Recenzja filmu

Forrest Gump (1994)

Są filmowe klasyki, na których temat stworzono już ogrom prac, dyskutowano godzinami i w zasadzie napisano już wszystko, co było do napisania. Takim filmem jest bez wątpienia "Forrest Gump" i każda następna recenzja musi po prostu powielać wątki z wielu poprzednich. Nie piszę więc tej mojej opinii z zamiarem przedstawienia nowego punktu spojrzenia na ten film, lecz z wewnętrznego poczucia uczciwości względem tego dzieła, która to nakazuje mi wyrazić swój podziw dla obrazu Roberta Zemeckisa. Hollywood, będące często w języku kinematografii światowej synonimem szmiry, raczy nas czasami na szczęście produktami zaskakującymi, świeżymi, zostawiającymi na długo ślad w pamięci widza. Tak jest ze mną i z "Forrestem Gumpem". Każda kolejna emisja telewizyjna (a jest ich wiele) sprawia, że wracam do tej lekkiej, zabawnej i jakże szczerej produkcji. A co mnie w niej tak urzeka? Właśnie ta lekkość, podszyta zgrabnym, inteligentnym humorem, wplecionym w szereg wydarzeń historycznych, zarejestrowanych przez telewizję. Prostoduszny Forrest zmienia świat, uczy Elvisa tańczyć, zwalcza komunizm grą w ping ponga, czy też pomaga Lennonowi w stworzeniu "Imagine". Największa wartość hollywoodzkiej kinematografii – bogactwo i precyzja realizacyjno-montażowa – została spożytkowana w tym filmie we wzorowy sposób. Wzbogacona trafnie dobranymi aktorami, z efektowną, tytułową rolą Toma Hanksa, doprowadziła do powstania jednego z bardziej uniwersalnych filmów – zarówno dla miłośników tandetnej komercji, jak i widzów poszukujących wysublimowanej rozrywki. Nie wiem, czy to tylko ja doznaję takich odczuć, ale każdy seans filmowy "Forresta Gumpa" nastraja mnie na wskroś pozytywnie, dostarcza niezwykłej energii do wszelkiego działania. Pełni dla mnie funkcję psychoterapeutyczną – w okresach chandry podładowuje akumulatory, dodaje siły, pozwala zobaczyć świat w kolorowych barwach. A skąd bierze się ta moc tego komediodramatu? Ze świetnego humoru, okraszającego niezwykle bogatą w różne wątki historię opartą na powieści Winstona Grooma oraz ze wzruszeń, jakich nie brak widzowi zwłaszcza w końcówce filmu. Nie często zdarza mi się tak bardzo wczuwać w przeżycia głównych bohaterów, na ogół obserwuję filmy emocjonalnie, znajdując się tak jakby nieco z boku. W przypadku Forresta tak nie potrafię. Mimo iż wiem, że jest to fikcja literacka i filmowa oraz mimo iż znam już całą historię na pamięć, za każdym razem nie radzę sobie z powstrzymywaniem odruchów wzruszenia. Filmowa postać Forresta przywraca mi wiarę w ludzi, powtórnie definiując termin "człowieczeństwo". Emocjonalnie stanowi odpowiednik Małego Księcia z powieści Antoine'a de Saint Exupery'ego. Pokazuje, jak należy żyć i że warto żyć. Prezentuje bezgraniczną miłość i bezwzględną wierność ukochanej osobie. Wiem, że to tematy, jakimi żywi się kino od początku swojego powstania, ale tutaj podane są w tak szczerej i uroczej formie, że nie sposób przejść obok nich obojętnie. Mógłbym pisać jeszcze wiele na temat własnych doznań, ale myślę, że każdy powinien samemu obejrzeć ten film i według własnego uznania dokonać selekcji treści. Nawet osobom nie trawiącym hollywoodzkiego kina "Forrest Gump" powinien dostarczyć ciekawej rozrywki. No, chyba że jest się kompletnym ponurakiem bez poczucia humoru. Ale wtedy jedynym wyjściem jest już chyba tylko udanie się do rzeczywistego psychoterapeuty z prośbą o receptę.