Aby recenzja kolejnego utworu duetu Friedberg, Seltzer miała jakiś sens, należy przyjąć specyficzny punkt widzenia, który polega na ograniczeniu kontekstu filmowego do twórczości wspomnianego wyżej duetu. W innym wypadku większość recenzji obfitowałaby zapewne w słowa takie jak, żenada, dno, bezguście.
Chcąc odpuścić sobie takie wyrażenia, postaram się wejść w skórę fana wspomnianego wyżej duetu dla celów recenzji filmu "Wampiry i świry".
A zaczyna się on zaskakująco dobrze. Gagi są w miarę wyważone, a bazują przede wszystkim na "Zmierzchu". Można się szczerze uśmiechnąć na początkowym wątku, w którym tato nie może się pogodzić, że jego córeczka nie jest już małym dzieckiem. Po prośbie córki, żeby nie traktował jej jak dziecko, w następnym kadrze widzimy, jak tatuś niesie swoją 16-letnią córeczkę w nosidełku dla niemowląt.
Potem mamy szereg ujęć parodiujących konkretne sceny z filmu "Zmierzch". Ujęcia te w oryginale są dość napompowane (poprzez np. pokazywanie ich w zwolnionym tempie), więc aby je sparodiować, wystarczyło tylko powtórzenie takich scenek, bez szczególnego ich przetworzenia. Może jedynie z przetworzeniem polegającym na wstawieniu aktorów o bardziej głupkowatych minach. Potem im dalej, tym mniej śmiesznie. Powiew świeżości z pierwszych ujęć mija i dowcipy coraz bardziej irytują, zamiast śmieszyć. Dochodzą do tego jeszcze dosyć ostre momenty (np. sceny z otwartym złamaniem), których potencjał komediowy jest dość wątpliwy.
W odróżnieniu od "Komedii romantycznej", w której można było znaleźć nawiązania do szeregu różnych filmów, tutaj pretekstów do wyśmiania mamy zdecydowanie mniej, a wśród nich dominuje bezsprzecznie "Zmierzch". Skutkuje to tym, że nie mamy takiej kanonady gagów i film jakby bardziej trzyma główny wątek. Jednak, ile można się śmiać z upudrowanego Edwarda, z zarośniętego Jacoba czy z mdłej Belli. Zatem wciągnięcie innych filmów, lepsza selekcja motywów do obśmiania, mogłyby zaowocować zabawniejszymi momentami. Mamy jednak to, co nam podali "reżyserzy".
Wychodzi z tego błazenada do strawienia, ale też bez śmiania się do rozpuku. Nie ma takiego nawału kloacznych kawałów jak w "Komedii romantycznej", ale też ogólnie jest chyba mniej udanych skeczy. Za to na pewno wyżej postawię omawiane "dzieło" od tworu Friedberga i Seltzera pt. "Wielkie kino", przez które, pomimo szczerych chęci, nie udało mi przebrnąć.
Jeśli ktoś uwielbia panów Friedberg i Seltzer za ich pozostałe dokonania, to po obejrzeniu "Wampirów i świrów" nie powinien zmienić o nich zdania
Chcąc odpuścić sobie takie wyrażenia, postaram się wejść w skórę fana wspomnianego wyżej duetu dla celów recenzji filmu "Wampiry i świry".
A zaczyna się on zaskakująco dobrze. Gagi są w miarę wyważone, a bazują przede wszystkim na "Zmierzchu". Można się szczerze uśmiechnąć na początkowym wątku, w którym tato nie może się pogodzić, że jego córeczka nie jest już małym dzieckiem. Po prośbie córki, żeby nie traktował jej jak dziecko, w następnym kadrze widzimy, jak tatuś niesie swoją 16-letnią córeczkę w nosidełku dla niemowląt.
Potem mamy szereg ujęć parodiujących konkretne sceny z filmu "Zmierzch". Ujęcia te w oryginale są dość napompowane (poprzez np. pokazywanie ich w zwolnionym tempie), więc aby je sparodiować, wystarczyło tylko powtórzenie takich scenek, bez szczególnego ich przetworzenia. Może jedynie z przetworzeniem polegającym na wstawieniu aktorów o bardziej głupkowatych minach. Potem im dalej, tym mniej śmiesznie. Powiew świeżości z pierwszych ujęć mija i dowcipy coraz bardziej irytują, zamiast śmieszyć. Dochodzą do tego jeszcze dosyć ostre momenty (np. sceny z otwartym złamaniem), których potencjał komediowy jest dość wątpliwy.
W odróżnieniu od "Komedii romantycznej", w której można było znaleźć nawiązania do szeregu różnych filmów, tutaj pretekstów do wyśmiania mamy zdecydowanie mniej, a wśród nich dominuje bezsprzecznie "Zmierzch". Skutkuje to tym, że nie mamy takiej kanonady gagów i film jakby bardziej trzyma główny wątek. Jednak, ile można się śmiać z upudrowanego Edwarda, z zarośniętego Jacoba czy z mdłej Belli. Zatem wciągnięcie innych filmów, lepsza selekcja motywów do obśmiania, mogłyby zaowocować zabawniejszymi momentami. Mamy jednak to, co nam podali "reżyserzy".
Wychodzi z tego błazenada do strawienia, ale też bez śmiania się do rozpuku. Nie ma takiego nawału kloacznych kawałów jak w "Komedii romantycznej", ale też ogólnie jest chyba mniej udanych skeczy. Za to na pewno wyżej postawię omawiane "dzieło" od tworu Friedberga i Seltzera pt. "Wielkie kino", przez które, pomimo szczerych chęci, nie udało mi przebrnąć.
Jeśli ktoś uwielbia panów Friedberg i Seltzer za ich pozostałe dokonania, to po obejrzeniu "Wampirów i świrów" nie powinien zmienić o nich zdania
Moja ocena:
4
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Wampiry i świry (2010)
Parodia w agoniiFilmy Jasona Friedberga i Aarona Seltzera są starannie zabezpieczone przed każdą próbą krytyki. Począwszy... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
