adriano porzucił szkołę w wieku niecałych 14 lat, by zająć się pracą. Zazwyczaj była to praca fizyczna, ale jak mogło być inaczej po siedmiu klasach szkoły podstawowej.

Przyszły wykonawca przeboju „Azzurro” z 1968 stracił głowę dla rock&rolla, gdy w 1955 na ekrany włoskich kin wszedł amerykański film „Blackboard Jungle” z „Rock around the clock” nieznanego wówczas we Włoszech Billa Halleya. Wtedy Adriano z kilkoma rówieśnikami założył zespół rockowy, w którym śpiewał amerykańskie przeboje. Ponieważ ani on ani żaden z jego kolegów nie znali języka angielskiego, podkładali do zasłyszanych utworów własne słowa po włosku.

Zespół zdobył sobie umiarkowaną popularność dzięki występom w w mediolańskich klubach, by w dwa lata później wygrać pierwszy włoski rockandrollowy festiwal w słynnym Palazzo del Ghiaccio. Dzięki temu sukcesowi Celentano i jego Rock Boys nagrali pierwsze płyty. Królem włoskiego rocka został w 1959, gdy wygrał festiwal w Ankonie, a krążek z „Il Ribelle” (Buntownik) w pierwszym tygodniu sprzedaży kupiło ponad 300 tysięcy młodych Włochów. Nazwali go Molleggiato (to znaczy Sprężynowy, na resorach). Rock Boys występowali z tancerzem. Przed jednym z występów tancerz zaniemógł i Adriano wystąpił w podwójnej roli: solisty i tancerza. Okazało się, że swoimi długimi, chudymi nogami potrafi wyczyniać rzeczy nieprawdopodobne i stąd przezwisko.

Był już wówczas postacią tak znaną, że Federico Fellini zatrudnił go w filmie „La dolce vita”, gdzie zaśpiewał utwór „Ready Teddy”. Zaraz potem zanosiło się na to, że obowiązkowa służba wojskowa uniemożliwi mu udział w festiwalu piosenki w San Remo. Ówczesny minister obrony Gulio Andreotti pod wpływem próśb, gróźb i protestów młodzieży wydał mu specjalną przepustkę. Celentano, występując w duecie z Little Tonym, zajął drugie miejsce, ale zwyciężczyni (Betty Curtiz) nikt dziś nie pamięta, za to jego piosenkę „24 tysiące pocałunków” tak. Po sukcesach we Włoszech Celentano podbił w 1962 roku Paryż, gdzie występował przez tydzień w Olimpii. I kto wie, czy nie podbiłby Ameryki, dokąd na wspólne występy i nagranie płyty zaprosił go Frank Sinatra. Adriano zrezygnował, gdyż bał się podróży samolotem, a kontrakty nie pozwoliły mu na podróż statkiem do Stanów Zjednoczonych.

Dalszy ciąg kariery (40 płyt długogrających, prawie 40 filmów, w tym większość autorskich) znajduje się w każdej antologii światowego kina i muzyki rozrywkowej. Od połowy lat 60 XX wieku Celentano zaczął powoli odchodzić od rocka na rzecz lirycznych ballad. Stał się kaznodzieją i na początku lat 90 uznał, że najlepiej nauczać przez telewizję. Programy Celentano potrafiły zgromadzić przed ekranem futbolową publiczność – rekord 17 milionów i 70% widowni telewizyjnej w 2005 roku. Zupełnie jak finał piłkarskich mistrzostw świata Włochy – Francja rok później. O wpływie Celentano na Włochów najlepiej świadczy to, że gdy ostro skrytykował premiera Berlusconiego, ten natychmiast stracił w sondażach 8 punktów procentowych.
Wielokrotnie występował na festiwalu piosenki w San Remo, ale wygrał tylko raz - w duecie z żoną w 1970. Gdy w 2005 roku zanosiło się na klapę tego festiwalu, przybył z odsieczą dosłownie w ostatniej chwili. Organizatorzy trzymali sprawę w tajemnicy. Kiedy Celentano wyszedł na scenę, zaczął tańczyć i śpiewać, przez Italię przetoczyła się fala SMS o treści: „Włącz tv! Jest Adriano!”. Usłuchało 15 mln Włochów.