Recenzja filmu

Earl i ja, i umierająca dziewczyna (2015)

Na co dzień raczej unikamy tematu śmierci. Po co zawracać sobie nim głowę? Wiadomo, że kiedyś nadejdzie nieunikniony koniec. Nikt nie mówił, że świat jest sprawiedliwy. "Earl i ja, i umierająca dziewczyna" to opowieść o olbrzymiej niesprawiedliwości. Choć dzieło Gomeza-Rejona wydaje się lekką i przyjemną historyjką, z czasem nietrudno dostrzec, że jej wydźwięk niekoniecznie jest tak pozytywny, jak moglibyśmy się spodziewać.

Greg (Thomas Mann) w swoim liceum jest niczym Szwajcaria z czasów II wojny światowej. Nikomu nie wadzi, z nikim się też nie zaprzyjaźnia. Nie sprawia problemów i nie przynależy do żadnej ze szkolnych grup. Unika nawet jedzenia w szkolnej stołówce, by nie musieć wdawać się z ludźmi w zbędne dyskusje. Jedynym rówieśnikiem, z którym Greg utrzymuje jakikolwiek kontakt, wydaje się być Earl (RJ Cyler), określany przez niego mianem "współpracownika". Razem od czasu do czasu pracują nad wspólnymi filmami, więc tytuł ten okazuje się w pełni uzasadniony.


Cała, przez lata wypracowana niewidzialność Grega rozpada się, gdy zostaje zmuszony do przyjaźni z chorą na białaczkę Rachel (Olivia Cooke). Choć z początku sam przyznaje, że odwiedza ją jedynie z polecenia swojej mamy, wkrótce przekonuje się do nieznajomej dziewczyny. Ich wymuszona przyjaźń wkrótce przeradza się w prawdziwą sympatię.

Narracja prowadzona z punktu widzenia głównego bohatera z początku wydaje się dość nieoczywista. Lekki i niezobowiązujący wstęp opisujący sytuację Grega zupełnie nie sugeruje, że do czynienia będziemy mieć z tak wzruszającą i łapiącą za serce historią. Bohaterowie wykreowani przez pisarza Jessego Andrewsa okazują się być bardzo dojrzali. Dotyczy to zwłaszcza Rachel, która do swojej choroby stara się podchodzić z optymizmem i nadzieją. Dni upływają przyjaciołom na zwyczajnych, codziennych czynnościach. Choć może wydają się dość ekscentryczni, zasadniczo nic nie wyróżnia ich spośród innych licealistów. Choroba Rachel przez długi czas wydaje się niejako tylko dodatkiem i tłem całej opowieści. Dziewczyna ma się całkiem dobrze, uśmiecha się, chodzi na spacery... zachowuje się jak każda nastolatka w jej wieku. O co więc tyle szumu? Wcale nie wygląda na tak umierającą, jak wskazuje sam tytuł. Na dodatek Greg wciąż zapewnia nas, że Rachel wyjdzie z tego cało. Przecież nic jej nie będzie! Otóż w pewnym momencie zdajemy sobie sprawę, że ich życie w żadnym razie nie jest tak kolorowe. Zaczynamy współczuć Rachel, która zwyczajnie traci siły. Choroba nie zna litości.


Historia ta nie skupia się jednak tylko wokół postaci Rachel i jej pokrytym dziewczyńską drzewiastą tapetą pokoju. Obserwujemy Grega i Earla kręcących kolejne filmy, Grega próbującego zaplanować swoją przyszłość... Mamy okazję ujrzeć całkiem normalne sytuacje z codziennego życia bohaterów. Chociaż tak prosty, film ten zdecydowanie ma w sobie coś hipnotyzującego. Nie wiadomo, czy przez sporą dawkę niedorzeczności czy też przez dystans i lekką kompozycję, film ten naprawdę wciąga!

Film Alfonso Gomeza-Rejona jest pełen sprzeczności, a tym samym wzbudza w widzu silne, często skrajne emocje. Śmiejemy się z bohaterami, by już chwilę później współczuć im i wraz z nimi cierpieć. Jest to pozycja pod każdym względem warta uwagi. Nie tylko porusza bardzo istotne tematy, ale zwraca również uwagę na elementy rzeczywistości, których my sami na co dzień nie dostrzegamy. Powinniśmy nauczyć się doceniać każdą ofiarowaną nam chwilę. Żadna z nich już nigdy nie wróci.