Remake, częsty efekt finansowej kalkulacji, bywa niekiedy przejawem artystycznej odwagi. Przeróbka klasycznego utworu George’a Waggnera to właśnie taki przypadek. Szacowną ramotkę z 1941 roku twórcy postanowili zaadaptować możliwie wiernie i bez ironicznego dystansu, co z dzisiejszej perspektywy zakrawa na nie lada wyczyn. Historię mężczyzny ganiającego po lesie w poszarpanej kufajce zaserwowali z kamienną twarzą. I choć brzmi to nieprawdopodobnie, odnieśli sukces. "Wilkołak" Joe'ego Johnstona to elegancki film grozy, a wpisana weń śmiertelna powaga czyni go utworem jednocześnie naiwnym i bezkompromisowym.
W oryginale bohater używał skrótowej formy swojego imienia. Swojski "Larry" wrócił ze studiów w Ameryce do rodzinnej Szkocji, gdzie pokąsał go cygański wilkołak. Twórcy przeróbki tasują podobnymi motywami – są Cyganie i Ameryka, jest powrót do domu – jednak układają je w nieco inny obrazek. Talbot, tym razem już poważniejszy Lawrence, grywa tragicznych bohaterów Szekspira na deskach teatrów w Stanach Zjednoczonych. Na wieść o tajemniczym zaginięciu brata przybywa do Anglii. W starej posiadłości czekają już na niego wszystkie te "cienie przeszłości" – demoniczny tatuś, wielki czarny pies i bolesne wspomnienie o matce, odbierającej sobie życie. Wkrótce, pokąsany przez terroryzującego okolicę wilkołaka, Talbot stanie się koszmarem niejednego fryzjera i niejednej manicurzystki.
Gotycki charm i poddana cyfrowemu liftingowi scenografia stanowią o sile utworu. Mokradła są zamglone i "zimne", zamkowe korytarze mroczne i wąskie, a płomień pojedynczej świeczki – migotliwy jak należy. Wilkołaki nie poszły tropem chłepcących krew rywali i nie zamieniły się w bandę egzaltowanych wymoczków. Wciąż są szybkie, mocarne i wściekłe. Żonglują kończynami, otwierają tętnice, a podczas transformacji ich kości trzaskają jak chruściki. Gdyby jeszcze Johnston pozwalał sobie czasem na autocenzurę i nie miał w zwyczaju efekciarsko puentować dostatecznie już efektownych scen. Rozpoznanie psychiatryczne kończy się u niego szaleńczą gonitwą po dachach Londynu, a kapitalnie zmontowany atak na cygański obóz – kiczowatym pojedynkiem człowieka z bestią przy świetle księżyca.
Na płytach DVD i Blu-ray znajdziemy 114-minutową, reżyserską wersję dzieła. Dzięki kilku dodatkowym scenom i drobnym zmianom w montażu, całość, w przeciwieństwie do wersji kinowej, nie sprawia wrażenia sklejanej na kolanie. Rozszerzono zwłaszcza początkowe partie filmu, więcej czasu poświęcono na wprowadzenie i charakterystykę bohaterów. W wydaniu zwierzęcym Benicio del Toro wypada równie przekonująco, co w roli lekko utuczonego Talbota, zaś śledczy Francis Aberline w interpretacji Hugona Weavinga to prawdziwa perełka. Problem (który to już raz?) nazywa się Anthony Hopkins. Nie mam wątpliwości, że zatrudniając go w roli psychopatycznego tatulka, autorzy chcieli oszczędzić czas ekranowy i pominąć rozbudowaną ekspozycję postaci. Jednakże nie mogę oprzeć się wrażeniu, iż emploi miłośnika Bordeaux, który podczas śniadania przegryzł całą filozofię, teologię i nauki społeczne, wyszło z mody razem z Hannibalem Lecterem.
W oryginale bohater używał skrótowej formy swojego imienia. Swojski "Larry" wrócił ze studiów w Ameryce do rodzinnej Szkocji, gdzie pokąsał go cygański wilkołak. Twórcy przeróbki tasują podobnymi motywami – są Cyganie i Ameryka, jest powrót do domu – jednak układają je w nieco inny obrazek. Talbot, tym razem już poważniejszy Lawrence, grywa tragicznych bohaterów Szekspira na deskach teatrów w Stanach Zjednoczonych. Na wieść o tajemniczym zaginięciu brata przybywa do Anglii. W starej posiadłości czekają już na niego wszystkie te "cienie przeszłości" – demoniczny tatuś, wielki czarny pies i bolesne wspomnienie o matce, odbierającej sobie życie. Wkrótce, pokąsany przez terroryzującego okolicę wilkołaka, Talbot stanie się koszmarem niejednego fryzjera i niejednej manicurzystki.
Gotycki charm i poddana cyfrowemu liftingowi scenografia stanowią o sile utworu. Mokradła są zamglone i "zimne", zamkowe korytarze mroczne i wąskie, a płomień pojedynczej świeczki – migotliwy jak należy. Wilkołaki nie poszły tropem chłepcących krew rywali i nie zamieniły się w bandę egzaltowanych wymoczków. Wciąż są szybkie, mocarne i wściekłe. Żonglują kończynami, otwierają tętnice, a podczas transformacji ich kości trzaskają jak chruściki. Gdyby jeszcze Johnston pozwalał sobie czasem na autocenzurę i nie miał w zwyczaju efekciarsko puentować dostatecznie już efektownych scen. Rozpoznanie psychiatryczne kończy się u niego szaleńczą gonitwą po dachach Londynu, a kapitalnie zmontowany atak na cygański obóz – kiczowatym pojedynkiem człowieka z bestią przy świetle księżyca.
Na płytach DVD i Blu-ray znajdziemy 114-minutową, reżyserską wersję dzieła. Dzięki kilku dodatkowym scenom i drobnym zmianom w montażu, całość, w przeciwieństwie do wersji kinowej, nie sprawia wrażenia sklejanej na kolanie. Rozszerzono zwłaszcza początkowe partie filmu, więcej czasu poświęcono na wprowadzenie i charakterystykę bohaterów. W wydaniu zwierzęcym Benicio del Toro wypada równie przekonująco, co w roli lekko utuczonego Talbota, zaś śledczy Francis Aberline w interpretacji Hugona Weavinga to prawdziwa perełka. Problem (który to już raz?) nazywa się Anthony Hopkins. Nie mam wątpliwości, że zatrudniając go w roli psychopatycznego tatulka, autorzy chcieli oszczędzić czas ekranowy i pominąć rozbudowaną ekspozycję postaci. Jednakże nie mogę oprzeć się wrażeniu, iż emploi miłośnika Bordeaux, który podczas śniadania przegryzł całą filozofię, teologię i nauki społeczne, wyszło z mody razem z Hannibalem Lecterem.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Wilkołak (2010)
Wilczy zewPrzyznam szczerze, że do najnowszego "Wilkołaka" podszedłem z lekkim dystansem. Moja nieufność wzięła się... czytaj więcej
Recenzja Wilkołak (2010)
Męskie wilkołaki i ich męskie sprawyIstoty mroku: wampiry i wilkołaki. Terror, szybujący nocą, wkradający się do sypialni dziewicy przy... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
