Recenzja filmu

O północy w Paryżu (2011)

Magia Paryża po raz kolejny daje o sobie znać. Czarodziejem, który macha magiczną różdżką, tym razem jest Woody Allen, który wyczarowuje widzowi swój najlepszy film od wielu lat - "O północy w Paryżu". 

Gil i Inez to świeżo zaręczona para, która przybywa do stolicy Francji, aby zaplanować swój ślub. Z każdym kolejnym dniem pobytu w Paryżu zakochani poznają siebie i swoje wady, które momentami budzą ich wzajemną niechęć. Sprawa komplikuje się jeszcze bardziej, gdy dołącza do nich wszystko wiedzący Paul. Inez, której nie za bardzo uśmiecha się pomysł zwiedzania i rozkoszowania klimatem miasta nad Sekwaną pozwala Gilowi, aby ten samotnie poznawał paryskie zakamarki. Mężczyzna postanawia to wykorzystać, aż w pewnym momencie poznaje prawdziwą magię stolicy miłości i zakochanych. 

Na wstępie zacząłem od dość odważnego stwierdzenia, że jest to najlepszy film Allena od lat. Ciężko się z tym nie zgodzić. Pokazuje to chociażby zainteresowanie widzów tym filmem i box-office'owe wyniki. "O północy w Paryżu" bije rekordy popularności na całym świecie, a twórca "Annie Hall" w końcu tworzy dzieło na miarę swoich najlepszych lat.

Woody Allen tym filmem potwierdził, że nie chowa jeszcze broni (czyt. kamery) i w tej starej głowie potrafi wykreować coś naprawdę dobrego. Stworzył bardzo smaczny, magiczny i pełen dobrego humoru film. Film bazujący na świetnych dialogach i historii, która wciąga od samego początku. Historii, która nie pozwala oderwać wzroku od ekranu. Allen zabiera nas wiele lat wstecz, pokazując Paryż lat dwudziestych ubiegłego wieku, który tętni życiem wielkich i legendarnych artystów. W tej historii wszystko może się zdarzyć, doskonale zdaje sobie z tego sprawę także główny bohater. Gil, który nominalnie pracuje jako hollywoodzki scenarzysta zawiesza swoją karierę na rzecz powieści, którą ma zamiar skończyć właśnie w Paryżu. Pierwszą opinię na temat jego dzieła ma wydać… sama Gertrude Stein, którą poznaje dzięki… Ernestowi Hemingwayowi w domu… Pabla Picassa. Tak, tak, takie rzeczy mogą dziać się w miejscu przepełnionym magią. To jednak nie jedyne głośne nazwiska, które spotkamy o północy w Paryżu. Na naszych ekranach zawitają także Scott Fitzgerald wraz z małżonką, Salvador Dali (świetny w tej roli Adrien Brody), Luis Bunuel czy Paul Gauguin. 

Trzeba oddać także Allenowi to, że udało mu się znaleźć idealnego następcę do odegrania fajtłapowatego, lekko neurotycznego aczkolwiek zabawnego i inteligentnego bohatera. Owen Wilson, bo o nim mowa, tworzy bardzo wyrazistą, interesującą i naturalną postać, której nie da się nie lubić. Wraz z nim przemierzamy ulice Paryża i delektujemy się magią, która płynie z każdej szczeliny i mniejszej uliczki. Lukrecjowy klimat filmu działa zdecydowanie na jego korzyść. 
Ten film to także masa świetnych ról drugoplanowych. Wcześniej wspomniałem chociażby o Adrienie Brodym, w filmie jednak wystąpili też takie gwiazdy, jak Marion Cotillard, Rachel McAdams, Michael Sheen czy Kathy Bates. 

Francuska muzyka, początkowe sekwencje, w których przedstawione są znane paryskie miejsca, inteligentne dialogi, zabawny humor i przeszłość, która ma swój niepowtarzalny urok. To elementy, które sprawiają, że "O północy w Paryżu" to pozycja obowiązkowa. Polecam ten film ja, osoba, która nie cierpi filmów Allena!