Recenzja filmu

Sylvia (2003)

Film opowiada historię znakomitej, niedocenionej za życia poetki Sylvii Plath. Fabuła skupia się przede wszystkim wokół jej związku z Tedem Hughesem. Poznajemy ją w 1956 roku – jest młodą, zdolną studentkę filologii angielskiej w Cambridge. Marzy o karierze poetki, ale wiersze, który wysyła do gazet, nie zyskują uznania. Na jednym z akademickich spotkań poznaje Teda, zafascynowana jego poezją pragnie się do niego zbliżyć. Związek, a następnie ślub z już uznanym poetą nieco ogranicza Sylvię, choć wydaje się, że ta nie do końca to dostrzega. W filmie można zauważyć kilka niedomówień, a wręcz zafałszowań rzeczywistości. Ted Hughes, jest kreowany na ofiarę. Nawet jego egocentryzm i narcyzm jest widzowi dawkowany subtelnie. Powoduje to duże uproszczenie w wizerunku poetki, kreując ją na sfrustrowaną, neurotyczną żonę, która pisaniem (i to nieudolnym) zajmuje się z przypadku. Konstrukcja filmu wymusza uogólnienia i jednostronne postrzeganie faktów. Christine Jeffs wyraźnie opowiada się za Tedem i w dużej mierze uzasadnia jego postępowanie. Jedynym atutem tego filmu są zdjęcia, a właściwie spójność barw z tematyką. Ciemne, brudne kolory potęgują wyobrażenie mroczności psychiki Sylvii, jej izolację. Niestety "Sylvia" to typowa, nudnawa biografia. Bez pomysłu reżysera, bez przekonania aktorów co do autentyczności granych postaci. Film jednak przede wszystkim stracił przez fatalny scenariusz – spłycenie postaci tytułowej bohaterki nie pozwala w pełni poznać jej geniuszu, wrażliwości. Nie wyjaśnia także, dlaczego Sylvia popełniła samobójstwo. Zamiast studium depresji, nadwrażliwości - mamy niezbyt udany romans dwojga utalentowanych ludzi, którym nie dane było żyć razem.