Recenzja filmu

Skradziona tożsamość (2004)

Oparty na wydarzeniach autentycznych film Skradziona tożsamość opowiada historię młodej, amerykańskiej nauczycielki Michelle Brown, która od dziecka marzyła o własnym, żółtym domu z czerwonymi drzwiami. Droga do spełnienia największego pragnienia okazuje się początkiem spirali ogromnych kłopotów. W firmie pośrednictwa kredytowego Michelle powierza kopertę z poufnymi dokumentami personalnymi sekretarce Connie Volkos. Rozpoczynając remont swojego nowego domu Michelle nie podejrzewała, że nieuczciwa pracownica bez skrupułów wykorzysta te dane dla własnych korzyści. Connie podszywa się pod Michelle i dokonuje wielu transakcji na jej koszt, głównie zakupów przez Internet. Film ukazuje jak w prosty sposób można uzyskać dokumenty na czyjeś nazwisko, otworzyć wysoką linię kredytową, zmienić tożsamość i dokonywać przestępstw teoretycznie pozostając bezprawnym, ponieważ wszystkie działania wykonywane są pod przykrywką nazwiska należącego do zupełnie innej osoby. Skradziona tożsamość pozwala widzowi poznać z jaką łatwością Connie wydaje nie swoje pieniądze, nie zdając sobie sprawy jak bardzo krzywdzi swoimi poczynaniami młodą nauczycielkę. Jednocześnie widz obserwuje jak pogłębia się frustracja skazanej na bezradność Michelle, która oczekuje na kolejne kroki pracownicy pośrednika kredytowego. Connie próbując zrealizować pragnienie posiadania coraz większej liczby przedmiotów popada w coraz większe problemy z policją, nie zdaje sobie sprawy, że chęć upodobnienia się do pierwowzoru zarówno w sposób psychiczny i jak i fizyczny, stała się jej obsesją. Życie prawdziwej Michelle Brown przypomina domek z kart, który systematycznie popada w ruinę. Skradziona tożsamość to typowy dramat obyczajowy. Film nie zachwyca i nie zaskakuje, akcja rozgrywa się w sposób przewidywalny dla widza. Gra aktorska jest na przyzwoitym poziomie, na wyróżnienie zasługuje Annabella Sciorra za ciekawe przedstawienie kolejnych stadiów kobiety niezrównoważonej. Zabrakło mi muzyki, która jest niesłyszalna i według mnie nie stanowi tła dla przedstawionych wydarzeń. Czasu poświęconego na obejrzenie problemów Michelle Brown ze skradzioną tożsamością nie należy według mnie uważać za straconego, ponieważ historia należy do gatunku „tych z życia wziętych”. Filmowi zabrakło jednak dramaturgii, zbyt łatwo i prosto opowiedziano historię, a wydarzenia zaskakująco szybko doprowadziły do szczęśliwego zakończenia. Skradziona tożsamość mógłby stanowić raczej materiał poglądowy dla klientów banków wyjaśniający przyczynę, dla której należy nie ujawniać numerów swoich kart kredytowych, czy rachunków bankowych. Hitem kinowym film nie ma szans być, ale na spokojny wieczór przed telewizorem w zupełności się nadaje.