Recenzja wyd. DVD filmu

Piątek trzynastego III (1982)

Lata 70. i 80. były czasem wprost idealnym dla rozwoju kinowych horrorów, a przede wszystkim kultowych slasherów. Ludzie widocznie zaczęli "lubić" się bać, choć strach jest odczuciem subiektywnym, a gusta wciąż pozostają gustami. Dlatego też, z klimatycznymi produkcjami, w których napięcie stopniowo wzrasta albo trwa od początku do końca, może być różnie. Wywołanie u widza odczucia lęku, zgorszenia czy obrzydzenia jest wyjątkowo trudne. Wchodzi się na grząski grunt, który nagle pod reżyserem może się zapaść. Zamiast widza przestraszyć można jedynie z niego zadrwić i zrobić z czegoś mocnego i konkretnego jakąś przyprawioną dychotomią kabałę. Najcięższe działa są wytaczane wtedy, gdy twórcy danej produkcji chcą zrobić nie jeden film, lecz kilka następujących po  sobie dzieł, w których fabuła skupia się wokół jednej postaci - najczęściej zatopionego w żądzy krwi obsesyjnie prześladującego ofiarę -  psychopaty, które to mają początek w pierwszym obrazie i ciągną się tak wraz ze zmieniającą się liczbą postaci, oprócz głównej jednostki, aż do końca. Tak powstają Slashery, które gdyby tak okroić z przykładowych dziewięciu części, pozbyć się obłąkańczego mordercy, którego nie można zastrzelić, spalić i  który nigdy nie ginie po wypadnięciu z okna z któregoś tam piętra wprost na betonową posadzkę, to powstałby przejrzysty i może nawet wstrząsający horror objęty tylko góra w dwuczęściowe widowisko.


Czy Slashery właśnie takie mają być? Raz straszyć, a raz drażnić oglądającego kolejnymi niekończącymi się częściami cyklu, jakby na siłę ciągniętymi przez nagłą i dziwaczną reinkarnację zabójcy? One raczej nie zachwycą krytyków filmowych i  nie podbiją gustu ogółu społeczeństwa, nie dostaną najwyższych not ani swojego miejsca w panteonie kinematografii. Jak to się mówi, to jest taki rodzaj filmów: "dla fanów gatunku".  Kolejna odsłona po kolejnej i kolejnej odsłonie ma też zaciekawić i zmusić widza do przyjścia do kina, by dowiedział się co będzie dalej. Jacy bohaterowie będą zmagać się z tym samym problemem. "Piątek trzynastego III" to właśnie taki przykład, jak najbardziej stosowny do moich powyższych deliberacji  – jeden z najlepszych Slasherów w historii.

"Film powinien zaczynać się od trzęsienia ziemi, potem zaś napięcie ma nieprzerwanie rosnąć". Tak mawiał Alfred Hitchock –  brytyjski reżyser, geniusz i legenda światowego kina. Jak zatem mają się jego słowa do trzeciego z cyklu dzieła zazębiającego się wokół sylwetki zrodzonego z dzikiego instynktu mordowania Jasona? "Piątek trzynastego III" rozpoczyna się jak swój poprzednik finiszem pierwszej części: ostatnimi minutami cz.II, podczas których Voorhees (Warrington Gillette) obsesyjnie ściga Ginny (Amy Steel) – swą ostatnią ofiarę. Kobiecie udaje się przetrwać i to jako jedynej spośród grona obozowiczów. Potem odwozi ją karetka, a wydarzenia te pokrótce scalają się z  tymi rozpoczynającymi się w trzecim rozdziale. Wszystko jest naprawdę płynne, a dodatkowo pozwala przypomnieć widzowi sobie, to co działo się ostatnio. Napięcie i cała dramaturgia pojawia się dopiero wtedy, gdy Jason (Richard Brooker) zbliża się do potencjalnej "ludzkiej" zdobyczy. Towarzyszy temu charakterystyczna muzyka z dziwnymi odgłosami, jakby echem czyjegoś posapywania oraz  ujęcia kamery z perspektywy pierwszej osoby. Przedtem mieliśmy raczej sielankowe w stosunku do tego chwile. Młodzież przyjeżdżała nad Crystal Lake, zaczynała żyć własnym życiem. Mieliśmy chichy-chachy, luz i odpoczynek, mimo świadomości tego co działo się w tej okolicy, czyli grasowania tajemniczego mordercy. Poznawaliśmy każdą z postaci osobno, wątki i atmosferę w grupie. Owszem takie zagranie reżysera odwracało uwagę, ale i  jakby nie patrzeć zastanawiało kiedy pojawi się Jason. Przecież on tu gdzieś musi się kryć i wyskoczyć przy uchylonych drzwiach czy zza pleców osoby siedzącej przy otwartym oknie lub zaatakować przechadzającego się w nocy wzdłuż jeziorka młodzieńca. To uczucie niepewności wzmacniane jest przez specyficzne kadrowanie, w którym ukazuje się ludzką sylwetkę tak, by zwrócić uwagę widza na określonej przestrzeni za tą postacią, najczęściej "głuchym"  fragmentem pokoju bądź innej płaszczyzny, z których to wprost wymusza się niespodziewane wychynięcie napastnika, a w tym przypadku Jasona.