Recenzja filmu

Głosy (2005)

Zainteresowanie kontaktem ze zmarłymi od dawna było przedmiotem wielu kontrowersji. Już Thomas Edison w 1928 roku rozpoczął budowę tajemniczej maszyny do komunikacji z "tamtym" światem. Prac nad projektem nie udało się jednak zakończyć, stąd tematyka z tym związana nadal jest aktualna. Wielu naukowców próbuje dokończyć dzieło Edisona, mając ciągle nadzieję, że jego dotychczasowe osiągnięcia nie pójdą na marne. Tematem tym zainteresowali się także filmowcy, którzy dzięki naukowym wynalazkom mają ciekawy pomysł na film. Od czasów znanego wynalazcy nauka poszła naprzód, a ówczesna technika EVP (Electronic Voice Phenomena), czyli zjawisko pozwalające na odbieranie dźwięków lub obrazów z innego wymiaru, daje możliwość kontaktu z nieznanym światem. Światem, dla którego niektórzy są w stanie zrobić wiele. Nasuwają się pytania do czego człowiek jest zdolny, by nawiązać kontakt z ukochaną osobą i jakie granice jest on w stanie przekroczyć, by ten kontakt utrzymać? Na to pytanie próbuje odpowiedzieć bohater filmu - wzięty architekt Jonathan Rivers, który traci w tajemniczych okolicznościach ukochaną żonę. Nie mogąc pozbierać się po stracie najbliższej osoby, nękany własnymi obawami, zamyka się w sobie. Odrzuca pomoc niejakiego Raymonda, który twierdzi, że ma dla niego wiadomość od zmarłej żony. Początkowo, neguje on możliwość jakiegokolwiek kontaktu z nią. Męczony ciekawością postanawia on jednak dowiedzieć się, czy rzeczywiście może ujrzeć, bądź usłyszeć ukochaną. I tu zaczyna się pełna mrocznych wizji obsesja Jonathana, który nieustannie nagrywa i odsłuchuje sygnały z innego wymiaru. Zatraca się on całkowicie w poszukiwaniu kolejnych, jakże upragnionych znaków od żony. Nie zdaje on sobie jednak sprawy z tego, że oprócz sygnałów od Anny, odbiera także sygnały od mrocznych i demonicznych postaci. Postacie te spychają go na cienką i niebezpieczną granicę, która raz przekroczona, nie może być odbudowana. Nastrój filmu przywodzi na myśl zaczerpnięte z japońskich produkcji kino grozy. Film pełen jest efektów specjalnych, które jednak nie przyćmiewają wnętrza bohaterów, ich przeżyć i rozterek. Obraz skupia się bowiem właśnie na ciemnej stronie psychiki, dla której dodatki w postaci wizji z zaświatów, czy zmarłych duchów zdają się być tylko tłem. Temat produkcji Geoffreya Saxa, oparty na desperackiej próbie kontaktu ze światem zmarłych wydaje się bardzo ciekawy i z pewnością na czasie. Film straszy widza i pokazuje negatywne skutki ingerencji żywych w świat zmarłych. Co prawda było wiele wstrząsających mną momentów, nie na tyle jednak mocnych, by bardziej mnie zaangażować jako widza. Nastrój grozy budowała przede wszystkim mroczna muzyka, a nie niestety kreacje bohaterów. Keaton co prawda umiejętnie zagrał zrozpaczonego męża, który za główny cel swojego życia obiera niesienie pomocy żywym, jak ich bliskich zmarłych, lecz nie przeżywałam jego straty, a "porywające" momenty występowały niezwykle rzadko. Do tego zakończenie - nie wiadomo, czy zamierzone przez twórców filmu, czy po prostu nieudane, aczkolwiek dające duże pole do interpretacji, sprawia, że odbiorca nie do końca wie co tak naprawdę przydarzyło się bohaterowi. Może to i dobrze, gdyż każdy może sobie stworzyć swoje własne. Wielu ludzi nadal praktykuje obrzędy pozwalające na odbieranie i wysyłanie informacji z i do innego wymiaru. Niestety, wielu z nich nawet nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo może się to okazać niebezpieczne. Film może nie jest pasjonującą produkcją, jednakże postać wykreowana przez Keatona sprawia, że film można obejrzeć. Jako osoba o słabych nerwach, film w miarę spokojnie obejrzałam i absolutnie nie odradzam, zachęcać gorliwie jednak także nie będę. Mimo, iż historia przedstawiona w filmie była fikcyjną opowieścią, po obejrzeniu "Głosów" z pewnością wyłączę jednak telewizor, jak tylko zacznie szumieć czy wydawać inne dziwne dźwięki.