Recenzja filmu

Butelki zwrotne (2007)

Józef Tkaloun (Zdeněk Svěrák) właśnie zrezygnował z pracy nauczyciela. Wrócił do domu, gdzie jego żona prasowała ubrania, oglądając denną telenowelę. Zrozumiał, że śmierć krąży w pobliżu gotowa, by zamachnąć się kosą. Józef nie chciał umierać - na świecie pozostało zbyt wiele chętnych kobiet i niewypitych butelek piwa. Bohater postanowił przechytrzyć kostuchę i szybko znalazł następną pracę, potem jeszcze kolejną. Wtedy poznał swoje prawdziwe powołanie: zamiast nakładać wiedzę do głów nastoletnich troglodytów będzie pomagać innym ludziom w szukaniu szczęścia. Kto wie, może uda mu się przy tym odkryć własne? "Butelki zwrotne" są przejmującym wyznaniem człowieka, który zrobił w życiu tyle, ile powinien, a mimo to istnienie przeciekło mu między palcami. Józef grzeszył, grzeszy i będzie grzeszyć, ale nie ma zamiaru żałować. Czym byśmy bowiem byli bez naszych win? Jan Svěrák nie uderza w tony rozliczeń i z dyskretną ironią obserwuje Tkalouna. Jak chociażby w znakomitych scenach nocnych fantazji erotycznych, gdzie przedział, w którym siedzi bohater, odwiedzają kolejne piękności-konduktorki. Gdy film zaczyna przypominać geriatryczną wersję "Amelii", reżyser zakrada się w ciemne rejony życia. Widzimy żonę Józefa zarzucającą mu, że już jej nie kocha. Znalazł nową pracę tylko po to, by uciec od dręczącej obecności swojej "ślubnej". Jeszcze bardziej przejmująca jest króciutka scena, w której Tkaloun chwyta maleńką dłoń wnuczka. Tak jakby resztkami sił próbował wydrzeć się otaczającemu go przemijaniu. Dręczę Czytelników ponuractwami, a przecież dzieło Svěráków to przede wszystkim kapitalna komedia obyczajowa - nieobarczona bagażem taniego gagu, ze znakomicie nakreślonymi postaciami. Chyba pierwszy raz od dłuższego czasu dałem się ponieść filmowi i w trakcie projekcji nie zerknąłem na zegarek. Kto wie, czy "Butelki zwrotne" nie okażą się jednym z najlepszych tytułów goszczących na naszych ekranach w tym roku?