Nie chcę, by to była zwykła recenzja. Spróbuję przelać na papier wrażenia sobotniej nocy, pięknej sobotniej nocy, kiedy pokusą, która czekała tuż obok, była kaseta. "Jerry Maguire" powalił mnie na kolana, może nie dosłownie, ale rozbawił do łez swym zaskakującym, przejmującym, dotykającym ciepłem, pogodnym usposobieniem, niebanalnym scenariuszem i dialogami. Bliżej mi nieznana Renee Zellweger stanowiła w filmie to coś, co łączyło ze sobą wszystkie postacie. Samotna, bardzo młoda matka Dorothy, jako jedyna uwierzyła w geniusz Jerrego M., który po tygodniu wielkiego triumfu, kiedy w jedną noc napisał "pracę magisterską" swojego życia, odsłaniając w niej wszelkie nieprawidłowości rządzące wielką firmą skupiającą morze agentów sportowych, w której pracował, wyleciał na bruk. Został prawie sam, bo oprócz jego asystentki, opiekunki, przyjaciółki w jednej osobie zaufał mu jeszcze jeden człowiek - naprawdę oskarowy Cuba Gooding Jr. Prostolinijny, młody gracz futbolowy, którego mottem były słowa "Pokaż mi szmal" nauczył Jerry'ego (Tom Cruise) kochać, właściwie pokochać Dorothy, zrozumieć ją i jej genialnego, czteroletniego syna, który w Jerrym widział ojca, którego nigdy nie dane mu było poznać. Jedna minuta sprawiła, może za sprawą zwykłego przypadku lub świetnej gry, która wyprowadziła wszystkich w pole, że stał się naprawdę wielki. Wtedy dla Taddego zabłysła nareszcie jego gwiazda. Wzajemnie brali od siebie lekcje życia, postępowania z kobietami, jeden zaufał drugiemu, kiedy byli prawie na dnie. Obaj pokonali przeciwności losu w drodze ku zwycięstwu, miłości, sławie, wzajemnemu szacunkowi. Pieniądze to nie było wszystko, ale była to wielka motywacja osiągnięcia upragnionego sukcesu, bez deptania po trupach, bez zawiści, bez podstępów.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
