Recenzja wyd. DVD filmu

Krzyk kamienia (1991)

Natura jest jednym z głównych elementów w filmach Wernera Herzoga. W „Krzyku kamienia” odgrywa jedną z pierwszoplanowych ról. Jest ona nieokiełznana, groźna i surowa. Naprzeciw niej reżyser postawił człowieka, który wydaje się być mały i słaby na tle tej przeogromnej przyrody, niszczycielskiego żywiołu. Podejmuje on jednak walkę, gdyż jest istotą zuchwałą. Z takiego starcia są tylko dwa wyjścia: zwycięstwo lub porażka. Cerro Torre – niezdobyta góra w Patagonii stanowi pewien punkt stały w tym filmie. To przez nią wszystko się zaczyna. Potem krążymy wokół niej wraz z bohaterami niczym planety wokół Słońca. Na końcu zaś rozwiązuje ona akcję. Młody mistrz świata we wspinaczce sportowej – Martin i doświadczony alpinista – Roccia stawiają sobie nawzajem wyzwanie, którego celem jest zdobycie właśnie tego szczytu. Już od samego początku widać, że nie przepadają za sobą. Obaj są dumni i zuchwali. Wyruszają do Patagonii. Tam długo oczekują na decyzją Rocci, który dowodzi wyprawą. Według niego warunki pogodowe nie są odpowiednie do wspinaczki. Gdy ten idzie do miasta po prowiant Martin wraz z towarzyszem alpinisty atakują Cerro Torre. Niestety przytrafił im się wypadek, a wspinacz ginie. Młody mistrz świata twierdzi zaś, że udało mu się osiągnąć cel. Po powrocie czekały na niego media. Nie wszyscy jednak wierzyli mu, więc oznajmił, że zdobędzie Cerro Torre filmowany przez kamery telewizyjne. Natomiast Roccia pozostał w Patagonii i zamieszkał w pobliżu nieszczęsnej góry... Nie zaskoczę chyba nikogo stwierdzeniem, że głównymi zaletami tego filmu są zdjęcia i montaż. U Herzoga te elementy nigdy nie wypadają gorzej niż dobrze. Na uwagę zasługuje też muzyka. Kompozytorom ścieżki dźwiękowej do „Krzyku kamienia” (Ingram Marshall i Sarah Hopkins) niewiele brakuje do osiągnięć Popola Vuh z „Aguirre: gniew boży” czy „Nosferatu: wampir”. Gra aktorska również jest bardzo dobra. Mi szczególnie podobała się rola Rocci (Vittorio Mezzogiorno) i drugoplanowa kreacja Brada Dourifa. Ich postaci były trochę podobne do tych Klausa Kinskiego i Bruna S. z wcześniejszych obrazów Herzoga. Najbardziej znaną gwiazdą w tym dziele był Donald Sutherland. Jego postać – Ivan był kimś w rodzaju narratora i komentatora niektórych wydarzeń w filmie. „Krzyk kamienia” jest zachwycającym dziełem poruszającym kilka płaszczyzn. Walka o zdobycie Cerro Torre nie staje się wyłącznie starciem człowieka z naturą. To także: telewizyjny show mający przynieść zysk producentom, bój o kobietę, bitwa młodości ze starością, grzech pychy i zuchwały wyścig. Film jest swoistym podziwem nieokiełznanej natury i studium ludzkich zachowań w jej obliczu. Herzog jak zwykle pokazuje bardzo ciekawe portrety psychologiczne głównych bohaterów, których możemy pokochać lub znienawidzić. Gorąco polecam!