"Śmierć Pinocheta" to zwyczajny dokument wspominkowy. Wykorzystując materiały archiwalne oraz nakręcone parę lat później wypowiedzi, przybliża widzom atmosferę panującą w Chile w dniu śmierci generała Pinocheta, przywódcy junty wojskowej, która obaliła w 1973 roku lewicowy rząd wybrany w demokratycznych wyborach.
Choć w chwili swej śmierci Pinochet nie piastował już stanowiska prezydenta od ponad dekady, to i tak wydarzenie to wywołało olbrzymie poruszenie. Prawicowa część społeczeństwa miała do ostatniej chwili nadzieję, że Pinochet przetrwa. Świadectwo swego oddania dali na ulicach. Lewicowa część społeczeństwa urządziła natomiast karnawał, świętując w ten sposób odejście krwawego demona, który zamordował ich ukochanego Allende.
Kim są ludzie stojący po obu stronach barykady? Co wtedy przeżywali i czym kierowali się, stając po jednej bądź po drugiej stronie? Oto pytania, na której znajdziemy odpowiedź w filmie.
Na wstępie określiłem "Śmierć Pinocheta" jako "zwyczajny dokument". Nigdy byście tego nie zgadli, patrząc na ekran bez włączonego głosu. Pojawiające się obrazy niewiele mają bowiem wspólnego z tradycyjnie pojmowanym filmem dokumentalny. Bliżej im do formalnych eksperymentów wideo-artu. Hiperstylizacje kadrów, zaskakujące ujęcia, a przede wszystkim ekstremalne zbliżenia sprawiają, że całość robi niezwykłe wrażenie. Przepięknie nasycone barwami, pieczołowicie skomponowane kadry przywodzą na myśl obrazy olejne malarskich mistrzów.
Wszystko to ogląda się z wielkim zaciekawieniem. Jednak zastanawiam się, czy forma nie jest tu wrogiem treści. Obrazy bowiem często przysłaniają to, o czym jest mowa. Wyobrażam sobie, że część widzów może mieć problemy z podzieleniem uwagi. A jeśli tak się stanie, to przekaz wizyjny raczej zdominuje to, co dochodzi z głośników. W konsekwencji może to budzić zmieszanie widzów, którzy zgubią wątek. Na szczęście (lub nieszczęście, w zależności od tego, jak definiujecie rolę filmu dokumentalnego) snute opowieści nie są szczególnie odkrywcze czy skomplikowane. Zatem nawet jeśli chwilowo zgubicie wątek, wiele nie stracicie.
Choć w chwili swej śmierci Pinochet nie piastował już stanowiska prezydenta od ponad dekady, to i tak wydarzenie to wywołało olbrzymie poruszenie. Prawicowa część społeczeństwa miała do ostatniej chwili nadzieję, że Pinochet przetrwa. Świadectwo swego oddania dali na ulicach. Lewicowa część społeczeństwa urządziła natomiast karnawał, świętując w ten sposób odejście krwawego demona, który zamordował ich ukochanego Allende.
Kim są ludzie stojący po obu stronach barykady? Co wtedy przeżywali i czym kierowali się, stając po jednej bądź po drugiej stronie? Oto pytania, na której znajdziemy odpowiedź w filmie.
Na wstępie określiłem "Śmierć Pinocheta" jako "zwyczajny dokument". Nigdy byście tego nie zgadli, patrząc na ekran bez włączonego głosu. Pojawiające się obrazy niewiele mają bowiem wspólnego z tradycyjnie pojmowanym filmem dokumentalny. Bliżej im do formalnych eksperymentów wideo-artu. Hiperstylizacje kadrów, zaskakujące ujęcia, a przede wszystkim ekstremalne zbliżenia sprawiają, że całość robi niezwykłe wrażenie. Przepięknie nasycone barwami, pieczołowicie skomponowane kadry przywodzą na myśl obrazy olejne malarskich mistrzów.
Wszystko to ogląda się z wielkim zaciekawieniem. Jednak zastanawiam się, czy forma nie jest tu wrogiem treści. Obrazy bowiem często przysłaniają to, o czym jest mowa. Wyobrażam sobie, że część widzów może mieć problemy z podzieleniem uwagi. A jeśli tak się stanie, to przekaz wizyjny raczej zdominuje to, co dochodzi z głośników. W konsekwencji może to budzić zmieszanie widzów, którzy zgubią wątek. Na szczęście (lub nieszczęście, w zależności od tego, jak definiujecie rolę filmu dokumentalnego) snute opowieści nie są szczególnie odkrywcze czy skomplikowane. Zatem nawet jeśli chwilowo zgubicie wątek, wiele nie stracicie.
Moja ocena:
6
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
