Recenzja filmu

Tajemnice lasu (2014)

"Tajemnice lasu" to czarująca opowieść, która dzięki postaciom Piekarza i jego żony łączy w sobie motywy bajek o Kopciuszku, Roszpunce, Jacku i olbrzymach oraz Czerwonego Kapturka. Film jest oparty na nagradzanym musicalu z 1986 roku autorstwaStephena Sondheima. Posiada on swoisty klimat i wielowątkową, zręcznie splecioną historię, która urzeka rozmachem oraz dobrą reżyserią.

Aktorzy dawali radę ze śpiewaniem lepiej niż w "Nędznikach"z 2012 roku. Pod tym względem najsłabszym punktem obsady był chybaChris Pine, który w sumie aktorstwem też nie powalił. Oczywiście postać Księcia jest niezupełnie poważna i pełna ironii, ale jednak coś nie pasowało w tym, jak przedstawił jąPine.Co do reszty: kilka miłych zaskoczeń.Emily Bluntbyła naprawdę świetna. Jej gra była prawdopodobnie najlepsza i pomimo, że nie śpiewała tak dobrze jak oryginalna broadwayowska Żona Piekarza to nikt tego od niej nie wymagał i nikt się tego raczej nie spodziewał. Należy pamiętać, że mamy do czynienia z aktorami, którzy z teatrem muzycznym mieli w większości niewiele wspólnego. Tak czy inaczejEmilyoglądało i słuchało się przyjemnie i na pewno dała z siebie wszystko.Anna Kendrickśpiewała o wiele lepiej, niż zapamiętałam z "Pitch Perfect" i była naprawdę pięknym Kopciuszkiem.Johnny Deppgrał niewielką rolę, ale przyznam, że świetnie ucharakteryzowano go na Wilka.Meryl Streepjako Czarownica nie zachwyciła mnie w pierwszej połowie filmu. Potem było lepiej, a gdy zaśpiewała "The Last Midnight" (popisową piosenkę Czarownicy) pokazała w jak świetnej jest formie, więc po wszystkim byłam zadowolona. Wbrew pozorom niewiele w filmie Roszpunki, ale grająca jąMackenzie Mauzypasowała do roli. Ogromnym talentem wykazała się teżLilla Crawford, która wcieliła się w Czerwonego Kapturka.

Film jest bardzo imponujący wizualnie. Las (główne miejsce akcji) wygląda realnie, ale jednocześnie magicznie. Od czasu do czasu na ekranie pojawia się też królewski zamek lub wioska, z której pochodzą bohaterowie. Intrygująco ten pierwszy wyglądał zwłaszcza w scenie "On the Steps of the Palace" (w trakcie solowej piosenki Kopciuszka). Równie, a może nawet bardziej, efektowne są kostiumy posiadające ogromną ilość wspaniałych detali. Coleen Atwood zdecydowanie dała z siebie wszystko. Efekty specjalne były raz lepsze, a raz gorsze. Najlepiej udały się w scenie przemiany Czarownicy, a potem podczas jej zniknięcia.

Niestety przez cały czas oglądania ma się wrażenie, że czegoś brakuje lub coś zostało niedopowiedziane. Ostatnie 20 minut jak na standardy filmowe wyjątkowo się ciągnie. Jest tam dużo śpiewania, a mało oczekiwanej w tym momencie akcji. Sprawdza się to w teatrze muzycznym, gdzie to piosenki trzymają w napięciu, w filmie może to być problem.

Najciekawszy jest zapewne fakt, że gdy już myślimy, iż film chyli się ku końcowi, to dopiero początek problemów bohaterów. Tam gdzie normalnie w bajce pokazałby się napis "The End", ukazuje się nam nieco mroczny i pokrętny styl opowiadania historii w styluSondheimai okazuje się, że dotarliśmy dopiero do końca "pierwszego aktu". Ma to swoje dobre i złe strony. To ciekawy zwrot akcji, ale nie każdemu się spodoba.

Warto też nadmienić, iż to raczej nie jest do końca bajka dla małych dzieci. Bardzo młody widz niektórych aspektów filmu zapewne nie zrozumie, choć może doceni muzykę. Cała opowieść to sprytnie stworzony, inteligentny i niepowtarzalny musical, który spodoba się fanom baśni z odrobiną mroku i ironii... Czy nie takie właśnie są baśnie braci Grimm?