Dorobek filmowy Mela Brooksa to zbiór najbardziej pokręconych parodii wszystkiego, co miało jakiekolwiek znaczenie w kinie. Przy czym, poczucie humoru reżysera rzadko jest najwyższej próby. Przeciwnie, jest proste, dosadne, miejscami nawet idiotyczne. Brooks robi sobie po prostu jaja ze wszystkich i wszystkiego. Od kina niemego ("Nieme kino") przez dreszczowce Hitchcocka ("Lęk wysokości") po przygodowe ("Robin Hood: Faceci w rajtuzach"). Twórca swoimi gagami wyśmiewa każdy gatunek, także science fiction. Gdy w latach 70' triumfy odnosiły "Gwiezdne wojny" George'a Lucasa, nie mogło obejść się bez odpowiedzi Brooksa. W 1987 roku nakręcił "Kosmiczne jaja" będące najmocniejszym nawiązaniem do gwiezdnej sagi i jednym z bardziej udanych obrazów reżysera. Choć niepozbawionym charakterystycznej dla twórcy "Młodego Frankensteina" dozy... głupoty. W jego obrazie koegzystują gagi zwalające z nóg (przeczesywanie pustyni!) i takie, wymuszające raczej uśmieszek politowania (charakteryzacja Johna Candy'ego i jego postać).
"Kosmiczne jaja" otwiera czołówka wystylizowana na tą dobrze nam znaną z "Gwiezdnych wojen", także muzyka instrumentalnie i tematycznie jest hołdem dla partytury Johna Williamsa. Główni bohaterowie nie są niczym innym jak kliszami z nutką absurdu. Za Dartha Vadera robi tu karłowaty pajac w gigantycznym hełmie, Posępny Hełm (jak zawsze przekomiczny Rick Moranis), Hana Solo i jego kompana Chewbaccę zastąpił duet przystojnego awanturnika, Samotnego Gwiazdora (Bill Pullman) i pół-człowieka, pół-psa, Pawa (John Candy), podróżujący międzygalaktycznym pojazdem typu Bajzel (odpowiednik Sokoła Milenium). Także księżniczka Leia z filmów Lucasa ma swoje alter ego u Brooksa, jest nią rozkapryszona księżniczka Vespa (Daphne Zuniga). Jabba, z którym Solo robił interesy w "Gwiezdnych wojnach", występuje tu jako Pizza the Hut i także ściga za swoimi dłużnikami. Moc jest tu Sztorcem, a Yoda Jogurtem (Mel Brooks). Nawet złoty robot, C3PO w postaci robocicy Matrix ma swoje pięć minut. Teledyskowi gagów towarzyszy jeszcze pewna fabuła, której jednak znaczenie jest w "Kosmicznych jajach" dość nikłe. W skrócie: księżniczka zostaje porwana, trzeba ją uwolnić, przy okazji pokonując czarny charakter.
Ważnym elementem w filmie Brooksa jest sposób, w jaki rozgrywa relacje kamera-obsada, zacierając bezczelnie granicę między nimi. W "Kosmicznych jajach" występuje – zainscenizowana – gra pomiędzy ekipą a obsadą. Hełm w zbliżeniu twarzy obrywa z kamery, bohaterowie w jednej ze scen oglądają samych siebie w filmie... "Kosmiczne jaja". Hełm podczas starcia z Gwiazdorem, zabija mieczem świetlnym kamerzystę, a szturmowcy dobierają się do kaskaderów na planie. To dość częsty zabieg u tego reżysera. Coś w rodzaju znaku rozpoznawczego.
Brooks nie ograniczał się do parodiowania tylko gwiezdnej sagi i samego siebie, biorąc na warsztat także parę innych klasyków gatunku science-fiction, i nie tylko. W jednym z barów pojawia się załoga Nostromo z "Obcego", a w niej sam Kane (John Hurt – czyli ten sam aktor, co w filmie Scotta), któremu zresztą w pewnym momencie Alien "wychodzi" z brzucha... po czym oddaje się kabaretowemu występowi taneczno-wokalnemu. Do "Obcego" nawiązuje także sekwencja szału Vespy, gdy bez mrugnięcia okiem, niczym Ripley kosmitów, likwiduje każdego szturmowca, jaki jej wejdzie w zasięg ręki. Zaraz po czołówce Brooks składa hołd "2001: Odysei kosmicznej" ukazując okręt flagowy Hełmu ciągnącym się w nieskończoność, statycznym ujęciem. Kubrick ubóstwiał podobną celebrację. Jak są "Gwiezdne wojny", to musi być i "Star Trek". Scotty'ego co prawda zastąpił facet w szkockim berecie, ale technologia teleportacji wygląda wypisz wymaluj jak w serii ST.
