Recenzja filmu

Nostalgia anioła (2009)

"Nostalgia anioła" na podstawie wstrząsającej powieści Alice Sebold została zrealizowana w 2009 roku przez Petera Jacksona. Jako jeden z najbardziej oczekiwanych filmów roku, na krótko po premierze zdobył nominację do Oscara oraz Złotych Globów (obie za rolę drugoplanową). Fani literatury Alice Sebold wciąż zadawali sobie pytanie, czy Peter Jackson, znany reżyser "Władcy Pierścieni" i "Dystryktu 9", podoła zadaniu stworzenia czegoś w zupełnie innym klimacie, niż jego poprzednie dzieła.

Narratorem jest zgwałcona i zamordowana czternastoletnia Susie Salmon (Saoirse Ronan), która z nieba obserwuje życie własnej rodziny, które toczy się już bez jej udziału. Widzi swojego małego braciszka, który nie potrafi zrozumieć co się z nią stało, siostrę, ryzykującą własne, życie by znaleźć zabójcę, rodziców, powoli popadających w paranoję oraz mordercy, który skrzętnie ukrywa ślady zbrodni.

Niestety nie da się ukryć, że bez tak dobrej obsady film pewnie nie miałby prawa istnienia. Przepiękna zdobywczyni Oscara – Rachel Weisz oraz równie uzdolniony i nagrodzony tą samą statuetką Mark Wahlberg spisali się wprost rewelacyjnie w roli rodziców Susie (mimo iż moim zdaniem oboje byli stanowczo za młodzi), podobnie jak Stanley Tucci, znany widzom raczej z przyjemnych ról, perfekcyjnie odegrał rolę psychopatycznego, bezwzględnego mordercy.

Jednak na szczególną uwagę zasługuję przede wszystkim odtwórczyni głównej roli – wschodząca gwiazda, piętnastoletnia Saoirse Ronan, która ponownie pokazała mi, na co ją stać i że nominacja do Oscara za "Pokutę" w 2007 roku nie była przypadkowa. Saoirse udowodniła, że wraz ze swoją rówieśniczką - Dakotą Fanning (której również proponowano rolę Susie) są najbardziej obiecującymi aktorkami młodego pokolenia i że przyszłość światowej kinematografii leży w dobrych rękach. Bezapelacyjnie jednak, w pamięć najmocniej wbił mi się występ Susan Sarandon, jako babci głównej bohaterki. Jej rola wprowadziła do filmu odrobinę humoru, przez co stał się trochę żywszy i mniej ponury.

Brian Eno (twórca muzyki m.in. do "Niebiańskiej Plaży"), tym razem także nie zawiódł – rewelacyjna ścieżka dźwiękowa idealnie współgra z bardzo dobrymi zdjęciami (wspaniałe operowanie ciepłymi i zimnymi barwami, zależnie od sytuacji) i scenografią oraz efektami specjalnymi, które tutaj są na bardzo wysokim poziomie, ze względu na zamiłowania reżysera.

Czytając wcześniej książkę, mogę rzec, że jest to mierna ekranizacja – widać, że Jackson starał się nie zaprzepaścić klimatu lat ’70, jaki w swojej powieści stworzyła autorka – mam tu na myśli przede wszystkim wspaniałą symbolikę filmu, podobnie jak i beztroską, ciepłą wizję nieba, jednak minusem okazała się zbyt szybka akcja i uwydatnienie wątku mordercy, który z drugiego planu przeszedł na pierwszy, czyli w miejsce rodziny jego ofiary i tego, jak radzą sobie z jej stratą , co mogło nieco rozczarować widzów, którzy liczyli bardziej na psychologię, niż na wątek kryminalny.

Pomimo zmian, jakie dokonał Peter Jackson (w stosunku do książki), które zadziałały na niekorzyść filmu, ekranizacja nie straciła tak bardzo na wartości, gdyż znajdująca się na odwrocie książki myśl przewodnia, została zachowana – "Straszliwa tragedia – śmierć dziecka – przeradza się w pełną nadziei i radości opowieść o miłości, dorastaniu, gojeniu duszy, pamięci i zapominaniu…".