Recenzja filmu

Noe: Wybrany przez Boga (2014)

Długo czekałem na najnowszy film Darrena Aronofsky'ego pod tytułem: "Noe: Wybrany przez Boga" (swoją drogą uważam, że dodanie do tytułu takiego oczywistego znaczenia jest zupełnie niepotrzebne). Czekanie to, podsycane zwiastunami i zdjęciami, osiągnęło apogeum na kilka dni przed premierą. Czy film jest rzeczywiście tak rewelacyjny jak sugerowały recenzje zza oceanu? Owszem, nawet więcej: film ten jest ukoronowaniem twórczości reżysera, bezlitośnie chwyta za gardło i nie puszcza już do samego końca. Ten filmowy to triumf, wspaniała, zmuszająca do refleksji, a zarazem przerażająca podróż w głąb ludzkiego umysłu, podparta niebanalnym aktorstwem i spektakularnymi efektami, które w połączeniu z wizją Aronofsky'ego dają niesamowity, przeszywający do szpiku kości efekt, który utrzyma się w sercach ludzi jeszcze długo po opuszczeniu sali kinowej. Tak przynajmniej było w moim wypadku.

Obraz opowiada o losach Noeog, wiernego sługi Stwórcy Wszechrzeczy i jego rodziny. Zapewne każdy zna tę historię z Księgi Rodzaju, jednak "Noe: Wybrany przez Boga" jest niemalże w 100% autorską wizją reżysera i w dużej mierze fabuła opiera się na komiksie twórcy "Czarnego Łabędzia", a nie na biblijnej relacji z Pierwszej Księgi Mojżeszowej. Oczywiście punktem wyjściowym są trzy słowa klucze: Noe, Arka, potop. Jednak to właśnie elementy dodane przez twórców są najciekawsze i w bardzo umiejętny sposób rozbudowują całą opowieść, czyniąc ją jeszcze bardziej epicką i zdumiewającą.

Russell Crowe w tytułowej roli po raz kolejny daje popis wspaniałej gry aktorskiej, nigdy nie popadając w autoparodię. Sposób zobrazowania bohatera przez odtwórcę "Gladiatora" jest naprawdę wyśmienity. Czujemy to, co on i razem z nim przeżywamy te wszystkie rozterki, problemy i dylematy. Reszta ekipy też jest świetna. Myślę, że na uwagę zasługuje śliczna i utalentowana Jennifer Connelly w roli żony Noego i Emma Watson jako przybrana córka ludzi, którzy chodzili z prawdziwym Bogiem. 

Muzyka skomponowana jest kapitalnie, idealnie oddaje nastrój panujący w tym dziele i dopełnia przekonania, że oto mamy do czynienia z monumentalną epopeją, skierowaną do ludzi o otwartych sercach i umysłach, którzy nie obrzucają filmu błotem tylko dlatego, że jest inny od tego, co znają. Wielki plus dla Clinta Mansella.

Fenomenalne są też zdjęcia, wiele ujęć zapada głęboko w pamięć i myślę, że jest spora szansa, że przejdą do historii, staną się swego rodzaju wyznacznikiem umiejętnego i bardzo skrupulatnego pracowania z kamerą.

Efekty specjalne robią kolosalne wrażenie, są świetnie wykonane i co ważniejsze - nie przesłaniają fabuły. W sumie można powiedzieć, że nie jest ich aż tak dużo. Ważniejsze w tym dziele są relacje między bohaterami. Emocje, które towarzyszą podczas seansu, mógłbym przyrównać do odczuć, których doznawałem, oglądając "Mroczny Rycerz powstaje". To bardzo podobny rodzaj przepływu impulsów z ekranu do umysłu. To jest ten sam poziom epickości, w żaden sposób nie przesadzony, z gracją dający porządnego kopa sumieniu i pozostawiający człowieka w stanie euforii i zadumy. 

Serdecznie polecam ten wspaniały film! Stereotypy zostawiamy w domu i z serduchem przepełnionym radością maszerujemy do kin - do tej filmowej Arki, gdzie czujemy się najlepiej, do tego miejsca, w którym rzeczywiście można niekiedy "zobaczyć" Boga, zwłaszcza podczas takich filmów!