Przez Morze Żółte przepływają nielegalni emigranci z Chin do Korei. Płyną w strasznych warunkach: nieludzko stłoczeni w luku, niemal bez dostępu powietrza, a słabsi licznie tu giną, czym przewoźnicy w ogóle się nie przejmują. Jednym z uczestników takiej wyprawy jest bohater filmu, Gu-nam, który należy do mniejszości Joseonjoków, czyli Koreańczyków mieszkających w Chinach. Mężczyzna ledwo wiąże koniec z końcem, bo zaciągnął dług, aby kupić żonie koreańską wizę. Jednak po tej ślad zaginął, a Gu-nam bez powodzenia stara się zarobić pieniądze, jeżdżąc taksówką i grając w madżonga.
Będziecie w błędzie, jeśli te początkowe wydarzenia filmu uznacie za zapowiedź poważnego dramatu o zacięciu społecznym, w którym zostanie poruszony temat różnic kulturowych i biedy chińsko-koreańskiego pogranicza. Tam właśnie toczy się akcja, przemieszczając się pomiędzy dwoma krajami, ale reżyser tylko z grubsza, na samym początku, zarysowuje realistycznie tło dla następujących później wydarzeń. I jedynie plansza otwierająca informuje nas, gdzie się znajdujemy. Potem takie kwestie jak sytuacji Joseonjoków zostaną na marginesie i będzie mógł je sobie dopowiedzieć jedynie widz znający lokalne realia.
A co następuje potem? Wulgarna siekanka. Gu-nam, nie widząc innego wyjścia ze swojej beznadziejnej sytuacji finansowej, zgadza się wykonać morderstwo na zlecenie. Po to właśnie wyprawia się na łódce do Seulu. Równolegle z wątkiem zabójstwa toczy się ten dotyczący poszukiwania żony: mężczyzna z wymiętym zdjęciem ukochanej przemierza zapyziałe pokoje do wynajęcia, bazary pełne tandety. To tło wypada na ekranie całkiem ciekawie. Gorzej z mafijnymi porachunkami, które uruchamia zamach na bossa w Seulu – nagle niepozorny taksówkarz staje się siejącym chaos nieustraszonym killerem. I następuje znane nam z azjatyckich produkcji sensacyjnych nagromadzenie przemocy na granicy absurdu. Krew leje się strumieniami, członki ciała latają na wszystkie strony, liczba zabitych rośnie w groteskowym tempie. A bohater, jak gdyby nigdy nic, wydostaje się co i raz w niewiarygodny sposób z policyjnych obław: rozbijając kilkaset samochodów i pozostawiając za sobą góry trupów fajtłapowatych policjantów.
Potem, do tej krwistej gatunkowej mieszanki, dochodzi nowy ton – z pewnymi zastrzeżeniami można go nazwać "poetyckim". Pojawia on się, gdy bohater kryje się w górach przed ścigającą go mafią i stróżami prawa. Okutany w szmaty, z ranami na twarzy, turlający się pomiędzy drzewami, przypomina jak nic Vincenta Gallo z "Essential Killing" Jerzego Skolimowskiego. Tylko brody mu brak. Patrzy na miasto z oddali. I chyba w tym mamy dopatrywać się prawdziwego dramatu tej płaskiej, nierealistycznej postaci.
Na motywacje i sceny wizyjne (seks z żoną) należy spuścić zasłonę milczenia, bo nawet w ramach gatunku wypadają słabo. Mimo tych mankamentów technicznie film jest nieźle zrealizowany – na licznie tu rozbijanych samochodach i czerwonej farbie twórcy z pewnością nie oszczędzali. Najzagorzalsi fani azjatyckiej sensacji powinni być usatysfakcjonowani. Dla reszty prawie 160 minut (tak!) na "Morzu żółtym" może okazać się zbyt dużym wyzwaniem.
Będziecie w błędzie, jeśli te początkowe wydarzenia filmu uznacie za zapowiedź poważnego dramatu o zacięciu społecznym, w którym zostanie poruszony temat różnic kulturowych i biedy chińsko-koreańskiego pogranicza. Tam właśnie toczy się akcja, przemieszczając się pomiędzy dwoma krajami, ale reżyser tylko z grubsza, na samym początku, zarysowuje realistycznie tło dla następujących później wydarzeń. I jedynie plansza otwierająca informuje nas, gdzie się znajdujemy. Potem takie kwestie jak sytuacji Joseonjoków zostaną na marginesie i będzie mógł je sobie dopowiedzieć jedynie widz znający lokalne realia.
A co następuje potem? Wulgarna siekanka. Gu-nam, nie widząc innego wyjścia ze swojej beznadziejnej sytuacji finansowej, zgadza się wykonać morderstwo na zlecenie. Po to właśnie wyprawia się na łódce do Seulu. Równolegle z wątkiem zabójstwa toczy się ten dotyczący poszukiwania żony: mężczyzna z wymiętym zdjęciem ukochanej przemierza zapyziałe pokoje do wynajęcia, bazary pełne tandety. To tło wypada na ekranie całkiem ciekawie. Gorzej z mafijnymi porachunkami, które uruchamia zamach na bossa w Seulu – nagle niepozorny taksówkarz staje się siejącym chaos nieustraszonym killerem. I następuje znane nam z azjatyckich produkcji sensacyjnych nagromadzenie przemocy na granicy absurdu. Krew leje się strumieniami, członki ciała latają na wszystkie strony, liczba zabitych rośnie w groteskowym tempie. A bohater, jak gdyby nigdy nic, wydostaje się co i raz w niewiarygodny sposób z policyjnych obław: rozbijając kilkaset samochodów i pozostawiając za sobą góry trupów fajtłapowatych policjantów.
Potem, do tej krwistej gatunkowej mieszanki, dochodzi nowy ton – z pewnymi zastrzeżeniami można go nazwać "poetyckim". Pojawia on się, gdy bohater kryje się w górach przed ścigającą go mafią i stróżami prawa. Okutany w szmaty, z ranami na twarzy, turlający się pomiędzy drzewami, przypomina jak nic Vincenta Gallo z "Essential Killing" Jerzego Skolimowskiego. Tylko brody mu brak. Patrzy na miasto z oddali. I chyba w tym mamy dopatrywać się prawdziwego dramatu tej płaskiej, nierealistycznej postaci.
Na motywacje i sceny wizyjne (seks z żoną) należy spuścić zasłonę milczenia, bo nawet w ramach gatunku wypadają słabo. Mimo tych mankamentów technicznie film jest nieźle zrealizowany – na licznie tu rozbijanych samochodach i czerwonej farbie twórcy z pewnością nie oszczędzali. Najzagorzalsi fani azjatyckiej sensacji powinni być usatysfakcjonowani. Dla reszty prawie 160 minut (tak!) na "Morzu żółtym" może okazać się zbyt dużym wyzwaniem.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
