Recenzja filmu

Incepcja (2010)

"Incepcja" z całą pewnością jest dziełem niezwykłym. Christopher Nolan nie jest może reżyserem szczególnie doświadczonym, ale mającym na swoim koncie kilka wspaniałych tytułów - ten nie jest tutaj wyjątkiem. Nolan udowodnił nie tylko to, że potrafi kręcić filmy, ale także, że jest fenomenalnym scenarzystą. Zarówno pomysł, jak i jego realizacja wypadły znakomicie. Sceny nie tylko są dobrze nakręcone, ale i efekty stoją na bardzo wysokim poziomie.

Mogliście zauważyć, że wcześniej użyłem sporo słów typu: wspaniałe, znakomite, fenomenalne. Z tym filmem po prostu nie da się inaczej. Film działa na widza i jeszcze długo po zakończeniu seansu byłem pod jego wpływem. Film pobudza do myślenia - nie tylko na temat samej fabuły, ale także na tematy, jakie ona porusza.

Oglądając to dzieło, do głowy wpadło mi pewne określenie: "godny następca "Matriksa", tylko dużo bardziej skomplikowany". Uważam, że jest to bardzo trafne określenie. Niektóre sceny (zwłaszcza strzelaniny) bardzo przypominają te z serii braci W. a i sama tematyka nie odchodzi zbytnio od tego co mieliśmy okazję oglądać we wspomnianym filmie.

Może teraz słów kilka o grze aktorskiej. Nie jest ona zła, ale nie ma się też nad czym zachwycać. Lecz powiedzmy sobie szczerze - w filmach tego typu aktorzy nie mają zbytnio szansy na to, żeby się wykazać. Niemniej jednak z zadania wywiązali się należycie. Choć o to nie było trudno, biorąc pod uwagę, kto w tym filmie gra.

Czy jest więc w nim coś złego? Może niektóre dialogi lub częste powtarzanie niektórych z nich. Film jest też dość naciągany. Koleś stoi 3-4 metry przed furgonem wypełnionym ludźmi, ładuje do nich z karabinu maszynowego i nie trafia ani razu. Sam z kolei ginie po jednym strzale. Jednak we współczesnym kinie amerykańskim, takie błędy są powszechne, więc można przymknąć na to oko.

Idąc na ten film, liczyłem na to, że obejrzę dobry kawałek kina. Nie byłem jednak przygotowany na to, czego byłem świadkiem. Film kompletnie mną wstrząsnął. Po jego obejrzeniu przez jakiś czas docierało do mnie to co przed chwilą zobaczyłem. Takiego uczucia nie doświadczyłem od czasu właśnie "Matriksa", który do czasu "Incepcji" był dla mnie ideałem.