Recenzja filmu

Seks w wielkim mieście (2008)

Na początku był serial. Nadawany przez amerykańską stację HBO, oparty na bestsellerowej powieści Candace Bushnell tasiemiec, zrewolucjonizował spojrzenie na śmietankę towarzyską Nowego Jorku. "Seks w wielkim mieście" był bezkompromisowym, podszytym ironią obrazem, zawierającym trafne społeczne obserwacje. Niewybredny humor, inteligentny scenariusz, rewelacyjne role kobiece sprawiły, że serial bardzo szybko stał się biblią kobiet, dla których śledzenie losów sympatycznej Carrie stało się niejako obowiązkiem. Ogromna popularność sprawiła, że serial naliczył sobie aż sześć sezonów, licznie oglądanych przez publiczność na całym świecie. Cztery lata po wyemitowaniu ostatniego odcinka, na ekrany kin zawitała długo wyczekiwana wersja kinowa. Rzesze fanek tłumnie pomaszerowały do kin, by ostatecznie poznać odpowiedzi na nurtujące pytania - czy Carrie utrzyma burzliwy związek z Bigiem? Czy film dorówna jakości swemu telewizyjnemu pierwowzorowi?   Odpowiedzi na pierwsze pytanie zdradzać bynajmniej nie zamierzam. Jednak już na kolejne jest prościej; kinowa kontynuacja "Seksu..." jest jak najbardziej filmem satysfakcjonującym. Co prawda, skrojonym ewidentnie pod gusta żeńskiej publiczności, nieco zbytnio pod gatunek komedii romantycznej, ale ciągle pozostający filmem w wielu aspektach bardzo dobrym. Zachowane zostało wszystko to, co przesądziło o popularności serialu – miłosne wahania Carrie, rewia mody na bohaterkach oraz niebanalny humor. Poszczególne wątki każdej z bohaterek zostały świetnie poprowadzone przez twórców scenariusza. Oglądamy Carrie przeżywającą miłosne rozterki, Samanthę próbującą uporać się z ograniczeniami życia w związku, uroczą Charlotte w roli matki i wreszcie zdradzaną przez męża Mirandę. Ważne jest to, iż żadna z bohaterek nie straciła swej indywidualności i ponowne ich spotkanie jest dla fanów powrotem w czasy świetności serialu. Jednocześnie widać, że każda z postaci w pewnym stopniu ewoluowała i w wersji kinowej próbuje zmierzyć się z całkiem nowymi problemami w ich życiu. Cztery przedstawicielki płci pięknej stały się bardziej dojrzalsze, co widać w podejmowanych decyzjach, czy nawet w fizyczności aktorek. Każda z niech świetnie wcieliła się w swe role. Na wyróżnienie zasługuje przede wszystkim Kim Cattrall, która jako wyzwolona Samantha daje popis swej vis comica, niejednokrotnie rozbawiając widzów do łez. Reszta obsady również sprawdza się wyśmienicie. Na ekranie wciąż czuć pozytywne relacje pomiędzy bohaterkami, a ich trwała przyjaźń jest oczywistą manifestacją kobiecej solidarności. Nie zabrakło również i piątej (dla niektórych pewnie najważniejszej) bohaterki serialu – mody. Stara, dobra przyjaciółka przejawia się w projektach znanej z tworzenia kostiumów do filmu "Diabeł ubiera się u Prady", nominowanej do Oscara Patricii Field, dzięki której nasze filmowe koleżanki wyglądają jak zawsze olśniewająco i stylowo.   Można mieć zarzuty, iż "Seks w wielkim mieście" nie jest niczym nowym, powiela schematy i stereotypy oraz guzik ma do rzeczywistości, która nas otacza. Również to, iż w porównaniu z serialem, zabrakło nieco tej specyficznej atmosfery Nowego Jorku i kontrowersyjnych, często łamiących wszelkie tematy tabu tematów. Jednak trzeba pamiętać, że film poszedł w inną stronę, co nie jest, według mnie, wadą, lecz w pewnym sensie urozmaiceniem. No i oczywiście zabierając się za film, warto mieć na uwadze, iż "Seks w wielkim mieście" to przede wszystkim rozrywka. A podana w tak wyszukanych ciuszkach i okraszona niebanalnym humorem, może być tylko i wyłącznie przyjemnością. Ze swojej strony jak najbardziej polecam.