Recenzja filmu

Pasażerowie (2016)

Jeżeli ktoś spodziewa się krwiożerczych potworów rodem z "ObcegoObcy - 8. pasażer "Nostromo" (1979)", tajemniczych zagadek jak w kameralnym i klaustrofobicznym "Moon", metafizycznych uniesień i filozoficznych dywagacji z "Odysei kosmicznej" czy chociaż porządnego kosmicznego survivalu jak w przypadku "Grawitacji" czy "Marsjanina" to zdecydowanie się zawiedzie. Norweski reżyser Morten Tyldum zamiast rasowego science fiction serwuje widzowi międzyplanetarne love story, o dość klasycznym i zdecydowanie przewidywalnym charakterze. W warstwie fabularnej film ten jest komedią romantyczną o lekko przyciętym wątku komediowym.

Historia zaczyna się od zdjęć spektakularnego statku kosmicznego odbywającego międzyplanetarną podróż, w którą wybrali się Ziemianie znudzeni lub strudzeni życiem na ojczystej planecie i postanowili poszukać przygód czy nowego życia gdzieś w dalekiej przestrzeni kosmicznej. Podróż ma trwać 120 lat, lecz z powodu błędów systemu dwoje pasażerów wybudza się dużo za wcześnie, w sumie na tyle wcześnie, że o nowym życiu na rajskiej planecie mogą zapomnieć, zostaje im tylko życie na luksusowym i wyposażonym we wszystkie możliwe wygody statku kosmicznym. W sumie nie tak źle. Wybudzeni pasażerowie to mocno umięśniony i nieziemsko przystojny inżynier Jim (Chris Pratt) i atrakcyjna blondynka i zarazem pisarka Aurora (Jennifer Lawrence). Jak nie trudno się domyślić, że skazani na własne towarzystwo – love is in the air – szybko zakochują się w sobie, a potem to tradycyjnie romantyczna klisza, czyli miłość i perypetie.

Można się czepiać warstwy fabularnej, że jest przewidywalna, że nie wnosi niczego nowego, a nawet trąci banałem, ale o dziwo nie jest nudna. Film ogląda się dobrze też ze względu na dopracowane efekty specjalne, których nie jest mało oraz drobiazgowo i realnie skonstruowaną scenografię. Dzięki tym zabiegom film nabiera choć trochę większej werwy. Jednak największym atutem jest para aktorów odgrywających główne postacie, czyli wspomniani wcześniej Chris Pratt i Jennifer Lawrence, którzy są jedynymi postaciami w filmie, co sugestywnie podkreśla samotność i kosmiczną ciszę wokół. Chwilowo pojawia się Laurence Fishburne jako równie przedwcześnie wybudzony kapitan statku oraz cudownie zagrany przez Michaela Sheena android Arthur, ale ich role są raczej epizodyczne. Wracając jednak do głównych bohaterów to od początku czuć między nimi chemię, jakieś kosmiczne przyciąganie, oboje wypadają tak autentycznie, ze mimowolnie trzyma się kciuki za tą galaktyczną miłość. Jennifer Lawrence jest na tyle dobrą aktorką, że sprawdza się w każdej roli i potrafi rozegrać ją z ogromną charyzmą i nawet w kalkowy romans potrafi wnieść swój indywidualny i plastyczny styl, zachęcając widza do wspólnej międzygalaktycznej przygody.  

Film raczej nie przejdzie do klasyki gatunku, choć ogląda się go dobrze. Efekty specjalne są na przyzwoitym poziomie, a poruszanie się za głównymi bohaterami po sterylnych i lekko klaustrofobicznych przestrzeniach statku sprawia pewną odbiorczą przyjemność. Jednak największym atutem filmu jest aktorski duet i to między nimi rozgrywa się akcja, głównie na poziomie emocjonalnym, a cała ta kosmiczna oprawa staję się jedynie tłem lub pretekstem do zawieszenia w niej opowieści o dwojgu ludzi między którymi rodzi się uczucie wystawione na próbę.