Debiutanta Lee Danielsa chyba za bardzo przerosła ambicja, umieścił w swoim pierwszym filmie 347 wątków ważnych i nieważnych. Wychodzi tak, że widz nie wie, o czym tak naprawdę "Zawód zabójca" jest. Czy to brutalny film gangsterski jak wskazywałby początek? A może film o relacjach przybranego ojca do syna? Albo opowieść o Bogu i odkupieniu?
"Zawód zabójca" przypomina mi trochę zmieniający się krajobraz podczas jazdy samochodem: co chwila coś nowego. Tym bardziej, że obok wielowątkowości mamy do czynienia także z eklektyzmem gatunkowym. Do mocnego kina gangsterskiego z początku Lee Daniels dokłada całą wywrotkę dramatu, zakrapianego elementami komediowymi i erotyką. Panowie Dorff i Gooding mogliby jednak z gołymi firlifiutami polatać w poważniejszej produkcji, dla takiej tandety szkoda aż tak się poświęcać.
Sam Gooding cały jest zresztą fatalny. Od jego wygibasów w "Stopniu ryzyka" nic się już w sumie nie zmienił. Nie sprawdza się tutaj ani jako zabójca, ani jako kochanek, ani także jako ojciec. Poważna mina podczas egzekucji nafaszerowana jest emfazą, a wysuwający się język podczas zalotów do Helen Mirren nadaje scenie prymitywizmu, a nie oczekiwanej, jak się można domyślać, klasy. "Pogratulować" należy osobom odpowiedzialnym za muzykę. Wsuwającemu się do łóżka do poważnej, sześćdziesięcioletniej kobiety Goodingowi towarzyszy rap w stylu "Jesteś moim towarem, mimo, że Cię nie chciałem". I właśnie tylko Helen Mirren szkoda. Aktorka, która zrobiła wszystko co można było zrobić najlepiej. Ale co z tego, skoro reżyser kieruje ją postać bardziej w stronę postaci Dykiel z "Na Wspólnej"?
Problemem "Zawodu zabójcy" jest nienaturalność. Komiczność i powaga są w tej produkcji kontrastem, a postacie okazują się galerią dziwadeł. Tacy są praktycznie wszyscy, włącznie z bohaterami drugiego planu z odtwarzającą rolę Precious Mo'Nique na czele.
Lee Daniels "Zawodem zabójcy" przypomina, że kino to sztuka. Nie każdy może ją uprawiać. Popełnił film fatalny, głównie dlatego, że przekombinowany. Nie polecam nikomu.
"Zawód zabójca" przypomina mi trochę zmieniający się krajobraz podczas jazdy samochodem: co chwila coś nowego. Tym bardziej, że obok wielowątkowości mamy do czynienia także z eklektyzmem gatunkowym. Do mocnego kina gangsterskiego z początku Lee Daniels dokłada całą wywrotkę dramatu, zakrapianego elementami komediowymi i erotyką. Panowie Dorff i Gooding mogliby jednak z gołymi firlifiutami polatać w poważniejszej produkcji, dla takiej tandety szkoda aż tak się poświęcać.
Sam Gooding cały jest zresztą fatalny. Od jego wygibasów w "Stopniu ryzyka" nic się już w sumie nie zmienił. Nie sprawdza się tutaj ani jako zabójca, ani jako kochanek, ani także jako ojciec. Poważna mina podczas egzekucji nafaszerowana jest emfazą, a wysuwający się język podczas zalotów do Helen Mirren nadaje scenie prymitywizmu, a nie oczekiwanej, jak się można domyślać, klasy. "Pogratulować" należy osobom odpowiedzialnym za muzykę. Wsuwającemu się do łóżka do poważnej, sześćdziesięcioletniej kobiety Goodingowi towarzyszy rap w stylu "Jesteś moim towarem, mimo, że Cię nie chciałem". I właśnie tylko Helen Mirren szkoda. Aktorka, która zrobiła wszystko co można było zrobić najlepiej. Ale co z tego, skoro reżyser kieruje ją postać bardziej w stronę postaci Dykiel z "Na Wspólnej"?
Problemem "Zawodu zabójcy" jest nienaturalność. Komiczność i powaga są w tej produkcji kontrastem, a postacie okazują się galerią dziwadeł. Tacy są praktycznie wszyscy, włącznie z bohaterami drugiego planu z odtwarzającą rolę Precious Mo'Nique na czele.
Lee Daniels "Zawodem zabójcy" przypomina, że kino to sztuka. Nie każdy może ją uprawiać. Popełnił film fatalny, głównie dlatego, że przekombinowany. Nie polecam nikomu.
Moja ocena:
3
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
