Recenzja filmu

Rasa (2006)

Stephen King, znany wszystkim pisarz horrorów stworzył niezwykłe dzieło. Odzwierciedlił w nim koszmar posiadaczy pewnych zwierząt... Powieść ukazuje obraz czworonoga, który staje się wielkim, a wręcz śmiertelnym zagrożeniem dla właściciela. King w powieści nie ukazuje rzeczy nierealnych ani żadnych zmyślonych potworów, tylko tak jak Herbert w "Szczurach", ma na celu opisanie lęków towarzyszących nam od zawsze, wiecznie żywych. Przedstawiając psa, Stephen mówi, że nie powinno się ufać ani kundlowi, ani żadnemu przedstawicielowi konkretnej rasy. Zwierzę, to przecież nie człowiek i każde z nich ma coś z bestii, u niektórych da się to odkryć, a u innych nie. Horroropisarz udowadnia, że nasi najlepsi przyjaciele świata zwierzęcego w ułamku sekundy mogą zmienić swoje zamiary, przyjacielskie spojrzenie może stać się morderczym. Przecież stworzenia te wywodzą się od wilków, jednych z najgroźniejszych ssaków zamieszkujących lasy i przez lata szkolących się w zbiorowych polowaniach, rozszarpujących bezbronną ofiarę bez żadnych skrupułów. W każdym psie, nawet jeśli wydaje nam się, że dobrze go znamy, może obudzić się potwór. Do tego nie trzeba wiele, wystarczy jedynie zły ruch, który wyzwoli instynkt drapieżcy lub jakaś choroba, wtedy to nasz ulubieniec może rzucić się na nas i bez wahania zagryźć. Wszystko to znakomicie zostało opisane w "Cujo". Niestety, w większości przypadków film nie jest tak dobry jak książka, dlatego też oprócz tego tytułu mało jest naprawdę niezłych produkcji mówiących o psach, jako krwiożerczych bestiach. Na myśl przychodzi mi jeszcze "Dog Soldiers", ale akcja filmu nie jest aż taka znakomita, a fabuła pozostawia trochę do życzenia. Oprócz tego pamiętajmy jeszcze o znanym reżyserze Wesie Cravenie. W jednej z nowszych produkcji, gdzie był producentem wykonawczym, został wspaniale przedstawiony temat psów jako śmiertelnego zagrożenia i inteligentnego wroga. Jego udział w tworzeniu filmu nie był zbyt wielki, ale techniki straszenia widza i różne efekty są dobrze widoczne, mimo tego "Rasa" nie odniosła olbrzymiego sukcesu, ale naprawdę jest godna uwagi i żaden wielbiciel kina nie przepuści takiej produkcji. Luke i Jenny beztrosko dryfują luksusowym jachtem na Pacyfiku. Stwierdzają, że się zgubili, ale bezchmurne niebo i mocno świecące słońce sprawiają, że to nie problem. W trakcie rozmowy dostrzegają lekko rysujący się na horyzoncie zarys wyspy. Z daleka ląd wygląda bardzo interesująco. Chcąc trochę odpocząć od upału i wody, postanawiają przybić do brzegu. Jednak na tej "ziemi obiecanej" nie znaleźli tego, czego oczekiwali... Tym sposobem zaczyna się pomału zawiązywać akcja. Ku wyspie zmierza także samolot z pięcioosobową załogą. Lecą nim młodzi ludzie w celu weekendowego wypoczynku. Mają zamieszkać we wspaniałym domku letniskowym na drugim krańcu wyspy. Po przybyciu na miejsce wszystkich ogarnął zachwyt, jednak prawda, jaką skrywa wyspa, jak się później okaże, zapadnie im jeszcze dłużej w pamięci. Film pokazuje, że człowiek jest intruzem na terenie czyjegoś miejsca zamieszkania, wtargnął nielegalnie do środowiska psów, które nie są całkiem zwyczajne... Podobnie jak w prawdziwym życiu, ludzie są tylko intruzami w świecie przyrody i igrając z naturą sami siebie mogą unicestwić. Na naszym rynku pojawia się coraz więcej koprodukcji różnych państw. Część z nich nie jest zbyt dobra, ale znajdujemy coraz więcej tych lepszych. Po upadku Wesa Cravena nastąpił rozkwit, co widać w utworze. Sceny są naprawdę dobre i robią olbrzymie wrażenie. "Rasa" to połączenie thrillera i filmu sensacyjnego, a wszystko to utrzymane jest w konwencji grozy. To sprawia, że film nie tylko może przestraszyć, czy wzbudzić niepokój, ale także poprzez świetne dialogi oferuje dużą dawkę śmiechu. Reżyser wraca do starych metod kręcenia, dzięki czemu widz nie tylko jest obserwatorem, ale staje się także uczestnikiem akcji i podąża razem za nią, aż do samego końca. Także w kwestii scenografii trudno dopatrzyć się jakichś minusów. Wspaniale została uchwycona sceneria, dzięki której środowisko zwierząt wyglądało jak naturalne. Film odzwierciedla prawdziwą walkę o przetrwanie. Tak jak mysz musi uciekać przed kotem, tak w tym filmie, człowiek ucieka przed sprytnym i krwiożerczym drapieżcą. Największym osiągnięciem przy produkcji tego dzieła było świetne ukierunkowanie zwierzęcego zachowania. W utworze są żywe zwierzęta, brały one udział w kręceniu niebezpiecznych scen. Film nie został wzbogacony w wiele efektów specjalnych. W prawdzie starano się je obniżyć do minimum. Plusem tego dzieła jest właśnie naturalizm. Nad wszystkimi scenami z udziałem psów czujnie czuwali treserzy, dzięki czemu aktorzy byli bezpieczni i żadne zwierzę nie ucierpiało podczas kręcenia ujęć. Chwile, kiedy psy atakują ludzi zdają się być bardzo realistyczne, a to w połączeniu z wyborną grą aktorską daje wspaniały obraz. Na pierwszy rzut oka scenariusz nie zachwyca za bardzo, a sceny zdają się znane z innych filmów, ale to właśnie ta produkcja wyróżnia się niezmiennością akcji i nie została w żaden sposób udziwniona. Wszystko ma swoje przyczyny i skutki. Całokształt został urozmaicony muzyką ilustracyjną, która znakomicie dopełnia akcję. Film jest przez wiele osób uważany za arcydzieło. Wpisuje się on na listę o tematyce monster movie. Wspaniale ukazuje, że pozornie niewinne zwierzę może stać się śmiertelnym wrogiem i wzbudzić u widza poczucie grozy. Dlatego też, ten utwór powinien być obowiązkową pozycją u każdego fana kina grozy.