Recenzja filmu

Co się zdarzyło Baby Jane? (1962)

Robertowi Aldrichowi udało się stworzyć obraz wprost legendarny. Człowiek nie może nazwać się znawcą kina, jeżeli nie widział "Co się zdarzyło Baby Jane?". Tytułowa bohaterka, Baby Jane, była dziecięcą gwiazdą. Teraz, jako kobieta w podeszłym wieku i zapomniana przez fanów, opiekuje się swoją przykutą do wózka inwalidzkiego siostrą, Blanche. Ale Jane nigdy nie zapomniała, że jej siostra ukradła jej karierę i sama wbiła się na szczyt. Postanawia stopniowo poddać Blanche wymyślnej karze... Największym atutem filmu są dwie legendy kina, odtwarzające główne postacie. Nienawidzące się prywatnie Bette Davis i Joan Crawford stworzyły niezapomniany duet, dziwny, przerażający, ale legendarny. Rolę Crawford oceniono znacznie gorzej niż Davis, faktem jednak jest, że jej bohaterka nie miała większego horyzontu – była nieszczęśliwa, sparaliżowana i czarująco miła. Mimo to, ten film bez Crawford nie miałby takiego polotu, byłby pusty w momentach, gdzie Davis nie pojawiałaby się na ekranie. Patrząc z perspektywy lat, prywatna nienawiść dwóch aktorek zdziałała cuda – legendarne dziś kamienie w kieszeni Joan, gdy Davis ciągnie ją po podłodze, lub automat z Colą zażądany przez Bette, kiedy Crawford mogła pić jedynie Pepsi, powodowały spięcia na ekranie, których nie uwypukliłaby zwykła gra aktorska. Mimo, że obydwie aktorki lśniły na ekranie, to Davis podbiła serca widzów, rolą zgorzkniałej, nie dającej się polubić Jane – aż krew się gotuje, gdy słyszy się, że aktorka została bez Oscara. Na pewno wiele zdziałała charakteryzacja, jednak odnosiło się wrażenie, że Jane mści się na siostrze za całe zło, które ją spotkało. Zagłodziła ją, podając na lunch ulubionego ptaka Blanche czy szczura z piwnicy, odgrodziła od reszty świata, zabierając telefon i nie pozwalając nikomu widywać się z nią. W pewnym jednak momencie uświadamiamy sobie, że nienawiść Jane nie płynie z niej ot tak sobie. W rzeczywistości problem tkwi głębiej, w jej chorym, żyjącym przeszłością umyśle. Jane Hudson tak bardzo pragnęła znów być uwielbiana, podziwiana przez tłumy, że gdzieś się nagle zagubiła. Jako stara, żałosna kobieta, alkoholiczka żyjąca z pieniędzy przykutej do wózka inwalidzkiego siostry, tańczyła po nocach do piosenek sprzed ponad 50 lat. Najprawdopodobniej nikt w całej historii kina nie dokonał tego, co Bette Davis w "Co się zdarzyło Baby Jane?". Sama historia nie wydaje się specjalnie dynamiczna – dwie stare baby mieszkające pod jednym dachem w piekle, które same sobie stworzyły. I rzeczywiście, scenariusz nie powala na kolana. Nie ma specjalnie złych stron – fabuła jest całkiem dynamiczna, dialogi w porządku, ogółem bez zarzutów. Gdyby jednak zaangażować inną obsadę, film kompletnie by się nie wybił. Jak już wcześniej podkreśliłam – Bette Davis i Joan Crawford stworzyły legendę. Pod czujnym okien Aldricha, powstał rewelacyjny, przejmujący i łapiący za serce obraz ludzkiej egzystencji. Cała prawda o życiu zawarta w ponad dwugodzinnym filmie, stanowiącym prawdziwy dowód na to, że nawet więzy rodzinne nie są w stanie zapanować nad ludzką chciwością i zazdrością. Nie potrafię wyrazić słowami, jakim skarbem jest ten film, to po prostu trzeba zobaczyć. Kto nie widział „Co się zdarzyło Baby Jane?” nie jest godzien nazywania innych filmów „najlepszymi”. Aby przydzielić taką plakietkę trzeba zobaczyć wszystko co najlepsze. Film Aldricha jest najlepszym obrazem, nie tylko roku 1962, ale całej dekady.