Recenzja filmu

Obcym wstęp wzbroniony (1937)

W roku 1937 kariery Ginger Rogers i Katharine Hepburn, dwóch głównych gwiazd wytwórni RKO, stały w miejscu. Ta pierwsza była stałą partnerką Freda Astaire'a i już od dwóch lat nie nakręciła własnego filmu. Ta druga od trzech lat nie zagrała w żadnym hicie, a jej popularność wśród widzów malała. Wtedy w RKO postanowiono zrobić typowo żeński film o kobietach, młodych aktorkach i tancerkach. Do ról głównych zaangażowano właśnie Rogers i Hepburn.

W internacie dla początkujących artystek mieszkają tancerki: Jean Maitland (Ginger Rogers) i Annie (Ann Miller) oraz aktorki: Kaye Hamilton (Andrea Leeds), Judy Canfield (Lucille Ball) i Eve (Eve Arden). Wkrótce dołącza do nich Terry Randall (Katharine Hepburn), córka jednego z najbogatszych ludzi w mieście. Ma ona nadzieję zrobić karierę nie dzięki swojemu nazwisku, lecz talentowi, którego nie ma za grosz. Jej ojciec planuje dzięki swoim wpływom obsadzić córkę w nowej sztuce, gdyż uważa, że przedstawienie będzie klapą. Kaye, która sama miała nadzieję zagrać w sztuce, pomaga Terry przygotować się do roli. Sztuka okazuje się sukcesem. W czasie spektaklu w internacie dochodzi do tragedii.

Gregory La Cava był znany jako mistrz salonowych komedii takich jak "Dziewczyna z Piątej AleiAnn Miller", "Sześć lat miłościAnn Miller" czy słynny "Mój pan mążAnn Miller". W "stage door" chciał połączyć wątki komediowe z dramatycznymi, czyniąc z filmu słodko-gorzką opowieść o zmaganiach młodych aktorek. Wyszło mu to średnio – na początku dostajemy kilka komediowych scen, a później film niebezpiecznie dryfuje w stronę dramatu, by na końcu stać się tragedią. Miała wyjść satyra na Hollywood i Broadway z poważnymi elementami, a wyszła miejscami zabawna drama. Zabrakło lekkości.

Wszystkie postaci kobiece zostały świetnie napisane. Dzięki temu łatwiej nam je poznać i zrozumieć. Wszystkie z dziewcząt wiedzą, że by przetrwać w show biznesie, trzeba walczyć, wszystkie mają nieugiętą wolę walki i świadomość, że na sukces trzeba sobie zapracować. Wiedzą, że nie wolno się poddawać. Mimo tych cech wspólnych każda jest inna. Jean już wie, ilu wyrzeczeń wymaga osiągnięcie sukcesu. Dla sławy jest gotowa poświęcić wszystko, oprócz własnej godności. Początkująca Terry myśli, że wszystko przychodzi łatwo, że wszystko jej się należy (nic dziwnego, w końcu wychowywała się pod kloszem), jednak im dłużej przebywa z dziewczętami, tym bardziej przekonuje się, że nie tak łatwo zostać gwiazdą. Od reszty dziewcząt odstaje tylko Kaye – gwiazda zeszłorocznego spektaklu. Słaba psychicznie, wyczerpana wieczną walką o byt dziewczyna nie może się pogodzić z tym, że jej wymarzona rola trafiła w ręce kogoś innego. W końcu nie wytrzymuje.

Ciężko by było, by film o teatrze nie był dobrze zagrany. A "Obcym wstęp wzbronionyDziewczyna z Piątej Alei (1939)" jest zagrany bardzo dobrze. Katharine Hepburn świetnie wciela się w niepokorną Terry, która myśli, że wszystko robi najlepiej. Ginger Rogers wspaniale kreuje postać doświadczonej przez życie, ale mimo wszystko zachowującej resztki poczucia humoru tancerki Jean Maitland. Adolphe Menjou bardzo dobrze wypada jako producent-protektor. Wspaniale zagrany jest też drugi plan – urocza i naiwna Ann Miller, ironiczna Eve Arden, postrzelona Lucille Ball, Constance Collier jako nauczycielka aktorstwa oraz nominowana do Oscara Andrea Leeds jako Kaye.

"Obcym wstęp wzbronionyDziewczyna z Piątej Alei (1939)" oraz "Narodziny gwiazdy" z tego samego roku stanowią próbę ukazania mrocznej twarzy Hollywood. Próbę może nie do końca udaną, bowiem oba obrazy mają rozliczne wady, nie zapominajmy jednak o tym, że stanowią podwaliny pod takie dzieła jak "Wszystko o Ewie" czy "Bulwar Zachodzącego Słońca". A tych filmów ciężko nie nazwać arcydziełami.