Recenzja filmu

Więcej, mocniej, szybciej (2008)

Chris Bell był jednym z typowych amerykańskich nastolatków. Tłuściutki, niespecjalnie bystry, otoczony troskliwą opieką mamy i taty, którzy nic wielkiego w życiu nie osiągnęli. Zwyczajny nastolatek, z przeciętnej rodziny. Chris i jego bracia mieli jednak nieprzeciętne ambicje. Nie wiadomo, czy to zasługa Hulka Hogana, Rocky'ego czy boskiego Arnolda z czasów swojej świetności, w każdym razie chłopcy zapragnęli być więksi niż wszyscy. I od tej pory zaczęła się ich przygoda z kulturystyką i... anabolikami. Trudno się spodziewać po mięśniakach talentu aktorskiego, ale - o dziwo - film Bella jest nie tylko naprawdę przyjemny w oglądaniu, ale w dodatku niegłupi. "Więcej, mocniej, szybciej" to obraz osobisty, pełen ciepła, humoru, będący zarazem niepokojącym portretem amerykańskiego społeczeństwa. Rodzeństwo Bella ochoczo używa środków dopingujących, marząc przy tym, że przy ich pomocy będą mogli zrealizować kiedyś swoje marzenia. Rodzice nie aprobują dopingu, tak jak większość społeczeństwa, udają więc, że o tym nie wiedzą. Mimo to kochająca się rodzina cieszy się z sukcesów sportowych syna niezależnie, czy jest on czysty, czy nie. Podobnie zresztą fani sportu i kongresmeni, wraz starym dopingowcem Schwarzeneggerem, którzy jednak w publicznych wystąpieniach ochoczo i z całą surowością potępiają doping. Nie zmienia to jednak faktu, że demonizowane przez rząd amerykański sterydy biorą w ojczyźnie dolara niemal wszyscy. Problem polega przede wszystkim na tym, że bez nich nie ma sukcesów. A w Ameryce, tak jak w sporcie liczą się tylko zwycięzcy. Z jednej strony dokument Bella obala mity dotyczące anabolików, z drugiej pokazuje społeczeństwo, które cierpi na nadmiar ambicji i radośnie używa wszelkich możliwych substancji, aby odnieść sukces. Film najlepiej jednak sprawdza się jako intymny portret sympatycznych ludzi z kochającej się rodziny, którzy padli ofiarami amerykańskich snów i na swoje nieszczęście uznali, że muszą być najwięksi, najszybsi i najsilniejsi.