Recenzja filmu

Ostatni dom po lewej (2009)

Zemsta jest rozkoszą bogów. Częściej jednak dokonuje jej skrzywdzony człowiek albo jego bliscy. Niekiedy jednak pragnienie pomszczenia krzywdy sprawia, że mściciel staje się oprawcą...

Nastolatki Mari (Sara Paxton) i Paige (Martha MacIsaac) zamierzają spędzić przyjemny weekend z dala od cywilizacji. Nie mogą wiedzieć, że przygodnie zawarta znajomość okaże się śmiertelną pułapką... Pobyt nad jeziorem zmienia się w koszmar. Banda zdecydowanych na wszystko kryminalistów, których przywódcą jest uciekinier z więzienia - psychopata Krug (Garret Dillahunt), z zimną krwią morduje jedną z dziewczyn. Druga, próbując rozpaczliwej ucieczki, rzuca się w lodowatą głębię jeziora... Tymczasem bandyci, przekonani o tym, że pozbyli się niewygodnych świadków, spróbują poszukać schronienia w domu rodziców Mari. Kiedy ci zorientują się, kto złożył im niespodziewaną wizytę, nieproszeni goście będą po stokroć przeklinać dzień, w którym zdecydowali się przekroczyć próg ostatniego domu po lewej...

Występujący w tym filmie bezwzględni psychopatyczni mordercy, to jedne z najbardziej przerażających postaci, jakie kiedykolwiek trafiły na ekran. Nic w tym dziwnego, bowiem "Ostatni dom po lewej" to remake legendarnego, pierwszego w karierze horroru autorstwa Wesa Cravena - niedoścignionego mistrza kina grozy, który do perfekcji opanował sztukę zaskakiwania widowni. Craven (tym razem występując w roli producenta) od ponad trzydziestu lat realizuje filmy, które przerażają i... bawią publiczność na całym świecie. Reżyser, zanim zajął się kinem, był m.in. wykładowcą w college'u i taksówkarzem. Nakręcił dotąd prawie trzydzieści filmów, wśród których są pozycje zaliczane do klasyki gatunku, jak np. "Koszmar z ulicy wiązów" (którego bohater - Freddy Kruger - stał się ikoną horroru lat 80.) czy "Krzyk".