Danuta Halladin 

Danuta Halladin (1930-1987) jest reżyserką kojarzoną przede wszystkim z tematyką dziecięcą. Począwszy od doświadczeń szkolnych, przez problem dzieci upośledzonych (chyba tylko przez nią poruszony przed 1989r.) aż po hitlerowskie obozy dla dzieci - autorka ciągle odnajduje w ich doświadczeniu inspirację dla własnej twórczości.

Dwie pierwsze etiudy zrealizowała podczas studiów na łódzkiej Filmówce. Pierwsza z nich - Dzieci przywrócone życiu" (1952) - o wcześniakach - staje się początkiem całego cyklu poświęconego tematyce dziecięcej. Jak sama mówiła "(...) świat dziecka jest na tyle interesujący, że ani ubóstwo akcji, wnętrz czy dekoracji nie jest żadną istotną przeszkodą dla reżysera". Potwierdzają to jej kolejne filmy - "Sami na świecie" - o dzieciach z Domu Dziecka w Skolimowie, dyplomowa "I klasa" czy w końcu "Moja ulica" kręcona z perspektywy mieszkającej przy niej dzieci.
Właśnie "Moja ulica" wyznacza początek współpracy z Lidią Zonn, współscenarzystką i montażystką następnych filmów Halladin. Bardzo istotnym filmem wspólnego autorstwa jest "Próg" (1975)- dokument opowiadający o zmaganiach się dzieci upośledzonych z codziennością.
Drugim ważnym tematem jest dla reżyserki historia najnowsza. Porusza go w takich filmach jak "Obóz na Przemysłowej" (chodzi o hitlerowski obóz dla dzieci), "Odchodzące ślady - Wrocław 1945" czy "Z marszu...".
Gdzieś na styku obu nurtujących ją zagadnień mieszczą się filmy o wchodzeniu młodych ludzi w dorosłość. Odnajduje po latach dzieci występujące w "I klasie" i kręci o nich "Maturzystów". Tą samą tematykę poruszy też w "Stąd-dokąd", "Junakach" i "Młodych z Brzózy".
Halladin bardzo często pokazuję w swoich filmach skromne, osobiste sukcesy, które przyczyniają się do pomnożenia dobra na świecie - czy będzie to sukces zastępczej matki czy nauczycielki i "jej" niepełnosprawnego dziecka. Szlachetność, pracowitość i konsekwencja - tak zdaje się przedstawiać recepta autorki na szczęście.