Przyjęło się, że wszystko, co dobre i/lub markowe, jest drogie. W przemyśle filmowym jest podobnie. Dysponujące ogromnym kapitałem ciało producenckie pompuje w superprodukcje miliardy dolarów rocznie. Kino tego rodzaju nie zawsze jest kinem dobrym. "Ink" w reżyserii Jamina Winansa potrzebował skromnych 25 tysięcy dolarów, by pokazać, że nawet to, co na pierwszy rzut oka złotem nie jest, może się świecić.
Historia wydaje się prosta. Po śmierci matki kilkuletnia Emma (Quinn Hunchar) zapada w śpiączkę. Jej ojciec, John Sullivan (Chris Kelly), opuszcza Emmę, by móc skupić się na rozwoju swojej kariery zawodowej. Śmierć żony oraz śpiączka córki krytycznie osłabiły ojcowską więź, jednak czy na tyle mocno, by zerwać ją całkowicie?
Film Jamina Winansa to niesamowicie ciekawa i nieszablonowa forma pokazania podstawowych dylematów moralnych, przed jakimi stajemy. Fabuła posiada dwie strony, jak moneta. Awers to plan materialny, rewers to plan fantastyczny. Oba wymiary są ze sobą zszyte fabularną nicią w sposób bardzo precyzyjny. Prawdziwą esencją "Inka" jest ezoteryczność. Próba wyjaśnienia tego, jak powstają w nas niektóre emocje i uczucia. Zastanowienie się nad tym, dlaczego podejmujemy takie, a nie inne decyzje, czasem nawet tragiczne w skutkach. "Ink" zabiera nas w podróż, w czasie której powinniśmy odstawić "szkiełko i oko". Jest tu bowiem bezużyteczne.
Jeśli zaoszczędzisz nieco pieniędzy z pracy wakacyjnej, nieco więcej w ciągu roku i powiększysz sumkę małą pożyczką bankową możesz bez przeszkód (idąc w ślady Jamina Winansa) założyć własne studio filmowe, zgarnąć ludzi z podwórka i nakręcić ciekawy film pełnometrażowy. Jednak pamiętaj, najważniejszy jest pomysł.
"Ink" to jeden z najlepszych pomysłów na dramat indie, jaki dotąd widziałem.
Historia wydaje się prosta. Po śmierci matki kilkuletnia Emma (Quinn Hunchar) zapada w śpiączkę. Jej ojciec, John Sullivan (Chris Kelly), opuszcza Emmę, by móc skupić się na rozwoju swojej kariery zawodowej. Śmierć żony oraz śpiączka córki krytycznie osłabiły ojcowską więź, jednak czy na tyle mocno, by zerwać ją całkowicie?
Film Jamina Winansa to niesamowicie ciekawa i nieszablonowa forma pokazania podstawowych dylematów moralnych, przed jakimi stajemy. Fabuła posiada dwie strony, jak moneta. Awers to plan materialny, rewers to plan fantastyczny. Oba wymiary są ze sobą zszyte fabularną nicią w sposób bardzo precyzyjny. Prawdziwą esencją "Inka" jest ezoteryczność. Próba wyjaśnienia tego, jak powstają w nas niektóre emocje i uczucia. Zastanowienie się nad tym, dlaczego podejmujemy takie, a nie inne decyzje, czasem nawet tragiczne w skutkach. "Ink" zabiera nas w podróż, w czasie której powinniśmy odstawić "szkiełko i oko". Jest tu bowiem bezużyteczne.
Jeśli zaoszczędzisz nieco pieniędzy z pracy wakacyjnej, nieco więcej w ciągu roku i powiększysz sumkę małą pożyczką bankową możesz bez przeszkód (idąc w ślady Jamina Winansa) założyć własne studio filmowe, zgarnąć ludzi z podwórka i nakręcić ciekawy film pełnometrażowy. Jednak pamiętaj, najważniejszy jest pomysł.
"Ink" to jeden z najlepszych pomysłów na dramat indie, jaki dotąd widziałem.
Moja ocena:
9
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
