Recenzja filmu

Być jak John Malkovich (1999)

"Być jak John Malkovich" opowiada o bezrobotnym lalkarzu Craigu. Należy wnioskować, że ta forma sztuki jest jego prawdziwą pasją, jest w tym bardzo dobry. Ożywia lalki, przepełnia je swoimi uczuciami. Lalkarstwo sprawia jednocześnie, że jest bardzo nieszczęśliwy, nie mogąc znaleźć sobie miejsca we współczesnym społeczeństwie. Jego żona opiekuje się zwierzętami, tworząc z ich wspólnego mieszkania niemalże lecznicę. Lotte sprawia wrażenie osoby bardzo empatycznej, martwi ją cierpienie zwierząt, pragnie dziecka. Kiedy on znajduje pracę w magicznym biurze na piętrze 7 i ½ (ze zdecydowanie za niskim sufitem), z czasem robi się coraz bardziej ciekawie. Craig przypadkowo znajduje portal, który przenosi go wprost do umysłu samego Johna Malkovicha, znanego aktora. Nasz bohater jest tym zachwycony. Odmieniony, stawia sobie pytania o to kim naprawdę jest, o wymiar duchowy życia. Z czasem fabuła nabiera tempa. W losy małżeństwa wplata się kobieta fatalna, w której o dziwo zakochuje się nie tylko Craig, ale i jego żona...
Film ten nie jest jedynie prostą, lekką komedyjką czy historią o losach małżeństwa i szaleńczej metodzie na nieśmiertelność. Stawia widzowi przede wszystkim mnóstwo pytań o to kim jesteśmy. Jacy jesteśmy naprawdę? Czy jesteśmy kochani za to jacy jesteśmy, czy za to, jak sobie wyobrażają nas inni? Czy potrafilibyśmy lepiej pokierować swoim życiem, gdybyśmy mieli szansę wcielić się w inną osobę? Jaki jest związek pomiędzy naszym ciałem i duszą? Pytań podczas seansu nasuwa się o wiele więcej. W trakcie seansu nie ma czasu na przemyślenia, fabuła biegnie szybko i nieprzewidywalnie. Film ogląda się przyjemnie, ale choć jego klimat nie oddaje zupełnie powagi tematów, które porusza to surrealistyczny, komediowy styl produkcji pozwala widzowi otworzyć się na nowe wrażenia. Dzięki przyjętej narracji możemy spojrzeć na bohaterów z innych perspektyw. Kochający mąż, niespełniony artysta, nieudacznik czy też zdradzający żonę, odważny człowiek sukcesu? Przewidywalna, zbawiająca świat żona czy egoistyczna, otwarta na nowe doświadczenia kobieta? Każdą postać w filmie możemy poddawać podobnym ocenom.
 
Craiga początkowo nazwiemy człowiekiem z pasją, który kocha to, co robi i jest w tym dobry. Jednak film już na samym początku spisuje go na straty. Od razu myślimy, że jako lalkarz, artysta nigdy się nie spełni. Jest to zbyt niszowa forma sztuki, nikt nie wierzy w jego sukces. Ale wraz z tym, jak wdziera się do umysłu Malkovicha, zaczyna śmiało wykorzystywać swoje umiejętności. Potrafi zawładnąć żywym człowiekiem jak lalką. Jest tak dobry w swoim fachu, że nie ma już granic między nim a jego marionetką, żywą osobą. Osiągnął mistrzostwo. Dodatkowo, jako lalkarz odnosi sukces pod nazwiskiem Malkovicha. Oglądamy w filmie scenę, w której również jako znany aktor, ma trudne początki, ale z czasem osiąga sukces. Jego sztukę chcą oglądać i naśladować wszyscy. Czy to zasługa popularności Malkovicha, czy też sam nasz główny bohater uwierzył w swój talent?
 
Bez zbędnego rozkładania filmu na czynniki pierwsze – można powiedzieć, że "Być jak John Malkovich" to prawdziwa perełka. Choć jest to produkcja z 1999 r., nie utraciła ona nic ze swojej autentyczności. Dzieło uniwersalne, będzie tak samo aktualne za kolejne dwadzieścia i więcej lat. Surrealistyczny klimat filmu, genialna gra aktorska, komediowy charakter opowieści, ważne pytania i odpowiedzi, czego więcej można wymagać od dobrego kina?