Recenzja filmu

Troja (2004)

Bardziej adekwatny tytuł dla tego filmu powinien brzmieć "Achilles", jemu bowiem autor scenariusza poświęcił najwięcej miejsca. Wojna trojańska stanowi jedynie kanwę wydarzeń historycznych, na tle których twórcy filmu kreślą portret psychologiczny wielkiego wojownika. Takie potraktowanie tematu jest dość interesujące, choć jak na mój gust może ze zbyt dużym marginesem swobody. Trudno wyobrazić sobie Achillesa przedstawionego w filmie niczym cyborga, z tak bujnym życiem wewnętrznym, pełnym sprzeczności, wrażliwym, bezbłędnie odróżniającym dobro od zła. W tamtych czasach bywało się albo filozofem, albo żołnierzem. W moim odczuciu na aktorstwie Brada Pitta widnieje wyraźne piętno osobowości Jamesa Deana, ale aktorstwo to trzeba ocenić wysoko. Z ról kobiecych ciepłą kreację stworzyła Rose Byrne (Briseis). Słabą stroną filmu jest nieuwypuklenie ważnego przecież konia trojańskiego. Odnosi się wrażenie, że tę monumentalną bądź co bądź budowlę skonstruowano w ciągu kilku godzin. To samo dotyczy również czasu trwania wojny trojańskiej w filmie. Wydaje się bowiem, że trwała ona 5, a może 6 dni, a nie kilkanaście lat. Mój niedosyt dotyczy też wątku miłosnego Heleny i Parysa. W scenariuszu filmu jest on ukazany prawie marginalnie, a przecież był czynnikiem sprawczym wojny trojańskiej. Natomiast uważam, że zbyt dużą wagę reżyser przywiązuje do eksponowania ówczesnych obrządków funeralnych. Podobać się mogą sceny batalistyczne oraz scenografia. Na koniec parę słów o postaci Odyseusza. Twórcy filmu wyraźnie ograniczyli pole manewru aktorskiego odtwórcy tej postaci Seanowi Beanowi. Sądzę, iż właśnie dlatego nie udało się ukazać całej złożoności cech Odyseusza (sprytu, przebiegłości, umiejętności dyplomatycznych oraz pragmatyzmu życiowego). Film polecam wszystkim mimo pewnego niedosytu, być może spowodowanego zgoła innymi oczekiwaniami. Oczekiwałam filmu typowo historycznego, wychodząc z kina miałam wrażenie, że obejrzałam obraz psychologiczny. To także miła niespodzianka...