Nakręcić film krótkometrażowy wcale nie jest tak łatwo, jak może się wydawać. Skondensowana fabuła wymusza od twórców przemyślenie każdego szczegółu. Jak nigdzie indziej liczy się tu pomysł i właściwe zakończenie. Twórcy "4:13 do Katowic" nie do końca wywiązali się z zadania.
Andrzej Stopa, reżyser i scenarzysta, miał dobry pomysł na film. "4:13 do Katowic" to historia lekarza, którego córka została zgwałcona i brutalnie pobita. Dwa lata później ów lekarz jedzie z Wrocławia do Katowic. Podróż pociągiem tylko wygląda niewinnie. Bohater realizuje bowiem niezwykle zmyślny plan, którego celem jest "sprawiedliwość, a nie zemsta", jak sam to określi.
Jego podróż do Katowic opowiedziana została w sposób dynamiczny, a jednak nie wszystko zadziałało właściwie. Mimo znakomitego pomysłu zabrakło wykończenia. Pointa jest zbyt oczywista, a jednocześnie za mdła emocjonalnie. Między widzem a bohaterem pozostaje dystans, co przy tego rodzaju historii jest mimo wszystko błędem.
Twórcy zapewne liczyli, że dodatkowe efekty, jakie pojawiają się podczas projekcji w kinie 5D, przysłonią te mankamenty. I do pewnego stopnia mają rację. Nie ulega wątpliwości, że cała otoczka filmu jest największą atrakcją seansu. Już samo 3D robi wrażenie. Czuć przestrzeń, a obraz jest wystarczająco jasny, by nie trzeba było wytrzeszczać oczu. Odebrałem to z ogromną ulgą. A przecież to nie wszystko. Podczas seansu na sali wieje, ruszają się krzesła, a widzowie zostają nawet opryskani wodą. Robi to wrażenie i dla wielu osób będzie sporym przeżyciem.
Być może nawet zbyt dużym. Mam bowiem nieodparte wrażenie, że nadmiar stymulacji może rozpraszać uwagę. Gdyby "4:13 do Katowic" był komedią bądź filmem przygodowym, wtedy efekt na pewno działałby pozytywnie. Jednak w filmie Stopy, mimo sporej dawki akcji, mamy do czynienia raczej z dramatem psychologicznym, który wymaga pewnego skupienia i kontemplacji. A na to w warunkach kina 5D nie ma szans. Niemniej jednak jest to ciekawa, z całą pewnością inna rozrywka, którą warto przeżyć.
Andrzej Stopa, reżyser i scenarzysta, miał dobry pomysł na film. "4:13 do Katowic" to historia lekarza, którego córka została zgwałcona i brutalnie pobita. Dwa lata później ów lekarz jedzie z Wrocławia do Katowic. Podróż pociągiem tylko wygląda niewinnie. Bohater realizuje bowiem niezwykle zmyślny plan, którego celem jest "sprawiedliwość, a nie zemsta", jak sam to określi.
Jego podróż do Katowic opowiedziana została w sposób dynamiczny, a jednak nie wszystko zadziałało właściwie. Mimo znakomitego pomysłu zabrakło wykończenia. Pointa jest zbyt oczywista, a jednocześnie za mdła emocjonalnie. Między widzem a bohaterem pozostaje dystans, co przy tego rodzaju historii jest mimo wszystko błędem.
Twórcy zapewne liczyli, że dodatkowe efekty, jakie pojawiają się podczas projekcji w kinie 5D, przysłonią te mankamenty. I do pewnego stopnia mają rację. Nie ulega wątpliwości, że cała otoczka filmu jest największą atrakcją seansu. Już samo 3D robi wrażenie. Czuć przestrzeń, a obraz jest wystarczająco jasny, by nie trzeba było wytrzeszczać oczu. Odebrałem to z ogromną ulgą. A przecież to nie wszystko. Podczas seansu na sali wieje, ruszają się krzesła, a widzowie zostają nawet opryskani wodą. Robi to wrażenie i dla wielu osób będzie sporym przeżyciem.
Być może nawet zbyt dużym. Mam bowiem nieodparte wrażenie, że nadmiar stymulacji może rozpraszać uwagę. Gdyby "4:13 do Katowic" był komedią bądź filmem przygodowym, wtedy efekt na pewno działałby pozytywnie. Jednak w filmie Stopy, mimo sporej dawki akcji, mamy do czynienia raczej z dramatem psychologicznym, który wymaga pewnego skupienia i kontemplacji. A na to w warunkach kina 5D nie ma szans. Niemniej jednak jest to ciekawa, z całą pewnością inna rozrywka, którą warto przeżyć.
Moja ocena:
6
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
