Recenzja filmu

Spotkania na krańcach świata (2007)

Okres świetności Wernera Herzoga przypada na lata 1972 – 1982. W tej dekadzie spod jego ręki wyszły takie dzieła, jak: „Aguirre: gniew boży”, „Zagadka Kaspara Hausera”, „Szklane serce”, „Stroszek”, „Nosferatu: wampir”, „Woyzeck” i „Fitzcarraldo”. Oprócz tych filmów magik z Niemiec nakręcił w tym okresie również kilka dokumentów, z których na szczególną uwagę zasługuje „Wielka ekstaza snycerza Steinera”. Potem niestety nastąpiły chudsze lata jego twórczości. Mimo to stworzył parę ciekawszych obrazów. W roku 2004 pokazał światu genialny film dokumentalny. Był to „Biały diament”. Jego doskonałość polegała na tym, że poruszał kilka różnych problemów. Można wręcz powiedzieć, że był wielowątkowy. Po upływie trzech lat, w 2007 roku ukazał się podobny pod tym względem obraz – „Spotkania na krańcach świata”. Herzog zaczął tworzyć jedyne w swoim rodzaju dokumenty, w których dopatrzyć się można specyficznego, a zarazem mistrzowskiego stylu. Sądzę, że nastała druga młodość niemieckiego czarodzieja. Na Antarktydę przyciągnęła Wernera ciekawość. Spodobały mu się zdjęcia zrobione pod powierzchnią lodu. Z drugiej strony jednak było to bardzo prawdopodobne, że trafi na biegun południowy. Jest w końcu wielkim podróżnikiem, a swoje filmy kręcił w wielu częściach świata (amazońska dżungla, Tybet, Patagonia, Afryka...). Na krańcach świata przygląda się ludziom, którzy się tam znajdują, ich pracy oraz naturze. Okazuje się, że przebywają tam różne i dziwaczne osoby, a ich badania są bardzo istotne dla rozwoju współczesnej nauki. Niektóre z nich przybierają nawet charakter mistyczny. Spotykamy nurków i biologów, którzy zajmują się mikroorganizmami z morza pod grubą taflą lodu. Przyglądamy się wulkanologom badającym wulkan, w którego kraterze jest jezioro magmowe. Na biegunie są też zoolodzy. Nie brakuje też fizyków pracujących nad neutrinami, które prawdopodobnie odgrywały dużą rolę podczas Wielkiego Wybuchu. Nie są to jednak wszystkie napotkane przez Herzoga osoby. Rozmawia on także z mechanikami, operatorami koparek i różnymi naukowcami. Z tych spotkań dowiadujemy się o życiu, marzeniach, obawach i tym co sprowadziło każdego rozmówcę na biegun południowy. Widać, że na Antarktydzie przebywają ludzie smutni i weseli, małomówni i towarzyscy, którzy chcę przeżyć przygodę i uciekają od rzeczywistości. Poznajemy wiele nieprawdopodobnych historii. Wszystkie te obrazy pokazują nam jak przypadkową istotą jest człowiek. Niektóre z tych konwersacji powodują, że reżyser rozmyśla nad życiem i światem. Czasem wyciąga gorzkie wnioski (wymieranie języków, mania pobijania rekordów), a czasem zadaje tylko pytanie, na przykład: Co zastaną kosmici, gdy przybędą na naszą planetę, gdy ludzkość już nie będzie istnieć? Jaką spuściznę pozostawimy po sobie? Werner Herzog jak zwykle w swoim filmie ukazuje przyrodę i przepiękne krajobrazy. Antarktyda, która wydaje się kontynentem mało interesującym pod względem krajoznawczym zostaje ukazana jako niezwykle ciekawe miejsce. Możemy zajrzeć pod grubą taflę lodu, do krateru wulkanu i śnieżnych kominów powstałych z pary wodnej. Zdjęcia są wręcz fenomenalne. Do tego towarzyszy nam muzyka, niezwykle piękna i zachęcająca do refleksji. „Spotkania na krańcach świata” nie są zwykłym dokumentem. Posiadają cechy zarówno filmu popularno-naukowego, przyrodniczego, skłaniają nas też do rozmyślań. Pojawiają się nawet elementy humorystyczne. Można by mieć pewne wątpliwości do tego obrazu, czy będzie on spójny i czytelny. W końcu jest on wielopłaszczyznowy. Zapewniam wszystkich, że nie należy mieć takich obaw. Twórcą tego filmu jest przecież Werner Herzog – czarodziej wśród reżyserów. Gorąco polecam!