Recenzja filmu

Persepolis (2007)

Oczekiwałem na tę produkcję z niecierpliwością, a nagrody które zbierała, coraz bardziej zaostrzały mi apetyt. Co mogę powiedzie teraz? Nie zawiodłem się, zdecydowanie. Film jest oparty na powieści graficznej Marjane Satrapi. Ona również jest odpowiedzialna do spółki z Vincentem Paronnaud za reżyserię animacji. Ale o czym opowiada? Otóż jest to historia dojrzewania samej autorki. Historia dojrzewania w wyjątkowo ciężkich warunkach. Mała Marjane żyje w Teheranie podczas ostatnich lat panowania Szacha. Jest wychowywana w duchu patriotyzmu i walki o wolność. Otaczający świat i historie poznajemy właśnie jej oczami. Poglądy zmieniają się wraz z wiekiem bohaterki. Poznajemy ją jako małą dziewczynkę, która lubi frytki i Bruca Lee, a jej świat jest dla nas pełen tajemnic, które powoli odkrywamy. Dziewczynka zmienia się w młodą buntowniczkę, która chce walczyć o swoje. Następnie stajemy się studentka oddychająca pełną piersią i żądną miłości. Na końcu przeistaczamy się w mądrą dojrzałą kobietę. Film prawie w całości jest czarno-biały, co dodaje mu powagi i troszkę melancholii, jednak te kolory w pełni oddają nastrój życia w Teheranie, nastrój niepokoju i niepewności. Pomimo tej tonacji film wcale nie jest ponury, jest pełen emocji. Oglądając go, przechodzimy od spazmatycznych wybuchów śmiechu, do chwil zadumy czy nawet momentów, w których możemy uronić łzę. Pewnie to stwierdzenie wyda wam się trochę wydumane, ale jednak nie zawaham się go użyć, "Persepolis" jest filmem dla każdego! Dla miłośników komiksu, animacji i dobrego kina, dla rodziców i dzieci. Ten film jest dowodem na to, że komiks to nie jest głupia historyjka dla dzieciaków.