Recenzja filmu

Głośniej od bomb (2015)

Film Joachima Triera, "Głośniej od bomb", ma oniryczną fakturę, pod której powierzchnią skrywa się pewna natrętna grafomania. Scenariusz filmu Duńczyka wygląda, jakby wyszedł spod ręki Ingmara Bergmana. Oto Gene (Gabriel Byrne) musi poradzić sobie ze stratą małżonki. Przychodzi mu samemu wychować jednego syna, Conrada (najjaśniejszy z obsady Devin Druid), podczas gdy drugi, Jonah (Jesse Eisenberg), zaczyna samodzielne życie jako ojciec. Każdy z nich ma swoje indywidualne problemy- depresja po śmierci żony Isabelle (Isabelle Huppert), konflikt z ojcem bądź wiązanie się z kobietą, gdy cały czas pała się uczuciem do szkolnej miłości.
Niestety, dosyć intrygujący pomysł na historię o dramacie rodzinnym przekształcony zostaje momentami w nieskoordynowany bełkot scenariuszowy. Próba znalezienia świeżego podejścia do tematu ma słodko – kwaśny finał. Reżyser w swojej opowieści stosuje kolażową kompozycję, w której strumienie świadomości poszczególnych bohaterów zestawione ze sobą wytwarzają wir, który prowadzi donikąd. Zderzają się tu relacje z wojen w Afganistanie czy Iraku, wizyjne sny Isabelle i Conrada, niespełnione wątki miłosne oraz rodzinne. Za każdym razem gdy film zdaje się już osiągać swój szczyt dramaturgii, Trier dorzuca kolejne kamienie na grzbiet swoich bohaterów. W efekcie, całość zdaje się mało wiarygodna ze względu na zbytnie nagromadzenie wszystkich cierpień. Dodatkowo, ich myśli, w których dają wyraz swemu bólowi egzystencjalnemu, są irytująco egzaltowane - Duńczyk zdaje się starać w ten sposób dojść do głębokich refleksji filozoficznych, jednak jest w stanie wznieść się jedynie na poziom komunału pod tytułem "prawda jest największą wartością".
Jedynym naprawdę interesującym wątkiem jest ten dotyczący młodszego syna, Conrada. Pełen naiwnego stosunku do otaczającej rzeczywistości chłopak staje się symbolem nowoczesnego społeczeństwa. Nie potrafi komunikować się ze znajomymi, oddaje się więc ucieczce w świat internetu i gier komputerowych. Wirtualna rzeczywistość kreuje wokół niego barierę, przez którą nieumiejętnie próbuje przebić się jego ojciec. Jednak najbardziej gorzką wymowę ma scena, w której Conrad rozmawia ze swoim bratem Jonahem. Postać grana przez Eisenberga radzi mu wtedy, by nie ujawniał swoich problemów dziewczynie z klasy, w której się podkochuje. Starszy z braci wie już, że prawda niesie za sobą konsekwencje, które mogą zniszczyć człowieka. Odkrywanie prawdy jest notabene naczelnym tematem tego dzieła. Każdy z bohaterów okazuje się wielowarstwowym kłębkiem problemów skrywanych pod powłoką spokojnego życia bogatej middle class.
Ciekawy jest koncept formalny zastosowany w "Głośniej od bomb". Opiera się on o wspomniany już kolaż. Obok snów bohaterów na ekranie pojawiają się fotografie, fragmenty reportażu telewizyjnego, gier komputerowych i filmików z YouTube’a. Duńczyk nie do końca może się jednak w tych wszystkich środkach wyrazu odnaleźć. Próbuje wszystkiego po trochu, zachowując się jak dziecko w sklepie z zabawkami. Problemem w tym wszystkim jest fakt, że widzowi ciężko w tych próbach doszukać się jakiejś głębszej logiki. W tej formule wyczuwalny jest mocno manieryzm Triera. Te najbardziej poetyckie fragmenty irytująco trącą twórczością Paolo Sorrentina, aczkolwiek pozbawione są jego ironicznego sznytu.
Twórca "Oslo 31 sierpnia" dwoi się i troi, by opowiedzieć angażującą emocjonalnie historię i jednocześnie wykazać się kunsztem reżyserii. Skutek jest dosyć nachalny, bo gdzieś za tymi popisami skrywa się brak świadomości stylistycznej. Trier w ten sposób blefuje, co widzowi jest bardzo łatwo przejrzeć.