Prezentowana w 2006 roku na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto produkcja w reżyserii Ole Christiana Madsena to przejmująca i pełna napięcia historia, która ukazuje prawdziwe dramaty rodzinne. Z pozoru schematyczna fabuła przenika do wnętrza widza, poruszając istotne kwestie, z którymi niejednokrotnie sami się borykamy.
Duńczycy Christoffer (Mads Mikkelsen) i Maja (Stine Stengade) są małżeństwem z wieloletnim stażem, które właśnie przechodzi kryzys związku. Wspólnie wyruszają do czeskiej Pragi, żeby załatwić wszystkie formalności związane ze śmiercią ojca Christoffera, który nie widział go od 30 lat. Na miejscu otrzymują pomoc adwokata (Bořivoj Navrátil), nic jednak nie układa się tak jak powinno. Na jaw wychodzą nowe, bolesne wydarzenia z przeszłości, a tłumione dotąd emocje znajdują wreszcie swoje ujście.
Mads Mikkelsen i Stine Stengade stworzyli wspaniały duet aktorski. On – zimny, zamknięty w sobie mężczyzna w średnim wieku, ona – beznamiętna towarzyszka jego podróży, całkowicie niezainteresowana pomocą w załatwieniu formalności pogrzebowych. Ich wzajemne relacje są chłodne, rzeczowe i pełne dystansu emocjonalnego. Doskonale obrazują to wielokrotne zbliżenia twarzy bohaterów, które niekiedy powodują wręcz uczucie wtrącania się w prywatne życie innych osób. Christoffer Mikkelsena przez cały czas walczy sam ze sobą. Z jednej strony próbuje i chce dać szanse sobie, swojej żonie i ojcu, wybaczając obydwojgu. Z drugiej jednak robi krok w tył obawiając się uwolnienia swoich emocji i bólu. Rozpad tego małżeństwa wydaje się nieunikniony, a pobyt w obcym kraju tylko potęguje osamotnienie małżonków wywołując lawinę zdarzeń i wyznań, które pogłębiają ich kryzys.
Znana niejednemu Praga kojarzy się z pięknymi widokami i zabytkami. Tymczasem Madsen ukazuje nam ją jako tło dla rozgrywającego się dramatu. Praga jest więc postreżimowa, pełna ciemnych tuneli i zaułków, brudnych i mrocznych wnętrz oraz szarych blokowisk. Na jednym z biednych cygańskich osiedli dochodzi do konfrontacji między małżonkami, kiedy to jedyny raz Christoffer daje upust swoim emocjom i na jego twarzy pojawiają się łzy. Pobyt w obcym mieście dodatkowo powoduje szereg z pozoru zabawnych nieporozumień językowych, które jednak stanowią kolejny przejaw osamotnienia bohaterów. Klimat miasta i wspaniała muzyka Jonasa Strucka idealnie wpasowują się w obraz tego dramatu.
"Praga" stanowi doskonały przykład na to, że nie zawsze potrzebna jest wyszukana fabuła i emocjonujące zwroty akcji. Film ten ukazuje psychologiczny obraz rozpadającego się małżeństwa oraz tego jak traumatyczne przeżycia z przeszłości mają wpływ na teraźniejszość. Czeska Praga dla głównego bohatera stanowi miejsce oczyszczenia i pogodzenia się z przeszłością. Pragnienie rozpoczęcia nowego życia w końcu w nim zwycięża, wyzwala go od siebie samego.
Duńczycy Christoffer (Mads Mikkelsen) i Maja (Stine Stengade) są małżeństwem z wieloletnim stażem, które właśnie przechodzi kryzys związku. Wspólnie wyruszają do czeskiej Pragi, żeby załatwić wszystkie formalności związane ze śmiercią ojca Christoffera, który nie widział go od 30 lat. Na miejscu otrzymują pomoc adwokata (Bořivoj Navrátil), nic jednak nie układa się tak jak powinno. Na jaw wychodzą nowe, bolesne wydarzenia z przeszłości, a tłumione dotąd emocje znajdują wreszcie swoje ujście.
Mads Mikkelsen i Stine Stengade stworzyli wspaniały duet aktorski. On – zimny, zamknięty w sobie mężczyzna w średnim wieku, ona – beznamiętna towarzyszka jego podróży, całkowicie niezainteresowana pomocą w załatwieniu formalności pogrzebowych. Ich wzajemne relacje są chłodne, rzeczowe i pełne dystansu emocjonalnego. Doskonale obrazują to wielokrotne zbliżenia twarzy bohaterów, które niekiedy powodują wręcz uczucie wtrącania się w prywatne życie innych osób. Christoffer Mikkelsena przez cały czas walczy sam ze sobą. Z jednej strony próbuje i chce dać szanse sobie, swojej żonie i ojcu, wybaczając obydwojgu. Z drugiej jednak robi krok w tył obawiając się uwolnienia swoich emocji i bólu. Rozpad tego małżeństwa wydaje się nieunikniony, a pobyt w obcym kraju tylko potęguje osamotnienie małżonków wywołując lawinę zdarzeń i wyznań, które pogłębiają ich kryzys.
Znana niejednemu Praga kojarzy się z pięknymi widokami i zabytkami. Tymczasem Madsen ukazuje nam ją jako tło dla rozgrywającego się dramatu. Praga jest więc postreżimowa, pełna ciemnych tuneli i zaułków, brudnych i mrocznych wnętrz oraz szarych blokowisk. Na jednym z biednych cygańskich osiedli dochodzi do konfrontacji między małżonkami, kiedy to jedyny raz Christoffer daje upust swoim emocjom i na jego twarzy pojawiają się łzy. Pobyt w obcym mieście dodatkowo powoduje szereg z pozoru zabawnych nieporozumień językowych, które jednak stanowią kolejny przejaw osamotnienia bohaterów. Klimat miasta i wspaniała muzyka Jonasa Strucka idealnie wpasowują się w obraz tego dramatu.
"Praga" stanowi doskonały przykład na to, że nie zawsze potrzebna jest wyszukana fabuła i emocjonujące zwroty akcji. Film ten ukazuje psychologiczny obraz rozpadającego się małżeństwa oraz tego jak traumatyczne przeżycia z przeszłości mają wpływ na teraźniejszość. Czeska Praga dla głównego bohatera stanowi miejsce oczyszczenia i pogodzenia się z przeszłością. Pragnienie rozpoczęcia nowego życia w końcu w nim zwycięża, wyzwala go od siebie samego.
Moja ocena:
8
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