Wszystkich cytatów wymieniać nie będę, bo ich wyszukiwanie należy do najlepszej zabawy, jaką się ma, oglądając "Kosmiczne jaja". Tego typu parodie nie muszą być wcale doskonałe, wystarczy, że w obrazach ukryte są filmowe zagadki, a w najgorszym przedstawicielu gatunku znajdzie się coś dla siebie. Paradoksalnie więc, to nie jest tak, że największym kinomaniakom film Brooksa się nie spodoba, bo jest zbyt ogłupiający. Tak naprawdę problem z zaakceptowaniem tej beztroskiej rozrywki będą miały osoby z nieco bardziej wybrednym poczuciem humoru, a nie oglądające zbyt wiele filmów. Cała reszta, to znaczy miłośnicy poziomu reprezentowanego przez reżysera oraz widzowie ze sporym bagażem obejrzanych produkcji, powinna być usatysfakcjonowana.
"Kosmiczne jaja" otwiera czołówka wystylizowana na tą dobrze nam znaną z "Gwiezdnych wojen", także muzyka instrumentalnie i tematycznie jest hołdem dla partytury Johna Williamsa. Główni bohaterowie nie są niczym innym jak kliszami z nutką absurdu. Za Dartha Vadera robi tu karłowaty pajac w gigantycznym hełmie, Posępny Hełm (jak zawsze przekomiczny Rick Moranis), Hana Solo i jego kompana Chewbaccę zastąpił duet przystojnego awanturnika, Samotnego Gwiazdora (Bill Pullman) i pół-człowieka, pół-psa, Pawa (John Candy), podróżujący międzygalaktycznym pojazdem typu Bajzel (odpowiednik Sokoła Milenium). Także księżniczka Leia z filmów Lucasa ma swoje alter ego u Brooksa, jest nią rozkapryszona księżniczka Vespa (Daphne Zuniga). Jabba, z którym Solo robił interesy w "Gwiezdnych wojnach", występuje tu jako Pizza the Hut i także ściga za swoimi dłużnikami. Moc jest tu Sztorcem, a Yoda Jogurtem (Mel Brooks). Nawet złoty robot, C3PO w postaci robocicy Matrix ma swoje pięć minut. Teledyskowi gagów towarzyszy jeszcze pewna fabuła, której jednak znaczenie jest w "Kosmicznych jajach" dość nikłe. W skrócie: księżniczka zostaje porwana, trzeba ją uwolnić, przy okazji pokonując czarny charakter.
Ważnym elementem w filmie Brooksa jest sposób, w jaki rozgrywa relacje kamera-obsada, zacierając bezczelnie granicę między nimi. W "Kosmicznych jajach" występuje – zainscenizowana – gra pomiędzy ekipą a obsadą. Hełm w zbliżeniu twarzy obrywa z kamery, bohaterowie w jednej ze scen oglądają samych siebie w filmie... "Kosmiczne jaja". Hełm podczas starcia z Gwiazdorem, zabija mieczem świetlnym kamerzystę, a szturmowcy dobierają się do kaskaderów na planie. To dość częsty zabieg u tego reżysera. Coś w rodzaju znaku rozpoznawczego.
Brooks nie ograniczał się do parodiowania tylko gwiezdnej sagi i samego siebie, biorąc na warsztat także parę innych klasyków gatunku science-fiction, i nie tylko. W jednym z barów pojawia się załoga Nostromo z "Obcego", a w niej sam Kane (John Hurt – czyli ten sam aktor, co w filmie Scotta), któremu zresztą w pewnym momencie Alien "wychodzi" z brzucha... po czym oddaje się kabaretowemu występowi taneczno-wokalnemu. Do "Obcego" nawiązuje także sekwencja szału Vespy, gdy bez mrugnięcia okiem, niczym Ripley kosmitów, likwiduje każdego szturmowca, jaki jej wejdzie w zasięg ręki. Zaraz po czołówce Brooks składa hołd "2001: Odysei kosmicznej" ukazując okręt flagowy Hełmu ciągnącym się w nieskończoność, statycznym ujęciem. Kubrick ubóstwiał podobną celebrację. Jak są "Gwiezdne wojny", to musi być i "Star Trek". Scotty'ego co prawda zastąpił facet w szkockim berecie, ale technologia teleportacji wygląda wypisz wymaluj jak w serii ST.
Wszystkich cytatów wymieniać nie będę, bo ich wyszukiwanie należy do najlepszej zabawy, jaką się ma, oglądając "Kosmiczne jaja". Tego typu parodie nie muszą być wcale doskonałe, wystarczy, że w obrazach ukryte są filmowe zagadki, a w najgorszym przedstawicielu gatunku znajdzie się coś dla siebie. Paradoksalnie więc, to nie jest tak, że największym kinomaniakom film Brooksa się nie spodoba, bo jest zbyt ogłupiający. Tak naprawdę problem z zaakceptowaniem tej beztroskiej rozrywki będą miały osoby z nieco bardziej wybrednym poczuciem humoru, a nie oglądające zbyt wiele filmów. Cała reszta, to znaczy miłośnicy poziomu reprezentowanego przez reżysera oraz widzowie ze sporym bagażem obejrzanych produkcji, powinna być usatysfakcjonowana.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
