Recenzja filmu

Tamara (2005)

"Slasher czyli rodzaj horroru filmowego o charakterystycznej fabule, w której liczba bohaterów zmniejsza się w "dziwnych" okolicznościach." Powyższy tekst pochodzi z encyklopedii i wyjaśnia nam znaczenie pojęcia "slasher". "Tamara" to film w reżyserii Jeremiego Hafta, który miał być nakręcony właśnie w takim stylu, ale czy mu się to udało?  Na to pytanie, i nie tylko, spróbuję odpowiedzieć w mojej recenzji. "Tamara" to typowy amerykański horror opowiadający o grupie nastolatków żyjącej w jakieś bliżej nieokreślonej nam szkole. Ów towarzystwo jest jednak dość nietypowe i raczej nigdy by się nie zeszło, gdyby nie artykuł nielubianej oraz poniżanej dziewczyny w szkole, Tamary (Jenna Dewan), która opisała w nim problem dopingu u szkolnych zawodników. Niestety dla tytułowej bohaterki nie był to dobry pomysł, ponieważ zamiast zyskać szacunek, spotyka się z nienawiścią dwóch klasowych cwaniaczków: Shawna (Bryan Clark) i Patricka (Gil Hacohen). Chłopcy postanawiają się na niej odegrać, aranżując spotkanie dziewczyny z jej nauczycielem, Billem Natolly (Matthew Marsden), w którym Tamara jest zakochana po uszy. Organizują przyjęcie, podczas którego postanawiają upokorzyć dziewczynę, lecz sytuacja wymyka się spod kontroli i Tamara ginie. Całe towarzystwo przerażone wizją więzienia postanawia milczeć, ale tylko do czasu pojawienia się... ducha Tamary! Tak mniej więcej rysuje się fabuła. Chociaż jest przewidywalna, to jednak nie sztampowa. Według mnie pomysł jest dość nowatorski. Nie przewiduje psychopatycznego mordercy wyrzynającego grupę nastolatków. Zamiast niego mamy dziewczynę z problemami, upokarzaną przez rówieśników oraz odrzuconą przez jedyną osobę, którą tak naprawdę pokochała. Nie do końca zdaje sobie nawet sprawę, że jest przez wszystkich wykorzystywana. Przed rzeczywistością ucieka w czarną magię. Nie, oczywiście nie jest wiedźmą, sama nawet nie wierzy w to, co robi. I nagle następuję zwrot akcji. Tamara zamienia się w rządną zemsty oraz pełną nienawiści dziewczynę. Scenariusz jest więc dość pomysłowy i nie "razi głupotą" jak w innych produkcjach tego typu. Rozpatrując "Tamarę" w kategorii "slasher", należy uznać go za udany film. Świadczą o tym chociażby sceny zabójstw, w których to nasza tytułowa bohaterka zabija swoich niedawnych "kolegów". Są one bardzo brutalne oraz pomysłowe, choć szkoda, że nie przerażają, fakt faktem "Tamara" to przecież horror. Również sceny, w których Tamara czyta myśli swoich "oprawców", są dość ciekawe i pozwalają nam poznać ich przeszłość oraz ciemne strony. Należy jednoznacznie wspomnieć i pochwalić Jennę Dewan, która udowodniła, że posiada nietuzinkowy talent. Jestem pełen podziwu dla tej aktorki, która zagrała po prostu rewelacyjnie. Potrafiła odnaleźć się zarówno w roli nienawistnej kobiety zabijającej swoich nieprzyjaciół "bez mrugnięcia okiem" oraz w roli zwykłej poniżanej i szykanowanej dziewczyny z problemami. Swoją grą przyćmiła innych aktorów, którzy na jej tle wypadli dość słabo. Powiem więcej, Jenna Dewan zagrała tutaj swoją życiową rolę. Nie udawajmy również, że podczas seansu nie zwróciliśmy uwagę na urodę pani Dewan, która jest kolejnym smaczkiem filmu. Chociaż dzieło Jeremiego Hafta jest typowym komercyjnym kinem, przeznaczonym dla masowej publiczności, to nie można odmówić mu pomysłu oraz niezłego wykonania. Więc jeśli lubicie filmy o "rozzłoszczonych damach" żądnych zemsty to zapraszam do obejrzenia omawianego przeze mnie obrazu, ale ostrzegam - robicie to własne ryzyko, ponieważ nie każdemu przypadnie on do gustu.