Recenzja filmu

Przygoda na Mariensztacie (1953)

Pierwszy polski w film zrealizowany w kolorze to swego rodzaju komedia romantyczna z cenionymi aktorami polskiego kina. W rolach głównych wystąpili wówczas młodziutka Lidia Korsakówna oraz Tadeusz Schmidt. W epizodycznej roli podziwiać można także Wacława Kowalskiego, który kilkanaście lat później zachwycił mistrzowską rolą w "Samych swoich". Młoda dziewczyna, Hanka, przybywa do Warszawy, by spełnić swoje dosyć nietypowe ze względu na płeć marzenie. Hania śni o pracy... murarki. Poznaje przystojnego murarza Janka, w którym ze wzajemnością się zakochuje, ale odmienne spojrzenie na rolę kobiety w świecie poróżni ich na pewien czas. Wszystko mogłoby być naprawdę sympatyczne. Lidia Korsakówna już wtedy zapowiedziała wielki talent aktorski, poza tym dysponowała urodą i świeżością. Podobnie można rzec o partnerującym jej Tadeuszu Schmidcie. Piosenki nadają całkiem romantyczną aurę, tak jak np. "Jak przygoda, to tylko w Warszawie" (partie wokalne Korsakówny wykonała młodziutka wtedy Irena Santor). Aktorstwo pozostałych także udane. Scenariusz pióra ojca Allana Starskiego, Ludwika, również można by uznać za bardzo dobry. Ale cóż z tego, kiedy całość psuje komunistyczna propaganda? Tyle bredni, ile bolszewiccy najeźdźcy powkładali w polski film, aż w głowie się nie mieści. "Przodownica pracy", "murarka warszawska", budowa socjalistycznej Polski... Już zaczyna boleć mnie głowa. Absurdalne ujęcia, w których kobiety noszą cegły, nienagannie uczesane i ubrane, wcale niezmęczone i wręcz kwitnąco radosne, napawa oburzeniem. Gdyby nie te niedorzeczności, film dałoby się oglądać bez uczucia niesmaku. Lepiej byłoby umieścić historię Hani i Janka w zupełnie innym środowisku. Jednak najprawdopodobniej film ten powstał tylko i wyłącznie po to, aby propagować komunizm i w tym tkwi jedyny, ale największy i rujnujący urok pozostałych jego aspektów błąd.