"Pompeja" to film kaleki. Jest rezultatem częstej wśród filmowców przypadłości przeliczenia się z siłami. Reżyserka Tamae Garateguy i spółka mieli pierwszorzędny pomysł, niestety nie poradzili sobie z jego wykonaniem.
Całość miała być metaopowieścią o przenikaniu się świata fikcji i rzeczywistości. Z jednej strony jest troje filmowców pracujących właśnie nad scenariuszem filmu gangsterskiego. Dyskutują o bohaterach, fabule, co raz coś zmieniając, dodając nowe postaci, komplikując wątki, a przy okazji prowadząc ze sobą podjazdową wojnę o kontrolę nad ostatecznym kształtem obrazu. Z drugiej strony jest bohater filmu – Dylan. Przyglądamy się jego perypetiom z mafią rosyjską i koreańskim gangiem. Widzimy, jak na rozkaz scenarzystów jego życie zmienia się w szambo. Obie rzeczywistości, choć pozornie niezależne, w rzeczywistości nachodzą na siebie, co doprowadzi do zaskakującego finału.
W odpowiednich rękach powyższa fabuła mogła się zmienić w dynamiczny, pasjonujący film, który oglądałoby się z zapartym tchem. Potencjał tkwiący w pomyśle jest naprawdę niesamowity. Niestety Garateguy nie miała ani środków, ani umiejętności, by przekuć ideę w rzeczywistość. To, co zostało nam zaprezentowane, jest kiczowate, mdłe i sprawia wrażenie bardzo, ale to naprawdę bardzo taniego. Reżyserka kompletnie nie panuje nad formą. W narrację wkrada się chaos, brakuje racjonalnego wykorzystania poszczególnych planów fabularnych. Podczas oglądania "Pompei" ma się wrażenie, że przy decyzjach montażowych najważniejszą rolę odgrywał przypadek.
Na szczęście w filmie pozostało wystarczająco dużo dobrych pomysłów, by seans nie był całkowitą stratą czasu. Lepiej jednak nie zagłębiać się za bardzo w kwestie tego, co mogło być, bo na pewno popadniecie w depresję. Pozostaje więc cieszyć się drobnostkami, jak choćby ciekawym kostiumem kąpielowym Sharon. Mała rzecz, a cieszy.
Całość miała być metaopowieścią o przenikaniu się świata fikcji i rzeczywistości. Z jednej strony jest troje filmowców pracujących właśnie nad scenariuszem filmu gangsterskiego. Dyskutują o bohaterach, fabule, co raz coś zmieniając, dodając nowe postaci, komplikując wątki, a przy okazji prowadząc ze sobą podjazdową wojnę o kontrolę nad ostatecznym kształtem obrazu. Z drugiej strony jest bohater filmu – Dylan. Przyglądamy się jego perypetiom z mafią rosyjską i koreańskim gangiem. Widzimy, jak na rozkaz scenarzystów jego życie zmienia się w szambo. Obie rzeczywistości, choć pozornie niezależne, w rzeczywistości nachodzą na siebie, co doprowadzi do zaskakującego finału.
W odpowiednich rękach powyższa fabuła mogła się zmienić w dynamiczny, pasjonujący film, który oglądałoby się z zapartym tchem. Potencjał tkwiący w pomyśle jest naprawdę niesamowity. Niestety Garateguy nie miała ani środków, ani umiejętności, by przekuć ideę w rzeczywistość. To, co zostało nam zaprezentowane, jest kiczowate, mdłe i sprawia wrażenie bardzo, ale to naprawdę bardzo taniego. Reżyserka kompletnie nie panuje nad formą. W narrację wkrada się chaos, brakuje racjonalnego wykorzystania poszczególnych planów fabularnych. Podczas oglądania "Pompei" ma się wrażenie, że przy decyzjach montażowych najważniejszą rolę odgrywał przypadek.
Na szczęście w filmie pozostało wystarczająco dużo dobrych pomysłów, by seans nie był całkowitą stratą czasu. Lepiej jednak nie zagłębiać się za bardzo w kwestie tego, co mogło być, bo na pewno popadniecie w depresję. Pozostaje więc cieszyć się drobnostkami, jak choćby ciekawym kostiumem kąpielowym Sharon. Mała rzecz, a cieszy.
Moja ocena:
4
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
