Recenzja filmu

Rewers (2009)

Sabina (Agata Buzek) jest młodą, ale mało atrakcyjną kobietą. Pracuje w wydawnictwie poezji rodzimej. Mieszka wraz z matką (Krystyna Janda) i babcią (Anna Polony), które koniecznie chcą znaleźć jej odpowiedniego kandydata na męża. Jednak ich wizja idealnego narzeczonego zupełnie nie zgadza się z wymarzonym obrazem wrażliwego mężczyzny, jakiego szuka Sabina. Odtrąca kolejnych amantów podsuwanych jej przez rodzinę, lecz gdy pojawia się tajemniczy i szarmancki Bronisław (Marcin Dorociński), bez namysłu rzuca się w jego objęcia uwalniając swoją od dawna tłumioną namiętność.  Jednak jej wybranek okazuje się nie być do końca taki, jak zdawał się być na początku. W jednej chwili bohaterka przestaje go kochać, a zaczyna się bać, widząc w nim pozbawionego skrupułów policjanta, który zna każdy jej sekret. A Sabina ma  kilka tajemnic, o których władze nie powinny się dowiedzieć.

Rewers – tylna strona czegoś, zawiera treści uzupełniające dla awersu. Od tej właśnie strony Borys Lankosz pozwala nam ujrzeć powojenną Polskę w swoim filmie. Patrzymy na historię oczyma młodej kobiety, widzimy niejako od kuchni codzienne życie w państwie totalitarnym, podczas gdy na awersie, czyli głównej scenie dziejów, mają miejsce wydarzenia o randzie historycznej. "Rewers" pozwala nam ujrzeć skutki wojny w codziennym życiu, bo przecież po heroicznej walce, chwilach grozy, strachu i cierpienia przychodzi nam znowu normalnie funkcjonować.

Jednak czy słowo "normalnie" jest tutaj odpowiednie? Wciąż represjonowani i zastraszani, bohaterzy filmu muszą cały czas mieć się na baczności. Państwo kontroluje każdą sferę życia człowieka, zapewniając przy tym, że surowy rygor i represje służą tylko i wyłącznie bezpieczeństwu ogółu. Wszystko podlega systemowi, który osacza bohaterów z każdej strony. Analogię do relacji obywatel – państwo stanowi w filmie związek Sabiny i Bronisława. Z pozoru wymarzony kandydat na troskliwego i kochającego męża, okazuje się wyrachowanym mężczyzną, który zna każdy sekret dziewczyny i nie ma skrupułów, by wnikać w jej najintymniejsze sprawy i wykorzystywać je przeciwko niej. 

W filmie doskonale jest też ukazana metamorfoza bohaterów. Z początku Bronisław wdaje się być idealny, ale potem twórca pokazuje nam pewne szczegóły, które zniechęcają widza do jego osoby. Z kolei dyrektor Sabiny, choć wygląda na obrzydliwego i lubieżnego, okazuje się być w istocie wrażliwcem, któremu nie jest obojętna Polska, i który wytrwale walczy z systemem. A co z główną bohaterką? Ona również zostaje poddana metamorfozie. Słaba i zahukana Sabinka okazuje się odważną kobietą. I tu należy wspomnieć o Agacie Buzek, która doskonale wcieliła się w rolę. Choć jej bohaterka sama w sobie wydaje się mało interesującą szarą myszką, to dzięki tej młodej polskiej aktorce postać ta nabrała pełnego wyrazu. Dla mnie jednak najciekawsza i najzabawniejsza była babcia. A to wszystko dzięki rewelacyjnej Annie Polony. Aktorka pokazała już klasę w takich filmach jak "Powiedz coś" czy "Siódmy pokój". Teraz po raz kolejny udowodniła, wraz z innymi aktorami z planu filmu "Rewers", że Polska może się poszczycić naprawdę wartościowymi ludźmi kina.

Mimo że cała historia ukazana w filmie zdaje się mieć raczej poważny wydźwięk, kwalifikujemy ją jako komedię i to taką, która nie każdemu może wydać się śmieszna, ponieważ czarny humor, którym wręcz tryska "Rewers", niektórym może się wydac wręcz patologiczny. Ja jednak świetnie się bawiłam, głównie dzięki błyskotliwym dialogom i wspomnianej już wyśmienitej grze aktorskiej Anny Polony.

Borys Lankosz obficie operuje symbolami, co znacznie podnosi walory artystyczne filmu. Czyni to ten obraz ciekawszym, ponieważ rodzi się tyle różnych interpretacji, ile widzów. Każdy odczytuje go, jak chce, dlatego też "Rewers" jest uniwersalny, a opowiedziana w nim historia aktualna także dziś, w wyzwolonej już Polsce.